Cfrtjryk

Ten artykuł dotyczy aktora Tadeusza Łomnickiego ur. w 1927. Zobacz też: aktora Tadeusza Piotra Łomnickiego ur. w 1968 r.

Tadeusz Łomnicki
Tadeusz Łomnicki w 1969
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1927 Podhajce
Data i miejsce śmierci	22 lutego 1992 Poznań
Zawód	aktor
Współmałżonek	Maria Bojarska
Lata aktywności	1946–1992
Zespół artystyczny
Stary Teatr w Krakowie (1945–1946) Teatr Śląski w Katowicach (1946–1947) Teatry Dramatyczne w Krakowie (1947–1949) Teatr Współczesny w Warszawie (1949–1974) Teatr Narodowy w Warszawie (1974–1976) Teatr na Woli w Warszawie (1976–1981) Teatr Polski w Warszawie (1981–1984) Teatr Studio w Warszawie (1984–1988)
Nagrody Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego 1963: za rolę Arturo Ui w Teatrze Współczesnym w Warszawie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Tadeusz Łomnicki i Stanisław Winczewski jako górnicy w filmie Stalowe serca

Tadeusz Łomnicki i Eugeniusz Fulde w sztuce „Sen nocy letniej”, Teatr w Krakowie, 1948

Grób Tadeusza Łomnickiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie autorstwa Grzegorza Kowalskiego

Gwiazda w łódzkiej Alei Gwiazd

Tablica pamiątkowa przy wejściu do kamienicy przy ul. Piwnej 21/23 w Warszawie, w której w latach 1966–1992 mieszkał Tadeusz Łomnicki

Tadeusz Łomnicki (ur. 18 lipca 1927 w Podhajcach, zm. 22 lutego 1992 w Poznaniu) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, pedagog oraz założyciel i pierwszy dyrektor warszawskiego Teatru na Woli. Dorobek artystyczny Łomnickiego obejmuje 82 role sceniczne, 51 ról filmowych, 26 ról w spektaklach teatru TV, 12 reżyserii teatralnych. Dwie spośród jego sztuk – „Noe i jego menażeria” i „Kąkol i pszenica” doczekały się realizacji.

Życiorys |

Po ukończeniu Gimnazjum Handlowego w Dębicy (1942), przybył do Krakowa, gdzie łączył pracę zarobkową (robotnik kolejowy, praca w banku) z nauką gry na skrzypcach. W czasie II wojny światowej Łomnicki należał do Szarych Szeregów, później był żołnierzem Armii Krajowej. Po wkroczeniu w 1945 roku Armii Czerwonej do Krakowa wstąpił do Milicji Obywatelskiej, którą opuścił niespełna rok później, aby urzeczywistnić swoje artystyczne marzenia. W 1946 ukończył Studio Teatralne przy Starym Teatrze w Krakowie. W sezonie 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach. Po powrocie do Krakowa, w latach 1947–1949 występował w Miejskich Teatrach Dramatycznych: Słowackiego i Starym, gdzie zadebiutował jako dramaturg (sztuka Noe i jego menażeria). Od 1949 grał w Warszawie, zaangażowany do Teatru Współczesnego. Od roku 1952 był w zespole Teatru Narodowego. W 1954 ukończył studia na Wydziale Reżyserskim PWST w Warszawie (dyplom w 1965). W 1957 ponownie przeszedł do zespołu Teatru Współczesnego i pozostał tam aż do 1974. Jako reżyser zadebiutował w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. W 1969 został prorektorem, a w następnym roku rektorem warszawskiej PWST i był nim w latach 1970–1981. W 1976 założył i objął dyrekcję oraz kierownictwo artystyczne Teatru Na Woli. Zagrał tu m.in. Goyę w Gdy rozum śpi Vallejo w reżyserii Andrzeja Wajdy, Bukara w Przedstawieniu „Hamleta” we wsi Głucha Dolna, Fantazego w Fantazym Słowackiego i Salieriego w Amadeuszu Shaffera. W 1981 zrezygnował z dyrekcji Teatru Na Woli, zakończył też swoją drugą kadencję jako rektor PWST.

Kiedy ciężko zachorował, operację serca w Londynie zorganizował i zapłacił za nią Roman Polański, u którego później przez kilka miesięcy mieszkał w Paryżu^[1]. Choroba serca i operacja w Londynie spowodowały blisko 2-letnią przerwę w jego życiu zawodowym.

W roku 1984 przeszedł do zespołu aktorskiego Teatru Studio. Od roku 1988, niezwiązany już etatem z żadną sceną, występował nadal gościnnie w Teatrze Dramatycznym, Powszechnym i Współczesnym. Pisał także wiersze, nowele, eseje i wspomnienia („Spotkania teatralne”, 1984).

Tadeusz Łomnicki zagrał również wiele ról filmowych – w takich produkcjach jak Pokolenie, Niewinni czarodzieje i Człowiek z marmuru Andrzeja Wajdy, Eroica Andrzeja Munka, Kontrakt Krzysztofa Zanussiego, Przypadek i Dekalog VIII Krzysztofa Kieślowskiego oraz Pan Wołodyjowski i Potop Jerzego Hoffmana, gdzie zagrał postać pułkownika Michała Wołodyjowskiego.

W ostatnich miesiącach życia pochłaniała go praca nad szekspirowskim Królem Learem w Teatrze Nowym w Poznaniu. Zmarł na atak serca, w czasie jednej z prób do tej sztuki^[2][3]. Ostatnie jego słowa były słowami Leara: „Więc jakieś życie świta przede mną. Dalej, łapmy je, pędźmy za nim, biegiem, biegiem!”. Po jego śmierci Jan Kott napisał: odszedł jeden z największych aktorów w jego pokoleniu. W Polsce i na świecie.

Życie prywatne |

Brat reżysera i scenarzysty Jana Łomnickiego, ojciec operatora filmowego Jacka Łomnickiego. Aktor był pięciokrotnie żonaty^[4].

Działalność polityczna |

W 1951 roku złożył deklarację o przystąpienie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. (Jego piąta żona Maria Bojarska w książce Król Lear nie żyje wspomina o zaświadczeniu, z którego wynika, że należał do partii już w 1948 roku). Początkowo odmawiano mu zgody na wstąpienie do partii z powodu jego AK-owskiej przeszłości, której zresztą nie ukrywał. W grudniu 1971 roku zasiadł w Prezydium VI Zjazdu PZPR, a na jego zakończenie został zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Na VII Zjeździe, w grudniu 1975 roku, ponownie na VIII Zjeździe w 1980 roku oraz po Nadzwyczajnym IX Zjeździe PZPR w lipcu 1981 r. Łomnicki był wybierany członkiem KC PZPR. Po wprowadzeniu stanu wojennego oddał legitymację członkowską (17 XII 1981 roku). Mimo propozycji: najpierw Mieczysława Rakowskiego, a po 1989 roku – Lecha Wałęsy, do świata polityki nie wrócił. Od 1974 był także członkiem Prezydium Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Ocena kariery aktorskiej |

Był aktorem o nieograniczonych, jak pisano, możliwościach wyrazu i umiejętnościach przeistaczania się. Do historii teatru przeszły jego role Orestesa w Ifigenii w Taurydzie Goethego, Artura Ui w Karierze Artura Ui Brechta, Solonego w Trzech siostrach Czechowa, Łatki w Dożywociu Fredry, Kapitana Edgara w Play Strindberg Dürrenmatta w reżyserii Andrzeja Wajdy – wszystkie w Teatrze Współczesnym, a także jego Prysypkin w Pluskwie Majakowskiego w Teatrze Narodowym oraz Horodniczy w Rewizorze Gogola i Sager w Stalinie Salvatore’a w Teatrze TV.

Nagrody i upamiętnienie |

Laureat Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1963) za rolę Artura Uli w Teatrze Współczesnym w Warszawie^[5]. 22 lipca 1968 otrzymał nagrodę państwową I stopnia^[6].
Dwukrotny laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr”. Najpierw otrzymał ją w pierwszej edycji nagrody, za sezon 1984/1985, za rolę Krappa w przedstawieniu Ostatnia taśma Krappa Samuela Becketta w Teatrze Studio w Warszawie. Natomiast drugi raz otrzymał ją pośmiertnie, za sezon 1991/1992, za rolę Icyka Sagera w przedstawieniu „Stalin” Gastona Salvatore’a w Teatrze TV.

Jego imieniem w 1996 roku nazwano warszawski Teatr Na Woli, a w 2002 roku Teatr Nowy w Poznaniu. W ankiecie tygodnika „Polityka” przeprowadzonej w 1998 roku czytelnicy tego tygodnika uznali go za największego polskiego aktora XX wieku.

Filmografia |

Scenariusz |

• 
  1961: Ambulans krótkometrażowy

Dubbing |

• 
  1963: Pasażerka – narrator


• 
  1965: Lenin w Polsce – Włodzimierz Lenin


• 
  1967: Morderca zostawia ślad – Rodecki


• 
  1969: Pan Wołodyjowski – Halim, sługa Azji

Odznaczenia |

• 
  Order Sztandaru Pracy I klasy (1976)


• Order Sztandaru Pracy II klasy (1962)


• 
  Złoty Krzyż Zasługi (1955)


• 
  Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)


• 
  Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)


• 
  Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)

Role w Teatrze TV (wybór) |

• 
  Samuel Beckett Ostatnia taśma (premiera tv 26 stycznia 1989)


• 
  Tankred Dorst Ja, Feuerbach przy współpracy reżyserskiej Jerzego Gruzy (premiera tv 26 marca 1990)

Przypisy |

Bibliografia |

• 
  Tadeusz Łomnicki – Witold Filler, 1976 (sygn. BN 874.794 A)


• 
  Spotkania teatralne – Tadeusz Łomnicki, wybór i oprac. Maria Bojarska, 1984, ​ISBN 83-06-01131-7​.


• 
  Król Lear nie żyje – Maria Bojarska, 1994, ​ISBN 83-901178-7-8​.


• Szkic – esej o twórczości Tadeusza Łomnickiego: Najwybitniejszy aktor XX wieku, [w:] Marek Różycki jr. Artystyczny Bazar Różyckiego, Oficyna Wydawnicza Rafał Brzeziński /rafalbrzezinski.info/, 2016 – rozmowy, szkice i felietony z- i o najwybitniejszych twórcach kultury i sztuki, s. 451, ​ISBN 978-83-65078-10-0​^[1]
  

Linki zewnętrzne |

• 
  Tadeusz Łomnicki w bazie IMDb (ang.)
  


• 
  Tadeusz Łomnicki w bazie Filmweb
  


• 
  Tadeusz Łomnicki w bazie filmpolski.pl
  


• 
  Tadeusz Łomnicki w serwisie Encyklopedia teatru polskiego. Zawiera: dorobek artystyczny, biogram oraz poświęcony Łomnickiemu odcinek filmu dokumentalnego 250 lat teatru publicznego w Polsce. Data dostępu: 01-01-2019.


• tadeuszlomnicki.pl - strona poświecona życiu i dorobkowi artystycznemu Tadeusza Łomnickiego


• 
  Tadeusz Łomnicki – Życie niedokończone – „Życie” 22 lutego 2002


• 
  Opowieść niewygodnego świadka – Janusz R. Kowalczyk rozmawia z Marią Bojarską – „Rzeczpospolita” 23 lutego 2002


• 
  Tadeusz Łomnicki – sylwetki teatr film – obszerna nota biogr. na portalu culture.pl z marca 2003


• 
  Tadeusz Łomnicki – Ja broczę krwią – Magdalena Grochowska – „Gazeta Wyborcza” 7 grudnia 2000


• 
  Tadeusz Łomnicki w wirtualnym albumie w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”


• 
  Wspomnienie o Tadeuszu Łomnickim w PKF na stronie KronikaRP
  


• Ja, komediant – Z Podhajec na Mont Blanc cz. 1 (1992) [Tadeusz Łomnicki]


• Ja, komediant – Poszukiwania cz. 2 (1992) [Tadeusz Łomnicki]


• Ja, komediant – To tylko koniec pierwszego aktu cz. 3 (1992) [Tadeusz Łomnicki]

1. 
   ↑ Artystyczny Bazar Różyckiego. rafalbrzezinski.info. [dostęp 2016-08-09].