Cfrtjryk

Zamek Kamieniec
nr rej. A-263 z 20.09.1968 i z 8.09.2005[1]
Ruiny zamku Kamieniec
Państwo	Polska
Miejscowość	pogranicze Korczyny i Odrzykonia
Adres	38-420 Korczyna ul.Podzamcze 1
Rozpoczęcie budowy	1348 (pierwsza wzmianka)
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Zamek Kamieniec
Położenie na mapie Polski Zamek Kamieniec
49°44′33,08″N 21°47′10,24″E/49,742522 21,786178
Multimedia w Wikimedia Commons

Widok od północy (ze wsi Czarnorzeki)

Widok od strony południowej

Zamek górny

Pomnik Kościuszki

Ruiny Odrzykonia – Henryk Grabiński (1880)

Zamek kamieniecki – obecnie ruiny gotyckiej XIV-wiecznej, rozbudowanej w stylu renesansowym w XVI wieku budowli na pograniczu Korczyny i Odrzykonia, w powiecie krośnieńskim, w województwie podkarpackim, w Polsce.

Historia zamku |

Pierwszy zapis o zamku w Odrzykoniu^[2] pochodzi z 1348. W dokumencie lokacyjnym wsi Osobnica koło Jasła wzmiankowany jest Mikołaj z Babic "burgrabia de Camyenecz".

W 1396 za zasługi w obronie Wilna zamek otrzymał rycerz Klemens z Moskorzewa herbu Pilawa, który zbudował wtedy zamek górny i przedzamcze wschodnie zamienione później na zamek średni.

W 1397 Klemens Kamieniecki ufundował zamkową kaplicę. W 1399 gościł na zamku króla Władysława Jagiełłę, który dokonał objazdu południowych stron Polski. W 1402 na prośbę Klemensa bp. przemyski Maciej Janina podwyższył uposażenie dla kapelana na zamku kamienieckim. Msze w kaplicy zamkowej odprawiał św. Jan z Dukli w czasach, gdy był gwardianem w Krośnie (świadczy o tym umowa z właścicielami zamku). W 1407 rodzina Moskarzewskich zaczęła używać nazwiska Kamienieccy dla podkreślenia, iż zamek jest gniazdem rodowym. W 1408 Marcin Kamieniecki (syn Klemensa z Moskarzewa) odziedziczył wszystkie dobra z Zamkiem w Odrzykoniu. W 1475 zamek w Odrzykoniu był atakowany przez wojska węgierskie. Wnuk Klemensa, Henryk Andreas Kamieniecki, (kasztelan sanocki do 1487), odziedziczywszy zamek w 1448, rozbudował go w kierunku wschodnim.

Potem właścicielem jego był syn Henryka – Mikołaj Kamieniecki (zm. 1515) – mąż Katarzyny Pieniążkównej – pierwszy w Polsce dożywotni hetman wielki koronny – od 1505, starosta krakowski i sanocki, który w 1509 odniósł zwycięstwo nad Wołochami hospodara Bohdana Ślepego pod Suczawą, zaś w 1512 rozgromił Tatarów pod Łopusznem i Wiśniowcem. Cieszył się wielkim zaufaniem Zygmunta Starego, co potwierdza fakt powierzenia mu w 1515 tymczasowej władzy w kraju, podczas wizyty króla w Wiedniu.

W zamku kamienieckim 12 marca 1528 hetman polny koronny Marcin Kamieniecki podejmował wygnanego z Węgier króla Jana Zapolyę. Wysyłał on z zamku Kamieniec listy zapraszające polskich magnatów na sejmik do Tarnowa, na którym liczył otrzymać poparcie w walce o tron i uzyskał głosy ich samych oraz Sulejmana I.

Od 1528 Kamieniec wyższy był w zastawie u Bonerów za 2000 florenów.

Klemens Kamieniecki – do 1530 kasztelan sanocki – według umowy na Wawelu sprzedał w 1530 swoją, niższą, wschodnią część Kamieńca Sewerynowi Bonerowi – bankierowi królowej Bony Sforzy. Boner ufundował na terenie posiadanej części zamku kaplicę, którą poświęcił biskup przemyski – Stanisław Tarło. Seweryn Boner kasztelan biecki, kalwinista, w 1543 postawił na nowo zamek niższy i tak Bonerowie zostali właścicielami zamku niższego do 1593. Seweryn Boner gościł tu Fausta Socyna - twórcę socynianizmu i doktryny religijnej Braci Polskich^[3][4][5].

Z córką Bonerów Zofią Boner (zm. 1563), ożenił się Jan Firlej herbu Lewart, marszałek wielki koronny (1521–1574), wojewoda krakowski, lubelski i bełski, sekretarz królewski. W posagu otrzymał część zamku. W 1575 miał ten zamek w zastawie Andrzej Bolassa.

Od 1599 do 1601 część zamku należała do Stadnickich, a potem nabyli ją Skotniccy. W 1606 część Kamieńca należała do Jana Skotnickiego. W tym roku przed sądem w Krośnie toczył się proces między Piotrem Firlejem mężem Jadwigi Firlej, a Janem Skotnickim, o prawo do korzystania ze studni zamkowej, a potem o wycięcie drzew.

Jan Skotnicki nie tylko odbudował kaplicę, którą poświęcił w 1621 biskup przemyski Jan Wężyk, ale naprawił mur i odremontował zamek. Jednak w zemście za dokuczanie, przebudował dach w taki sposób, że odprowadzał Firlejom na ich dziedziniec wody deszczowe. Stało się to przyczyną długiego sporu Skotnickich i Firlejów uwiecznionego w Zemście Aleksandra Fredry, a Jan Skotnicki jest w niej Rejentem Milczkiem. W komedii tej Firlej napadł na jego robotników naprawiających mury górnego zamku i zniszczył przy okazji rynny. Skotnicki pozwał go przed sąd i wygrał sprawę, ale kres ich długoletnim zatargom, położył dopiero ślub zawarty w 1638 przez wojewodzica Mikołaja Firleja (Wacława), z kasztelanką Zofią Skotnicką (Klarą).

Właściciel Kamieńca Jan Firlej (kasztelan sanocki), po wkroczeniu do Polski wojsk Jerzego II Rakoczego 16 marca 1657, zajął się organizacją obrony zamku. Zmobilizował sąsiadów: Jakuba Kalińskiego, Leoniewskiego, Kułaczkowskiego, Stroińskiego i wielu innych, w celu obrony Kamieńca. Obrońcy dysponowali 1 śmigownicą, 10 hakownicami, znaczną ilością kul muszkietowych i zapasem prochu strzelniczego, dwoma zbrojami i pięcioma szyszakami, jednak zamku nie udało się obronić i został on bardzo zniszczony. Ale mieszkańcom udało się lochami uciec z oblężenia. Za ocalenie życia Zofia Skotnicka – żona Jakuba Kalińskiego, podczaszego sanockiego, ufundowała w 1658 r. w kościele w Odrzykoniu prebendę Bractwa Najświętszego Imienia Jezus.

Po potopie szwedzkim zamek został częściowo odbudowany, ale tylko we wnętrzu, a jego kolejnymi mieszkańcami byli Mniszchowie i Bogatkowie. Kaplicę odbudowano znacznie później, ale już wizytatorzy z ramienia biskupa Szembeka podają jej opis w 1721, ale w 1745 podczas wizyty biskupa Wacława Sierakowskiego była opuszczona i w ruinie.

Po 1730 rezydencję odziedziczyła rodzina Scypionów, następnie właścicielami byli Braniccy herbu Gryf, m.in. hetman wielki koronny Jan Klemens Branicki. Za sprawą małżeństwa Magdaleny Scypionówny z Rochem Michałem Jabłonowskim (1712–1780) – starostą wiślickim, właścicielami zamku stali się Jabłonowscy, którzy wspierali konfederację barską i przez długi czas, w chylącym się ku ruinie zamku odrzykońskim stacjonowały oddziały konfederatów. Syn Rocha, Józef Jabłonowski starosta korsuński, który odziedziczył po ojcu zamek Odrzykoń i Korczynę w 1796, gdy wielka wichura zerwała dach z zamku górnego, wyprowadził się do dworku w Krościenku Wyżnym. Za jego zgodą, jako właściciela, w latach 1807–1809 przystąpiono do rozbiórki muru otaczającego dziedziniec wschodni. Syn jego hr. Leon Jabłonowski (zm. 1844) odziedziczył Odrzykoń i przyległe miejscowości: Bratkówkę, Krościenko, Czarnorzeki, Kra­sne.

8 lipca 1828, Aleksander Fredro wziął ślub z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową w Korczynie, w kościele pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła. Małżonka wniosła mu w posagu, klucz korczyński, z połową starego zamku w Odrzykoniu i A. Fredro stał się spadkobiercą zamczyska, będącego już wówczas w ruinie. Studiując dokumenty związane z historią otrzymanego majątku, Fredro natrafił na akta procesowe właścicieli zamku odrzykońskiego z pierwszej połowy XVII wieku: Piotra Firleja i Jana Skotnickiego. Na podstawie tego 30-letniego sporu napisał komedię Zemstę.

W 1801 część zamek przejęli Potoccy, a w połowie XIX wieku znowu został podzielony. Zachodnia część zamku (z zamkiem górnym) była w posiadaniu rodu Starowieyskich herbu Biberstein, wschodnia z zamkiem średnim – Szeptyckich. W 1831, po powstaniu listopadowym, w ruinach zamieszkał obłąkany Jan Machnik z Dukli, który był pierwowzorem literackim powieści Król zamczyska Seweryna Goszczyńskiego. W 1863 właściciel zamku górnego – Stanisław Starowieyski wydał w zamku ostatnie przyjęcie.

Architekt Napoleon Nawarski wykonał pomiary architektoniczne, na podstawie których w 1885 stworzono projekt konserwacji zamku, podjęte w 1906^[6][7][8].

W 1894 odsłonięto na górnym zamku pomnik Tadeusza Kościuszki, ufundowany przez społeczność Odrzykonia w setną rocznicę Insurekcji Kościuszkowskiej.

W maju 1915 roku walki o pozycje wokół zamku toczył składający się głównie z Polaków austriacki 57 pułk piechoty.

W maju 2000 jednostka Wojska Polskiego w Rzeszowie przyjęła imię Wielkiego Hetmana Koronnego Mikołaja Kamienieckiego. Na uroczystość wręczenia sztandaru przyjechało 12 potomków właścicieli zamku – Kamienieckich.

6 września 2013 na Zamku w Odrzykoniu w przededniu akcji Narodowego Czytania utworów Aleksandra Fredry spotkali się m.in. prezydent Bronisław Komorowski, wojewoda Chomycz, posłanka Elżbieta Łukacijewska, archeolog Jerzy Ginalski i wielu zaproszonych gości^[9].

Opis zamku |

Gotycka budowla została wzniesiona na skale, na wysokości 452 m n.p.m. Jej nieregularna forma była wynikiem ukształtowania terenu, na którym została zbudowana. Za czasów Kazimierza Wielkiego był to typowy graniczny zamek obronny. Obecnie ta część, z której pozostał ostrołukowy portal i wschodnia ściana z wnęką, nosi nazwę "wysoki" ("wyższy") lub "odrzykoński". Jego zadaniem była obrona traktu handlowego z Polski na Węgry przez Przełęcz Dukielską. Zamek niższy ("korczyński") to efekt rozbudowy w kierunku wschodnim z 1448. W tym samym czasie kończono budowę prostokątnej baszty i fosy okalającej całe zamczysko. Pomieszczenia w wieży przeznaczono na zbrojownię i więzienie. Powstały dziedziniec nazywany przedzamczem korczyńskim oddzielony był od zamku wysokiego murem granicznym (w związku z podziałem majątku). Wspólną dla obu części była kaplica i studnia. Rozbudowa zamku wzbogaciła go o zabudowania w stylu renesansowym.

Obecnie lepiej zachowana jest część wschodnia i tam znajduje się wejście na teren dawnego zamczyska. Widoczne są pozostałości budynków mieszkalnych i kaplicy. W tej części zabytku mieści się małe muzeum urządzone przez pasjonata zamku i kolekcjonera Andrzeja Kołdera. Wśród eksponatów są militaria z dawnego arsenału zamkowego i pamiątki po kolejnych właścicielach, a także XIV-wieczny herb z drzwi zamkowych.

Legendy |

• 
  Legenda o karlicy Kasi. Pochodząca ze stanu szlacheckiego karlica Kasia była dwórką wojewodziny Barbary Kamienieckiej, która często gościła na dworze królowej Bony. Kasia spodobała się władczyni i po pewnym czasie zamieszkała na Wawelu, gdyż Bona – wzorem innych władców europejskich – chciała mieć w swoim orszaku grupę karłów. Po kilku latach Kasia poślubiła karła Kornelka. Później para ta została podarowana cesarzowi Karolowi V, lubiącemu otaczać się miniaturowymi dworzanami. Tak więc Kasia zamieszkała wraz z Kornelkiem w Hiszpanii, w monarszej rezydencji w Granadzie. Tęskniła jednak za Odrzykoniem i kazała przyrzec mężowi, że po śmierci złoży jej ciało w rodzinnych stronach. Wkrótce też, dręczona nostalgią, zmarła. W tym właśnie czasie dawna jej pani Barbara Kamieniecka przebywała w odrzykońskim zamku, nic nie wiedząc o śmierci ulubienicy. W pewnym momencie, wieczorem, zobaczyła Kasię siedzącą na swoim dawnym miejscu przed kominkiem w zamkowej komnacie. Gdy wielce zdziwiona podeszła kilka kroków w jej stronę, zjawa nagle zniknęła. Od tamtej pory często ponoć widywano o zachodzie słońca ducha karlicy na murach i dziedzińcu zamku. Zjawa była odziana w długą zieloną suknię renesansowego kroju. Czasem słyszano również jej wesoły śmiech^[10].

Zobacz też |

 Wykaz literatury uzupełniającej: Zamek Kamieniec.

Przypisy |

Bibliografia |

• Frazik Józef – Zamki i budownictwo obronne ziemi rzeszowskiej
  


• Gosztyła Marek, Proksa Michał – Zamki Polski południowo-wschodniej
  


• 
  Guerquin Bohdan – Zamki w Polsce
  


• 
  Jurasz Tomasz – Zamki i ich tajemnice
  


• Jurasz Tomasz – Znane i nieznane. Zamki, pałace, kościoły Polski południowo-wschodniej
  


• Kaczyńscy Izabela i Tomasz – Polska – najciekawsze zamki
  


• 
  Kajzer Leszek, Kołodziejski Stanisław, Salm Jan – Leksykon zamków w Polsce
  


• Marszałek Juliusz – Katalog grodzisk i zamczysk w Karpatach
  


• Potocki Andrzej – Księga legend i opowieści beskidzkich
  


• Proksa Michał – Budownictwo obronno-rezydencjonalne ziemi przemyskiej i sanockiej
  


• Rogiński Ryszard – Zamki i twierdze w Polsce – historia i legendy
  


• 
  Żukow-Karczewski Marek: Zamek Kamieniec w Odrzykoniu – gotycka twierdza rycerska, "AURA" 6/97.

Linki zewnętrzne |

• 
  Kamieniec w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. III: Haag – Kępy. Warszawa 1882.


• Odrzykoń monografia internetowa