Cfrtjryk

Lubomirscy – ród książęcy herbu Szreniawa bez Krzyża^[1] wywodzący się jakoby, wedle legend rodowych, ze Szreniawitów lub Drużynnitów, żyjących w zakolach rzeki Szreniawy koło Proszowic w czasach Mieszka I.

Pochodzenie rodziny i herb |

Istnieją dwie niepotwierdzone teorie dotyczące pochodzenia rodziny. Pierwsza z nich, autorstwa Adama Bonieckiego, polskiego heraldyka, zakłada, że funkcjonowały dwie gałęzie rodu. Jedna osiedlała się nad rzeką Szreniawą w powiecie proszowickim, druga – w szczyrzyckim. Data podziału rodziny nie jest znana, ale rzekomo miało to nastąpić przed przyjęciem chrześcijaństwa przez Polskę. Szreniawitów łączył wspólny herb, co miało oznaczać, że mieli również tych samych przodków. Drużyna (Szreniawa bez Krzyża), przedstawia zakola rzeki Szreniawy w formie litery S białej barwy na czerwonym polu. Z dewizą Patriam Versus (Zwróceni ku Ojczyźnie) jest używana przez przedstawicieli rodu^[2].

Autorem drugiej teorii pochodzenia rodziny jest mediewista Władysław Semkowicz. W artykule „Drużyna i Śreniawa. Studyum heraldyczne” (wyd. 1900) pisał, że rodzina zamieszkiwała nad brzegami rzeki Szreniawy w powiecie szczyrzyckim, czyli na terenie ograniczonym strumieniami: Rabą, Stradomką z Trzciańskim Potokiem, Łososiną i Krzyworzeką. Semkowicz opisuje, że tam znajdowało się pierwotne terytorium rodowe Drużynnitów (przodków Lubomirskich, Wieruskich, Rupniewskich i Lasockich). Zaś herb przedstawia nie zakola rzeki, ale „krzywaśń”, czyli zakrzywioną laskę – oznakę władzy świeckiej lub biskupiej (pastorał). Oznaczałoby to, że rodzina wiele wieków przed przyjęciem swojego nazwiska pełniła znaczące funkcje związane z władzą^[3].

Dalsze dzieje rodu Szreniawitów lub Drużynnitów miałyby być związane ściśle z dworem władców piastowskich. Jeden z był ponoć kanonikiem na dworze wawelskim. Osoby posługujące się tym herbem należały jakoby do bliskiego otoczenia Bolesława Śmiałego – jego przybocznej drużyny, o czym wspomina kronikarz Jan Długosz w „Rocznikach, czyli Kronikach sławnego Królestwa Polskiego”. Najstarszy dokument dotyczący rzekomo Lubomirskich ma pochodzić z XI wieku. Jest to dział majątkowy oblatowany (wpisany do ksiąg) w 1682 roku w Krakowie. Oryginał nie dochował się do naszych czasów. Istnieje tylko wzmianka w Metryce Koronnej pod wskazanym rokiem^[4]. Kolejni członkowie rodu obejmowali stanowiska biskupów^[5], funkcje centralne na dworze władców piastowskich, rozbudowywali swoje posiadłości inwestując w dobra ziemskie, głównie na terenie Małopolski. Jakub Lubomirski w XIV wieku pełnił funkcję pisarza grodzkiego.

Podstawy potęgi ekonomicznej |

Za protoplastę rodziny Lubomirskich, która wyodrębniła się z rodziny Szreniawitów uważany jest Piotr (zm. 1480), dziedzic Lubomierza, miejscowości od której przyjął nazwisko. Podstawy ekonomiczne rodziny były budowane na eksploatacji żup solnych w województwie krakowskim. Szyby były dzierżawione od władców Polski. Lubomirscy zakładali też prywatne kopalnie w województwie małopolskim. Twórcą potęgi ekonomicznej był Sebastian (ok. 1546-1613), który w 1581 roku został żupnikiem krakowskim. Było to pierwsze stołeczne stanowisko pełnione przez przedstawiciela rodu. Sebastian przy jego objęciu korzystał z poparcia Stefana Batorego. Sebastian otrzymał od cesarza Rudolfa II tytuł hrabiego na Wiśniczu w 1595 roku, w 1591 wszedł do senatu jako kasztelan małogoski. Otworzył prywatny szyb solny „Kunegunda” w Sierczy, który był eksploatowany przez około 100 lat^[6].

Pieniądze zdobyte na handlu solą umożliwiły Lubomirskim udzielanie pożyczek nawet najbogatszym osobom w państwie. To z kolei umożliwiło zakup nieruchomości lub ich przejmowanie od niewypłacalnych dłużników. Rodzina przez wiele pokoleń budowała swoją pozycję ekonomiczną, pomnażając posiadany przez wieki majątek^[7].

Rezydencje |

Najdawniejsze wzmianki dotyczące Lubomierza – rodzinnej miejscowości – zostały utrwalone w 1398 roku^[8]. Rodzinne włości, poczynając od Gdowa i Szczyrzyca, które były w posiadaniu rodu już w XIII wieku, znacznie się rozrosły. W XVII i XVIII wieku obejmowały między innymi Lubomierz, Nowy Wiśnicz, Bochnię, Wieliczkę, Łańcut, Baranów Sandomierski, Puławy, Rzeszów, Równe, Tarnów, Jarosław, Przeworsk, Janowiec nad Wisłą. Do dziś zamek w Nowym Wiśniczu jest własnością Zjednoczenia Rodowego Lubomirskich^[9]. Wiele posiadłości znajdowało się na terenie największych polskich miast: Warszawy (np. Mokotów, Ujazdów (Warszawa), Czerniaków), Krakowa (Wola Justowska, Kamienica Pod Baranami), Rzeszowa (zamek) Sandomierza, Lwowa. Prestiż podkreślało utrzymywanie rezydencji w Dreźnie, Wiedniu, Paryżu. Członkowie rodziny byli określani mianem „właścicieli brzegu Dniepru”, ponieważ wiele ich posiadłości było skupionych na terenie dzisiejszej Ukrainy i Słowacji. Lubomirscy mieli wpływy polityczne, wojskowe i ekonomiczne, które koncentrowały się w głównej mierze w województwie krakowskim, sandomierskim, stanisławowskim i ruskim, aby w późniejszym czasie objąć cały teren Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Taki stan posiadania utrzymali do upadku państwa polskiego, kiedy została pozbawiona wielu włości na skutek kar za działalność niepodległościową.

Lubomirscy inwestowali w nieruchomości, kupując duże kompleksy dóbr. Świadomie dążono do ich skupiania w jedną, obszerną całość. Ekspansja terytorialna rozpoczęła się na terytorium rodowym położonym na południe od Krakowa i kierowana była w kierunku wschodnim. Wspólne dobra osiągnęły największy rozmiar za czasów Stanisława (zm. 1649). Była to trzecia co do wielkości fortuna w Rzeczypospolitej, mniejsza jedynie od ordynacji ostrogskiej i dóbr Radziwiłłów. Kupowano nieruchomości na własność oraz dzierżawiono bogate królewszczyzny, takie jak starostwo spiskie, sandomierskie czy sądeckie. Dochody z ziem dzierżawionych od króla były porównywalne z tymi z prywatnych włości.

W swoich dobrach wprowadzali wiele udogodnień i nowych rozwiązań. Swoje gospodarstwa rolne przestawiali na produkcję przemysłową, budując cukrownie, gorzelnie, fabryki. Wprowadzali równouprawnienie poddanych zezwalając Żydom na kupowanie nieruchomości w miastach prywatnych, budowę domów, nadawali im uprawnienia sądownicze^[10]. Zakładali szkoły i szpitale dla ludności chłopskiej, które utrzymywali z prywatnych dochodów. W swoich posiadłościach często zatrudniali osoby z najniższego stanu, dbając o ich wykształcenie, oferując miejsce zamieszkania, ubiór oraz oczywiście pensję wypłacaną wówczas zwyczajowo dwa razy do roku. Za wierną służbę nadawali im znaczne dobra w dożywotnie lub dziedziczne posiadanie^[11].

Podział rodu |

Ród, początkowo mało liczny, uległ znacznemu rozrodzeniu, co sprzyjało podziałom posiadanej fortuny, ale umożliwiało łatwiejszy start polityczny, dzięki poparciu licznych osób na sejmach, w senacie czy na królewskim dworze. Kolejni przedstawiciele rodziny mogli także liczyć na wsparcie swoich krewnych w działaniach politycznych czy sądowych.

Rodzina podzieliła się na pięć głównych linii rodowych – wiśnicką (od Aleksandra Michała (1614-1677), łańcucką (od Stanisława Herakliusza (1642-1702), przeworską (od Aleksandra Michała, zm. 1675), rzeszowską (od Hieronima Augustyna (ok. 1647-1706) i janowiecką (od Jerzego Dominika (1665-1727). Najbardziej rozrodzona była linia przeworska, która dzieliła się na trzy gałęzie – dubrowieńsko-kruszyńską, równieńsko-przeworską i dubieńską. Liczni przedstawiciele tej linii żyją do dziś.

Szczyt potęgi w okresie Rzeczypospolitej |

Członkowie rodziny między innymi dzierżyli urzędy marszałków, starostów, wojewodów, hetmanów. Czterech książąt Lubomirskich piastowało godność marszałka wielkiego koronnego: Jerzy Sebastian, Józef Karol, Stanisław Herakliusz i Stanisław. Aktywnie działali na polu politycznym przewodnicząc sejmom, tworząc prywatne wojsko, pełniąc funkcje królewskich posłów na dworach całej Europy. Wielokrotnie mieli decydujący wpływ na wybór monarchów. Byli również obrońcami szlachty, która często powierzała im swój głos na sejmach i podczas wyborów królów. Jerzy Sebastian był marszałkiem wielkim i hetmanem polnym koronnym, a mimo to zdecydował się na poparcie postulatów szlachty skupionej w rokoszu^[12].

Ważne były również zawierane małżeństwa. Przedstawiciele Lubomirskich dbali o to, żeby wiązać się z równie możnymi i bogatymi rodzinami. Umożliwiło im to rozszerzenie dóbr prywatnych, a nawet przejęcie części dóbr ostrogskich na mocy transakcji kolbuszowskiej z 1753 roku. Stanisław Lubomirski (1583-1649) ożenił się z Zofią Ostrogską, Aleksander Michał Lubomirski ożenił się Heleną Teklą Ossolińską, Krystyna Lubomirska wyszła za Albrychta Stanisława Radziwiłła, Józef Karol (1638-1702) był mężem Teofilii Ludwiki Zasławskiej, Teresa Lubomirska (zm. 1712) była żoną Karola Filipa, księcia neuburskiego, a Marianna (1693-1729) – Pawła Karola Sanguszki, marszałka wielkiego litewskiego^[13].

Tytuł książęcy |

W 1647 roku Lubomirscy w osobie Stanisława uzyskali od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Sami kandydowali do korony. Hetman wielki koronny Hieronim Augustyn był jednym z kandydatów do tronu polskiego po śmierci Jana III Sobieskiego. Teodor Konstanty (1683-1745), wojewoda krakowski starał się o koronę po śmierci Augusta II Mocnego. Stanisław Lubomirski wojewoda kijowski, marszałek trybunału radomskiego, kandydował do tronu w roku 1764. Książęta Lubomirscy kandydowali również do objęcia korony czeskiej i węgierskiej. Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) ubiegał się o tron Węgier. W latach 1917-1918 książę Zdzisław Lubomirski był członkiem Rady Regencyjnej^[14]. Ród książąt Lubomirskich spokrewniony jest niemal ze wszystkimi dynastiami panującymi w Europie. Rodzina Lubomirskich jest po kądzieli spokrewniona z rodem Piastów mazowieckich. Zofia Lubomirska była prawnuczką Anny Mazowieckiej, córki Konrada III Rudego, księcia mazowieckiego. Katarzyna Lubomirska (ok. 1585-1620) była żoną Konstantego Bazylego II, księcia Ostrogskiego, blisko spokrewnionego z Bolesławem IV, potomkiem Konrada Mazowieckiego^[15].

Działalność militarna |

Stanisław Lubomirski wsławił się dowodzeniem w bitwie pod Chocimiem w 1621 roku, stoczonej z siłami turecko-tatarskimi. Stanisław brał początkowo udział w bitwie na czele prywatnego pułku, ale gdy hetman Jan Karol Chodkiewicz zmarł – objął dowodzenie. Dość szybko doprowadził do końca oblężenia. Wielodniowa bitwa pod Chocimiem zakończyła się odparciem Turków 10 października 1621 roku.

Książę Jerzy Sebastian Lubomirski (1616-1667) jako jedyny polski arystokrata podczas potopu nie złożył przysięgi Karolowi X Gustawowi. Udzielił schronienia Janowi Kazimierzowi w swej siedzibie (Starostwa Spiskiego) w Lubowli (dziś Słowacja) i rozpoczął kontrofensywę polskich wojsk. Użyczył prywatnego wojska, które walczyło pod Warką i odbijało Warszawę i Toruń, zajęte przez Szwedów. Swojego wsparcia w kampanii prowadzonej przez księcia udzielił Stefan Czarniecki. W 1660 roku książę Jerzy Sebastian Lubomirski na czele wojsk prywatnych i królewskich przeprowadził błyskawiczną kampanię zakończoną klęską sił rosyjskich pod Cudnowem i Połonką. Była to jedna z najlepiej dowodzonych kampanii militarnych w Rzeczypospolitej w XVII wieku. W roku 1661 doszło do rozluźnienia kontaktów z królem i w konsekwencji do rokoszu. Książę wycofał się na Śląsk i, zdegradowany przez sąd sejmowy, walczył o prawo do rehabilitacji. Udało się to jego synom.

Książę Hieronim Augustyn, członek zakonu joannitów, poświęcił swoje życie walce z Turkami – zagrożeniem cywilizacyjnym i kulturalnym dla całej Europy. Pokonał powstanie kozackie Piotra Doroszenki. W 1670 roku walczył z Ordą Krymską pod Bracławiem i Kalnikiem. W 1683 roku podczas bitwy pod Wiedniem jego oddziały jako pierwsze dotarły do bram miasta. Natomiast, Hieronim Augustyn wziął mało zaszczytny udział w bitwie pod Kliszowem między Szwedami a wojskami sasko-polskimi po stronie Augusta III^[16].

W okresie I Rzeczypospolitej ośmiu przedstawicieli rodu pełniło funkcje generałów. Dwóch z nich brało udział w wojnie z carską Rosją, od której rozpoczęła się Insurekcja Kościuszkowska^[17].

Lubomirscy w dziejach Warszawy |

Książę Stanisław Herakliusz Lubomirski (1642-1702) do przebudowy swoich licznych rezydencji zatrudnił Tylmana z Gameren, późniejszego nadwornego architekta króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Był właścicielem rezydencji w Puławach, Czerniakowie (gdzie ufundował klasztor i kościół bernardynów) i w Ujazdowie (dziś część Warszawy). W końcu XVII wieku wybudował tu Łazienkę, która stała się początkiem Pałacu na Wodzie Stanisława Augusta Poniatowskiego i Ermitaż – zaplanowany jako miejsce medytacji i relaksacji. Był przyjacielem wielu artystów i mecenasów sztuki w całej Europie, o czym świadczy zachowana korespondencja. Kontakty łączyły go z dworem francuskim, hiszpańskim czy członkami rodziny Mediccich, co ułatwiało mu prowadzenie licznych poselstw i negocjacji w imieniu polskiego króla.

Książę Stanisław Herakliusz to również utalentowany twórca, prekursor polskiego baroku w dziedzinie literatury. Posługiwał się kilkoma językami, w swoich dziełach stosował niemal wszystkie znane formy literackie, jednak najbardziej interesował się nowymi prądami płynącymi z obszarów Italii. Jego dzieło filozoficzne „Rozmowy Artaksesa i Ewandra” weszło do kanonu literatury staropolskiej i stało się nawet lekturą szkolną^[18] Przykład organizacji ścisłego centrum stolicy stanowi przebudowa pałacu Pod Blachą zlecona na początku XVIII wieku przez Jerzego Dominika Lubomirskiego. Pałac, który nabrał klasycystycznych kształtów, położony po południowej stronie Zamku Królewskiego, w 1777 r. zakupił sam król, umieszczając tam z czasem bibliotekę^[19].

Poprzednim właścicielem tego budynku był książę Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811), zasłużony szczególnie dla polskiego teatru. Finansował wystawianie sztuk rodzimych oraz europejskich, organizował liczne koncerty, bale, spotkania. Urządzane przez niego uroczystości były miejscem spotkań artystów oraz arystokracji z całej Europy, zaś w pamięci mieszkańców stolicy zapisał się jako organizator publicznych przyjęć połączonych z pokazami fajerwerków – Fokshali^[20].

Książę Jerzy Marcin to również awanturnik i uczestnik konfederacji barskiej. Od 1758 roku służył w wojsku pruskim, następnie rosyjskim. Przez rodzinę został odsunięty od życia politycznego w Polsce, ale zapisał się w historii jako miłośnik muzyki i teatru. W 1777 sfinansował wydanie „Świętoszka” Moliera, w 1783 wydzierżawił przywilej teatralny, a dyrektorem teatru uczynił Wojciecha Bogusławskiego. Otworzył też szkołę baletowo-aktorską dla 1000 osób^[21].

Izabela Lubomirska (1736-1816), księżna Marszałkowa przebudowała zamek w Łańcucie, zgromadziła kolekcje sztuki i biblioteki, zawierające setki dzieł z całej Europy i świata. Była aktywna politycznie, w swojej posiadłości w Łańcucie chroniła część dworu francuskiego w okresie rewolucji. Rozbudowywała rezydencje, stosując w nich często najnowsze rozwiązania architektoniczne. Zbudowała pałac w swoich dobrach na Mokotowie. Nadała nazwę tej dzielnicy Warszawy, określając swoją posiadłość Mon Coteau (Moje Wzgórze). Była miłośniczką teatru, położyła kamień węgielny pod budowę Teatru Narodowego w Warszawie. Utrzymywała szereg prywatnych scen w swoich pałacach. Pojęcie teatru w dziejach miało o wiele szersze znaczenie niż obecnie. Obejmowało nie tylko przedstawienia teatralne, ale również operę, kabaret czy przedstawieniami ekwilibrystyczne. Było medium, które silnie oddziaływało na zmysły widzów. Dla niej księżnej Izabeli Franciszek Karpiński napisał „Pieśń o Narodzeniu Pańskim”, znaną pod tytułem „Bóg się rodzi”. Na cześć jej córki Cyprian Kamil Norwid napisał panegiryk. Z rezydencji w Łańcucie wyruszył Tadeusz Kościuszko, który udał się do Krakowa i stamtąd rozpoczął powstanie w całym kraju^[22].

Książę Stanisław Lubomirski, mąż Izabeli, przeszedł do historii jako gospodarz Warszawy. Wprowadził tu stałe oświetlenie ulic i za prywatne pieniądze utrzymywał oddział policji. Pragnął przede wszystkim zadbać o zdrowie warszawiaków, toteż zdecydował się na otoczenie miasta, po obydwu stronach Wisły wałem ziemnym, który miał początkowo chronić przed rozprzestrzeniającą się epidemią dżumy. W wale utworzono tylko trzy przejazdy, w których kontrolowano ludzi i wozy wjeżdżające do miasta. Później nasyp wzmocniony działami służył do obrony stolicy w czasie powstania kościuszkowskiego oraz listopadowego. Przez cały XIX wiek wyznaczał granice miasta. Aktem z roku 1770 wprowadził stałe nazwy ulic, co znacznie ułatwiło administrowanie miastem i jego funkcjonowanie porządkując sprawy meldunkowe czy ułatwiając dostarczanie korespondencji^[23].

Filantropi i mecenasi |

Lubomirscy, podobnie jak inne bogate rody arystokratyczne, sprawowali mecenat artystyczny, kulturalny i naukowy. W rodzinnym zamku – Wiśniczu, który do dziś jest własnością rodu oraz w Wilanowie, Łazienkach Królewskich, Łańcucie czy Mokotowie utrzymywali prywatne grupy teatralne, finansowali artystów, fundowali obiekty sakralne i dbali o wystrój rezydencji. Przebudowa zamku w Wiśniczu była dziełem Macieja Trapoli. Kaplica zamkowa ozdobiona została stiukami Giovanniego Battisty Falconiego. Natomiast Stanisław Lubomirski (1538-1649), który finansował remont zamku, ufundował również dwadzieścia obiektów sakralnych^[24].

Książę Marceli Lubomirski przez wiele lat wspierał twórczość Cypriana Kamila Norwida. Został uwieczniony przez poetę w lekturze „Białe kwiaty”^[25]. Książę Józef Lubomirski (1751-1817) był propagatorem uprzemysłowienia kraju i reform, zdolnym dowódcą wojskowym, kawalerem Orderów Orła Białego (najwyższego odznaczenia państwowego) i Świętego Stanisława. Popierał Konstytucję 3 Maja^[26].

Lubomirscy na terenie swoich dóbr budowali prywatne szkoły dla podopiecznych. Często naukę oddawali w ręce profesjonalistów – zakonów pijarów czy jezuitów. Członkowie rodziny fundowali klasztory, kościoły i inne obiekty sakralne. Książę Stanisław Lubomirski ufundował klasztor karmelitów w Wiśniczu, stanowiący do dziś perłę architektury renesansowej w Polsce. Przez wiele dziesięcioleci rezydenci zamku w Wiśniczu wspomagali klasztor różnymi legatami. Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727) podarował klasztorowi paulinów na Jasnej Górze wiele cennych przedmiotów, w tym naczynia liturgiczne. Z jego inicjatywy powstała główna brama wiodąca do klasztoru. Nosi nazwę Bramy Lubomirskich^[27]. Jerzy Ignacy, wraz z żoną Marianną, ufundował kościół i klasztor reformatom w Rzeszowie (1722), a potem kapucynom w Rozwadowie (1753).

Walka z zaborcami |

Po 1795 roku książęta Lubomirscy angażowali się w działania konspiracyjne i powstańcze, chociaż tracili za to kolejne dobra. Książę Jerzy Roman Lubomirski (1799-1865), właściciel Rozwadowa, wspierał powstania listopadowe i styczniowe, a na terenie swoich dóbr organizował szpitale dla rannych. Po upadku powstania jego pałac stał się miejscem tajnych spotkań polskich patriotów, wraz z bratem wspomagał bowiem działania partyzanckie bohatera „Nocy Listopadowej”, płk. Józefa Zaliwskiego, podczas jego nieudanej próby wzniecenia kolejnego powstania (1833). Wykazywał również aktywność na polu społecznym i naukowym. Utrzymywał szkołę trywialną i przytułek dla ubogich (zgodnie z zapisem jego dziada, Jerzego Ignacego, fundatora licznych tego typu przybytków w podkarpackich włościach). Utworzył też dwie fundacje naukowe. Pierwsza zajmowała się zakupem przyrządów do badań, druga – nagradzała polskich autorów wybitnych prac naukowych.

Jego brat książę Adam Hieronim Karol Lubomirski (1811-1873) był oficerem wojsk polskich, walczył też jako ochotnik w powstaniu listopadowym. Po stłumieniu zrywu władze carskie pozbawiły rodzinę części majątku leżącej w zaborze rosyjskim^[28].

W 1823 roku książę Henryk Lubomirski (1777-1850) przekazał swoje bogate zbiory (obejmujące księgozbiór, archiwalia, dzieła sztuki i inne zabytki zwane „starożytnościami”) Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich we Lwowie, który stał się od tego czasu ważną placówką naukową i kulturalną znaną w całej Europie. Prowadzono tu badania humanistyczne. Prace wydawane przez zakład w XIX wieku nadal przedstawiają wysoką wartość poznawczą. Ossolineum wydaje również źródła do historii Polski. Bez wsparcia rzeczowego i finansowego, jakie Ossolineum otrzymało od księcia Lubomirskiego placówka upadłaby już w początkowym stadium działalności. Henryk Lubomirski przez wiele lat pełnił funkcję kuratora placówki. Przyczynił się do powstania Muzeum Książąt Lubomirskich – pierwszego prywatnego muzeum na ziemiach polskich, ogólnie dostępnego dla zwiedzających. Książę Henryk Lubomirski w 1823 roku utworzył ordynację przeworską. Na skutek działalności niepodległościowej twórcy, ordynacja została zalegalizowana przez władze zaborcze dopiero po jego śmierci. W 1869 roku pierwszym uznanym ordynatem został jego syn – książę Andrzej Lubomirski.

Książę Aleksander Lubomirski (1802-1893) ufundował zakłady dla biednych chłopców w centrum Krakowa (dzisiejsza siedziba Uniwersytetu Ekonomicznego) i dziewcząt w Łagiewnikach (dzisiejsze sanktuarium bardzo cenione przez błogosławionego Jana Pawła II, gdzie objawień doznała święta siostra Faustyna). W zakładach tych przygotowywano ubogą młodzież do dorosłego życia. Za darmo uczono praktycznych zawodów, które mogły być podstawą zatrudnienia w przyszłości^[29].

Książę Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) założył Warszawskie Towarzystwo Dobroczynności. Był wieloletnim prezesem Instytutu Oftalmicznego w Warszawie, który prowadził badania okulistyczne na poziomie europejskim. Z jego inicjatywy utworzono specjalne brygady, które pomagały leczyć wzrok ubogim osobom. Swoim pacjentom udzielały bezpłatnych porad.

W okresie powstania styczniowego książę był członkiem Rządu Narodowego Romualda Traugutta, gdzie pełnił funkcję Dyrektora Wydziału Spraw Wewnętrznych. Za działania antycarskie został zesłany w głąb Rosji do Nowogrodu Niżnego. Wspierał polskie szkolnictwo. Chronił przed konkurencją ze strony Rosji i Prus polskie organizacje zawodowe, zakładał kasy pożyczkowe. Starał się rewindykować polską sztukę zrabowaną podczas wojen przez Rosjan, między innymi odzyskał pomnik Poniatowskiego stojący przed Pałacem Prezydenckim, jak również odzyskał i wyremontował Kolumnę Zygmunta, zakupił polskie zamki w Czersku i Iłży, aby uratować je od unicestwienia. W 1875 roku utworzył Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie (dziś siedziba Centralnej Biblioteki Rolniczej). Zakładał wieczorowe szkoły dla rzemieślników i czeladników oraz groszowe kasy oszczędnościowe ubogich. Finansował wydawanie źródeł do historii Polski, czasopism branżowych, organizował bezpłatne biblioteki^[30].

Władysław Emanuel Lubomirski wspierał Gabinet Zoologiczny Uniwersytetu Warszawskiego. Książę inwestował w zakup pomocy naukowych, finansował wyjazdy pracowników uczelni, przekazał swoje kolekcje muszli. Sam zajmował się głównie florystyką, badał zachowanie roślin w zmienionych warunkach klimatycznych. Z jego zbiorów do dziś korzysta Muzeum Zoologiczne Instytutu Zoologii PAN^[31].

Książę Władysław Lubomirski (1866-1934) był mecenasem i twórcą grupy artystów Młodej Polski Muzycznej. Aby ułatwić działanie organizacji założył spółkę, która zajmowała się promowaniem utalentowanych młodych polskich artystów. Przez wiele lat finansował naukę i promował Karola Szymanowskiego, Artura Rubinsteina i Grzegorza Fitelberga. Finansował warszawską filharmonię w czasie, kiedy urzędniczy carscy planowali jej zamknięcie^[32]. Książęta Władysław Lubomirski i Jan Tadeusz Lubomirski byli inicjatorami utworzenia Zjednoczenia Rodowego Książąt Lubomirskich^[33].

Książę Stanisław Sebastian Lubomirski (1875-1932) w 1910 założył Warszawskie Towarzystwo Lotnicze Aviata. Z jego inicjatywy powstała na ziemiach polskich pierwsza cywilna szkoła pilotów i fabryka samolotów. Pierwsze lotnisko Aviaty mieściło się na Polu Mokotowskim, terenie zajmowanym również przez wojsko carskie. Zgodę na jego używanie uzyskał Książę bezpośrednio od urzędników carskich^[34].

Dwudziestolecie międzywojenne |

W latach 1919-1939 Lubomirscy pełnili role posłów, senatorów, pracowali w ministerstwach. Angażowali się również w proces uprzemysłowienia państwa. Tworzyli placówki bankowe i kasy pożyczkowe, które udzielały tanich kredytów dla najbiedniejszych. Działali w organizacjach edukacyjnych, fundowali i finansowali szkoły. Należeli też do kluczowych organizacji zajmujących się modernizacją dróg, kolejnictwem, lotnictwem. Brali udział w odbudowie polskiej armii. Zajmowali się również polską kulturą i pracowali społecznie.

Stefan Lubomirski (1862-1941) był inicjatorem utworzenia Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich (późniejszy Polski Komitet Olimpijski) i członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Był pierwszym prezesem PKOl. Kolejnym prezesem był jego kuzyn Kazimierz Lubomirski. Pasją księcia Stefana była także hodowla koni wyścigowych. W folwarku Widzów koło Częstochowy utworzył z braćmi najnowocześniejszą stadninę w Polsce^[35].

Stefan Lubomirski był właścicielem spółki Warszawskie Koleje Dojazdowe, która stworzyła koleje wąskotorowe: osobowe i towarowe – grójecką, jabłonkowską i wilanowską. Koleje stanowiły jedyny nowoczesny środek transportu, jaki umożliwiał dotarcie mieszkańcom stolicy do fabryk położonych pod miastem i mieszkańcom terenów podmiejskich do stolicy. Linie budowane przez Lubomirskiego działały również w czasie II wojny światowej dowożąc zaopatrzenie do kontrolowanego przez władze okupacyjne miasta oraz pracowników do warszawskich biur i fabryk^[36].

Stanisław Sebastian Lubomirski założył również Centralny Związek Przemysłu Polskiego „Lewiatan”, którego był prezesem od 1932 roku. Związek propagował idee rozwoju przemysłu – obniżenie podatków, świadczeń socjalnych dla robotników i zwiększenie pomocy państwa dla przemysłu. Członkowie organizacji zasiadali w sejmie, senacie, byli członkami wielu rządów II RP i innych instytucji państwowych. Mieli rozbudowane zaplecze informacyjne – wydawali trzy czasopisma „Przegląd Gospodarczy”, „Kurier Polski” i „Depeszę”. Stanisław Sebastian Lubomirski założył Bank Przemysłowy Warszawski S. A., był prezesem Banku Handlowego w Warszawie, Centralnego Związku Przemysłu Polskiego, Związku Banków Polskich, Stowarzyszenia Przemysłowców Polskich. Życie poświęcił walce o uniezależnienie polskiej gospodarki od wpływów zaborczych, a po odzyskaniu niepodległości – od wpływów państw sąsiednich^[37].

 Zobacz więcej w artykule Zdzisław Lubomirski, w sekcji Deklaracja niepodległości Polski.

II wojna światowa. Walka zbrojna |

Stefan Lubomirski (1898-1948) w czasie okupacji był członkiem Związku Zachodniego. Znalazł się na liście do rozstrzelania, jednak zbiegł do Krakowa, gdzie się ukrywał. Za prowadzenie tajnej składnicy leków dla Armii Krajowej został aresztowany i przetrzymywany w więzieniu na Montelupich. Cudem uniknął rozstrzelania. Kiedy okupanci odkryli składnicę leków, wyznaczyli datę transportu całej rodziny, która miała trafić do obozu w Oświęcimiu^[38].

Eugeniusz Lubomirski (1895-1982) został aresztowany przez NKWD, siedział na Łubiance, gdzie poznał generała Andersa. W czasie długotrwałych walk generała, został jego adiutantem. Walczył u jego boku na terenie całej Europy, również pod Monte Cassino. Wreszcie dotarł do Wielkiej Brytanii. Był kandydatem na Prezydenta Polski na Uchodźstwie^[39].

Hieronim Lubomirski w wieku 17 lat został zamordowany na Pawiaku po akcji odbicia Jana Bytnara, pseudonim „Rudy”. Akcja odbyła się 26 marca 1943 r. Zorganizowana została przez specjalny Oddział Grup Szturmowych Szarych Szeregów i rozpoczęła współpracę Szarych Szeregów z Armią Krajową w zakresie odbijania więźniów i karania okupacyjnych władz więzienia.

Jerzy Ignacy Lubomirski (1882-1945) był bardzo aktywny w środowisku lokalnym. Posłował do Wiednia w sprawie budowy mostu na rzece San. W czasie wojny pomagał osobom poszkodowanym. W 1944 roku został aresztowany. Był przetrzymywany i torturowany w tarnobrzeskim więzieniu. Został zamordowany przez MBP jako członek Armii Krajowej^[40]. Podczas trwania wojny i po jej zakończeniu, rodzina Lubomirskich była często nękana i inwigilowana przez gestapo, NKWD i MBP/SB. Majątek rodzinny został skonfiskowany, a rodzina wysiedlona ze swoich domów rodzinnych.

Fundacja Książąt Lubomirskich |

 Osobny artykuł: Fundacja Książąt Lubomirskich.

Charytatywne tradycje rodu kontynuują jego członkowie tworzący Fundację Książąt Lubomirskich. Organizacja wspiera rozwój polskiej sztuki, nauki, rozwija projekty medyczne i edukacyjne. Zakres działalności organizacji to wspierania ekologicznego budownictwa, fundowanie stypendiów dla studentów, zakup sprzętu komputerowego i medycznego, wspieranie odbudowy szczególnie cennych zabytków. Prezesem Fundacji jest Jan Lubomirski-Lanckoroński^[41].

Lubomirscy jako fundatorzy |

 Zobacz też kategorię: Fundacje kościelne Lubomirskich herbu Szreniawa bez Krzyża.

Poniżej lista najbardziej znaczących fundacji Lubomirskich, które w większości przetrwały do dziś^[42].

Lp.	Data	Miejscowość	Nazwa	Fundator	Źródło	Uwagi
0		Szczyrzyc	Budowa kościoła	Prawdopodobnie Michał z Grabia i Szczyrzyca, jeden z protoplastów Lubomirskich
1	przed 1590	Łazany (pow. krakowski)	budowa kościoła	Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)	Polski słownik biograficzny (dalej PSB), t. 18, s. 40
2	1604	Bielany k/Krakowa	Przekazanie wsi klasztorowi kamedułów	Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)	PSB, t. 18, s. 40
3	1605	Niedźwiedź (pow. limanowski)	Budowa kościoła i przytułku dla ubogich	Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)	PSB, t. 18, s. 40
4	1611	Kraków, Wolica	Fundacja kaplicy w kościele oo. dominikanów	Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)	PSB, t. 18, s. 41	Hrabia ufundował kaplicę, na jej utrzymanie zapisał prywatną wieś o nazwie Wolica
5	1623-1634	Kraków	Fundacja klasztoru dominikanek „Na Gródku”	Sebastian Lubomirski (ok. 1546-1613)1	PSB, t. 18, s. 41
6		Wiśnicz	Założenie miasta, fundacja kościoła i ratusza	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
7		Lubowla	Przebudowa zamku	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
8		Zator	Przebudowa zamku	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
9		Nowy Sącz	Przebudowa zamku	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
10		Bielany k. Krakowa	Fundacja kaplicy w klasztorze	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
11		Podoliniec	Fundacja klasztoru pijarów i kolegium pijarów	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
12		Kraków	Fundacja klasztoru karmelitów bosych	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
13		Wiśnicz	Fundacja kościoła klasztornego	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
14		Wiśnicz	Mauzoleum rodzinne w klasztorze karmelitów	Stanisław Lubomirski (1583-1649)	PSB, t. 18, s. 44
15	1651	Sokal	2 chorągwie lekkiej jazdy i 100 piechurów	Konstanty Jacek Lubomirski (ok. 1620-1663)	PSB, t. 18, s. 31	Prywatne wojsko wystawione do walki z Chmielnickim
16	1654	Nowy Sącz	Kaplica Przemienienia Pańskiego	Aleksander Michał Lubomirski (ok. 1614-1677)	PSB, t. 18, s. 32	Kaplica renesansowa, przemianowana w 1081 na kościół
17		Wiśnicz	Kolekcja obrazów (219) i biblioteka (313 książek i 45 rękopisów)	Aleksander Michał Lubomirski (ok. 1614-1677)	PSB, t. 17, s. 639	Obrazy z podróży po Europie, m.in. pędzla B. Schodone, F. Albani, F. M. Parmigiano, szkoły holenderskiej. Obecnie przejęte przez Skarb Państwa
18	20 kwietnia 1668	Rzeszów	Fundacja kolegium pijarskiego	Hieronim Augustyn Lubomirski (1647-1706)	PSB, t. 18, s. 11.	Data otrzymania zgody od papieża
19	1668-1706		Utrzymanie prywatnej chorągwi dragonów i pancernej	Hieronim Augustyn Lubomirski (1647-1706)	PSB, t. 18, s. 11	Oddziały walczyły na Ukrainie, w Mołdawii, pod Chocimiem, pod Wiedniem
20	Po 1678	Warszawa	Budowa „Arkadii” na Mokotowie	Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702)	PSB, t. 18, s. 47	Architekt Tylman z Gameren
21	1676-1683	Warszawa	Budowa teatru komediowego w Ujazdowie	Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702)	PSB, t. 18, s. 47	Odbywały się tu przedstawienia przeznaczone dla szerokiej publiczności
22	1683-1689	Warszawa	Budowa rezydencji w Ujazdowie	Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702)	PSB, t. 18, s. 47	Architekt Tylman z Gameren. Powstały Ermitaż i Łazienka, początek Pałacu Łazienkowskiego
23	1683-1689	Warszawa	Budowa rezydencji w Czerniakowie	Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702)	PSB, t. 18, s. 47	Architekt Tylman z Gameren, dziś rezydencja jest własnością państwa
24	1687-1692	Warszawa	Budowa kościoła bernardynów w Czerniakowie	Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702)	PSB, t. 18, s. 48	Kościół miał być jednocześnie rodzinnym mauzoleum, książę został tam pochowany
25		Częstochowa	Ofiara 100 tys. złp.	Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727)	PSB, t. 18, s. 21
26		Połonne	Założenie misji jezuickiej	Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727)	PSB, t. 18, s. 21
27		Kijanna (?)	Rozbudowa rezydencji	Józef Karol Lubomirski (1638-1702)	PSB, t. 18, s. 27
28	ok. 1695	Baranów Sandomierski	Rozbudowa zamku	Józef Karol Lubomirski (1638-1702)	PSB, t. 18, s. 27	Architekt Tylman z Gameren, rozbudowa skrzydła zach., zmiana wystroju wnętrz, zamek do dziś jest jedną z najwspanialszych rezydencji renesansowych
29	1713-1730	Rzeszów	Budowa kościoła reformatów	Marianna Lubomirska (1685-1730) i Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753)	PSB, t. 17, s. 633	Księżna z mężem Jerzym Ignacym Lubomirskim dali pieniądze na budowę kościoła
30	między 1737 a 1753	Rzeszów	Ogrody i przebudowa pałacyku letniego	Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753)	PSB, t. 17, s. 629	Powstały dla żony księcia – Joanny
31	2 ćw. XVIII w.	Warszawa	Budowa kalwarii w Ujazdowie złożonej z 33 kaplic	Teodor Lubomirski (1683-1745)	PSB, t. 18, s. 62
32	2. ćw. XVIII w.	Boguchwała	Budowa kościoła	Teodor Lubomirski (1683-1745)	PSB, t. 18, s. 62
33	2. ćw. XVIII w.	Łańcut	Budowa kościoła i klasztoru dominikanów	Teodor Lubomirski (1683-1745)	PSB, t. 18, s. 62
34	2 ćw. XVIII w.	Łańcut	Restauracja kościoła parafialnego	Teodor Lubomirski (1683-1745)	PSB, t. 18, s. 62
35	2 ćw. XVIII w	Warszawa	Finansowanie Collegium Nobilium	Teodor Lubomirski (1683-1745) i żona Elżbieta	PSB, t. 18, s. 62
36	1743	Warszawa	Ofiara 1800 złp.	Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776)	PSB, t. 18, s. 634	Na budowę Collegium Nobilium Stanisława Konarskiego
37	1745	Miłocin	Kaplica św. Huberta	Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753)	PSB, t. 18, s. 24
38	1750	Równe	Założenie cechów krawców i kuśnierzy	Stanisław Lubomirski (1704-1793)	PSB, t. 18, s. 50
39		Warszawa	Suma 1800 zł	Stanisław Lubomirski (1704-1793)	PSB, t. 18, s. 50	na budowę (rozbudowę) Collegium Nobilium
40	1756	Warszawa	Dzierżawa pałacu dla pijarów	Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776)	PSB, t. 18, s. 634
41		Głogów w Rzeszowskiem	Fundacja klasztoru oo. misjonarzy	Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776)	PSB, t. 18, s. 635
42		Przeworsk	Zakłady tkackie	Zofia (1718-1790) i Antoni Lubomirscy	PSB, t. 17, s. 637	Lubomirscy zatrudniali zagranicznych fachowców, dzięki czemu unowocześniono tu przemysł tkacki, zróżnicowano wyroby
43		Przeworsk	Budowa klasztoru Sióstr Miłosierdzia	Zofia Lubomirska (1718-1790)	PSB, t. 17, s. 637	Księżna zainicjowała budowę, finansowała ją
44	1766-1772	Opole	Przebudowa pałacu na klasycystyczny wraz z fundacją kolekcji naukowych	Zofia Lubomirska (1718-1790)	PSB, t. 17, s. 637	Architekci: Dominik Merlini i Jakub Fontana, kierownik robót Jan Ferdynand Nax. W pałacu powstał gabinet historii naturalnej, zbiór mineralogiczny i biblioteka
45	1770	Warszawa	Budowa wałów wokół miasta	Stanisław Lubomirski (ok. 1720-1783)	PSB, t. 18, s. 54
46	1770-1780	Śmilańszczyzna (woj. kijowskie)	Akcja osadnicza, założenie 48 nowych osiedli – słobód	Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)	PSB, r. 18, s. 32
47	1776	Prawdopodobnie Głogów	Ofiara na szpital dzieciątka Jezus	Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776)	PSB, t. 18, s. 635	Księżna zapisała znaczą kwotę na budowę szpitala w testamencie, którą przeznaczyła dla ks. Gabriela Boudouin
48	1777	Śmiła (woj. kijowskie)	Budowa kościoła pw. Franciszka Ksawerego	Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)	PSB, r. 18, s. 32
49	1777	Warszawa	Wprowadzenie oświetlenia ulic	Stanisław Lubomirski (ok. 1720-1783)	Encyklopedia Warszawy, red. B. Petrozolin-Skowrońska, PWN, Warszawa 1994.
50		Staszów	Szkoła elementarna	Izabela Lubomirska (1736-1816)	PSB, t. 17, s. 628	Najlepiej wyposażona szkoła elementarna w Królestwie Polskim
51	l. 80. XVIII w.	Wilanów	Budowa pawilonu kąpielowego	Izabela Lubomirska (1736-1816)	PSB, t. 17, s. 628
52	1776-1786	Mokotów	Budowa ogrodu, pawilonów ogrodowych i gospodarczych	Izabela Lubomirska (1736-1816)	PSB, t. 17, s. 628	Architekt Szymon Bogumił Zug
53	1775-1780	Ursynów Warszawa)	Budowa willi „Rozkosz”	Izabela Lubomirska (1736-1816)	PSB, t. 17, s. 628	Dla faworyta księżnej J. Maisonneuve’a
54	1783	Śmiła (woj. kijowskie)	Fundacja klasztoru kapucynów	Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)	PSB, t. 18, s. 32
55	1775	Lubar i Krzemieniec Podolski	Regiment pieszy grenadierów	Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811)	PSB, t. 18, s. 37	Książę przekształcił część swojej milicji w oddział wojska, który ofiarował Rzplitej
56	1778-1789	Równe	Rozbudowa, założenie ogrodów	Józef Lubomirski (1751-1817)	PSB, t. 18, s. 28	1778 – królewski przywilej na jarmarki, 1789 – potwierdzenie przywilejów dla Żydów
57	do 1782	Śmilańszczyzna (woj. kijowskie)	Wsparcie utworzenia 82 cerkwi	Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)	PSB, t. 18, s. 32
58	1783	Warszawa	Wsparcie teatru i utworzenie szkoły baletowo – aktorskiej dla ok. 100 osób	Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811)	PSB, t. 18, s. 37	Książę wydzierżawiła od Franciszka Ryxa przywilej teatralny, zatrudnił W. Bogusławskiego i utrzymywał teatr
59	l. 90. XVIII w.	Łańcut	Gromadzenie zbiorów sztuki do Łańcuta	Izabela Lubomirska (1736-1816)	PSB, t. 1, s. 628	Zbiory z innych rezydencji oraz Francji, Anglii, Italii, Austrii. Zakupiona kolekcja rzeźb i waz antycznych, obrazów, rycin, ceramiki, zegarów, sreber
60	1792		4 armaty 6-funtowe	Józef Lubomirski (1751-1817)	PSB, t. 18, s. 28	Książę podarował 4 armaty Rzplitej w akcie poparcia Konstytucji 3 Maja
61	pocz. XIX w.	Warszawa	Wydawania prac romantyków	Edward Kazimierz Lubomirski (1796-1823)	PSB, t. 18, s. 8	1819 – wydanie „Fausta” A. Klingemana
62	1809	Dubrowna	Budowa kościoła	Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)	PSB, t. 18, s. 32
63	25 grudnia 1823	Lwów	Ossolineum	Henryk Lubomirski (1777-1850)	PSB, t. 18, s. 10	Książę przekazał swoje zbiory w księgach, medalach, obrazach i starożytnościach (ponad 2200 druków i rękopisów) Zakładowi Ossolińskiego, utworzył również osobny zbiór pod nazwą Muzeum XX Lubomirskich
64	1827	Warszawa	Instytut Oftalmiczny	Edward Kazimierz Lubomirski (1796-1823)	PSB, t. 18, s. 8	Książę zapisał przed śmiercią pieniądze na założenie instytucji dobroczynnej, które powierzył Edwardowi Raczyńskiemu. Ten utworzył Instytut Oftalmiczny, który działał do 1944 r.
65	1830/1831		Legia Nadwiślańska	Henryk Lubomirski (1777-1850)	PSB, t. 18, s. 10	Henryk Lubomirski w dużym stopniu finansował ten oddział w czasie powstania listopadowego.
66	1839	Równe	Przeniesienie gimnazjum z Klewania	Fryderyk Lubomirski (1786-1842)	PSB, t. 18, s. 30
67	od 1856	Warszawa	Finansowanie Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 58
68	1858; 1861	Kraków i Lwów	Organizacja wystaw starożytności polskich	Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872)	PSB, t. 18, s. 26
69	przed 1863	Stanisławów	Założenie szpitala, bezpłatnej apteki i szkól ludowych	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64
70		Stanisławów	Finansowanie nauki zdolnych dzieci oficjalistów	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64.
71		Stanisławów	Zgromadzenie dużej biblioteki, publicznie dostępnej	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64
72		Stanisławów	Założenie ogrodu botanicznego	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64
73		Warszawa	Finansowanie Gabinetu Zoologicznego	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64	Wydawnictwa, zatrudnianie ludzi, rozbudowa biblioteki, gromadzenie zbiorów
74		Warszawa	Zgromadzenie kolekcji mięczaków, kolibrów, malakologicznej i biblioteki	Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882)	PSB, t. 18, s. 64	Dziś w zbiorach Instytutu Zoologicznego PAN
75	1861		Fundacja 14 szkół dla rzemieślników i czeladników	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 58
76	1862, 1871-1876	Warszawa	Wydanie serii podręczników pt. „Biblioteka Rzemieślnika Polskiego”	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 58
77	1863/1864	Przeworsk	Organizacja szpitala powstańczego w pałacu	Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872)	PSB, t. 18, s. 26
78		Kraków	Przebudowa Sukiennic	Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872)	PSB, t. 18, s. 26
79	1883-1900		Wydawanie zbiorów źródeł do historii Polski	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59	Wydanie m.in. kodeks dyplomatyczny małopolski, zbiory listów Stanisława Żółkiewskiego, Lubomirskich
80	1872	Kraków	Przekształcenie Krakowskiego Towarzystwa Naukowego w Akademię Umiejętności	Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872)	PSB, t. 18, s. 26
81	1874-1885	Warszawa	Wydanie serii podręczników do j. polskiego i historii	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
82		Mała Wieś k. Warszawy	Założenie 4 ochronek	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
83		Iłża, Czersk, Łuck	Zakup zamków i ich ochrona przed zniszczeniem	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
84	1875-1879		Wydanie „Encyklopedii rolniczej”	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
85	1875	Warszawa	Utworzenie Muzeum Przemysłu i Rolnictwa	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59	PSB, t. 18, s. 59
86	1880	Warszawa	Założenie szkoły krawieckiej	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
87	1885	Kraków	Założenie Uniwersytetu Ekonomicznego	Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893)	PSB, t. 18. s. 2	Darowizna 2 mln franków dla Wydziały Krajowego we Lwowie na cele publiczne i naukowe. Za to powstał zakład dla opuszczonych chłopców przy Rakowickiej 27 otwarty w 1893 roku
88		Kraków	Fundacja zakonu sióstr magdalenek	Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893)	PSB, t. 18. s. 2	Dzisiejsze Łagiewniki
89	1882-1935	Lwów	Ossolineum – rozbudowa	Andrzej Lubomirski (1862-1953)	PSB, t. 18. s. 2	Rozbudowa drukarni, tworzenie filii, renowacja budynków, 1928 – jubileusz zakładu
90		Lwów	Ossolineum – podarowanie biblioteki Husarzewskich	Eleonora Lubomirska, żona Andrzeja (1862-1953)	PSB, t. 18. s. 2
91	1887	Warszawa	Budowa nowej Kolumny Zygmunta	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
92	1898	Warszawa	Utworzenie zespołów do leczenia oczu na prowincji	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 59
93		Studzieniec k. Warszawy	Utworzenie zakładu wychowawczego	Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 58
94			Założenie towarzystwa „Ratujmy Niemowlęta”	Helena, córka Jana Tadeusza Lubomirskiego (1826-1908)	PSB, t. 18, s. 60
95		Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż	Wieloletnie wsparcie kompozytora Karola Szymanowskiego	Władysław Lubomirski (1866-1934)	PSB, t. 18, s. 65	Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
96		Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż	Wieloletnie wsparcie kompozytora Grzegorza Fitelberga	Władysław Lubomirski (1866-1934)	PSB, t. 18, s. 65	Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
97		Warszawa, Berlin, Wiedeń, Paryż	Wieloletnie wsparcie kompozytora Artura Rubinsteina	Władysław Lubomirski (1866-1934)	PSB, t. 18, s. 65	Wsparcie finansowe, organizacja koncertów, ułatwianie znajomości
98	od 1905	Berlin	Wsparcie Spółki nakładowej młodych kompozytorów polskich	Władysław Lubomirski (1866-1934)	PSB, t. 18, s. 65
99	1909-1910	Warszawa	Utrzymanie filharmonii	Władysław Lubomirski (1866-1934)	PSB, t. 18, s. 65
100	1911	Warszawa	Utworzenie fundusz im. Jana Tadeusza Lubomirskiego na wydawanie prac o historii Warszawy	Towarzystwo Kredytowe miasta Warszawy przekazało kwotę 10 tys. rubli na ten cel	PSB, t. 18, s. 60.

Członkowie rodu |

• 
  Anna Konstancja Lubomirska (1669-1726)


• 
  Anna Maria Lubomirska (1735-1776) wojewodzina inflancka


• 
  Anna Maria Sanguszko z Lubomirskich (1690-1754)


• 
  Helena Lubomirska (1783-1876) polska malarka


• 
  Izabela Lubomirska (1736-1816) marszałkowa wielka koronna


• 
  Joanna Lubomirska (1723-1783) chorążyna koronna, faworyta ministra Henryka Brühla


• 
  Ludwika Lubomirska (zm. 1836) kasztelanowa kijowska, bohaterka romansu T Kościuszki


• 
  Magdalena Agnieszka Lubomirska (1739-1780) metresa Stanisława Augusta Poniatowskiego


• 
  Marianna Lubomirska (ok. 1685-1730) metresa Augusta II


• 
  Rozalia Lubomirska (1768-1794) kasztelanowa kijowska, dama salonów


• 
  Urszula Lubomirska (ok. 1697-1776) starościna bolimowska


• 
  Zofia Lubomirska (1718-1790) kasztelanowa krakowska


• Adam Hieronim (1811-1873) oficer wojsk polskich, powstaniec listopadowy


• 
  Aleksander Michał Lubomirski (ok. 1614-1677) wojewoda krakowski


• 
  Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893) finansista, filantrop


• 
  Aleksander Jakub Lubomirski (1695-1772) miecznik koronny generał artylerii


• 
  Andrzej Lubomirski (1862-1953) poseł, kurator literacki, działacz gospodarczy


• 
  Antoni Lubomirski (1718-1782) wojewoda i kasztelan krakowski


• 
  Antoni Benedykt Lubomirski (zm. 1761) starosta kazimierski, miecznik koronny poseł


• 
  Edward Kazimierz Lubomirski (1796-1823) poeta, dyplomata


• 
  Eugeniusz Lubomirski (1825-1911) działacz polityczny i gospodarczy


• 
  Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819) starosta sieciechowski, generał rosyjski


• 
  Henryk Lubomirski (1777-1850) działacz polityczny, kurator literacki, mecenas sztuki


• 
  Hieronim Augustyn Lubomirski (ok. 1647-1706) kasztelan krakowski, hetman wielki koronny


• 
  Jan Tadeusz Lubomirski (1826-1908) działacz ekonomiczny, społeczny i oświatowy


• 
  Jerzy Aleksander Lubomirski (ok. 1669-1735) wojewoda sandomierski


• 
  Jerzy Dominik Lubomirski (ok. 1665-1727) wojewoda krakowski


• 
  Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) działacz polityczny, słowianofil, kurator literacki


• 
  Jerzy Ignacy Lubomirski (1687-1753) chorąży koronny


• 
  Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811) konfederat barski, generał wojsk koronnych, awanturnik


• Jerzy Roman Lubomirski (1799-1865) ziemianin, wspierający działalność patriotyczną, mecenas oświaty


• 
  Jerzy Sebastian Lubomirski (1616-1667) marszałek wielki koronny i hetman polny koronny
  


• 
  Józef Lubomirski (zm. 1755) podstoli wielki litewski, generał lejtnant koronny


• 
  Józef Lubomirski (1751-1817) starosta romanowski, kasztelan kijowski, generał lejtnant


• 
  Józef Karol Lubomirski (1638-1702) marszałek wielki koronny


• 
  Józef Maksymilian Lubomirski (1839-1911) powieściopisarz francuski


• 
  Kasper Lubomirski (ok. 1724-1780) generał lejtnant wojsk rosyjskich, poseł


• 
  Kazimierz Lubomirski (1813-1871) kompozytor


• 
  Kazimierz Lubomirski (1869-1930) polityk galicyjski, poseł


• 
  Konstanty Jacek Lubomirski (ok. 1620-1663) poseł, podczaszy koronny


• 
  Marceli Lubomirski (1810-1865) polityk emigracyjny


• 
  Michał Lubomirski (1752-1825) generał wojsk koronnych


• 
  Sebastian Lubomirski (zm. 1613) żupnik krakowski, kasztelan wojnicki, hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, burgrabia krakowski


• 
  Stanisław Lubomirski (1583-1649) książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, wojewoda ruski i wojewoda krakowski
  


• 
  Stanisław Lubomirski (1704-1793) wojewoda bracławski, kijowski


• 
  Stanisław Lubomirski (ok. 1720-1783) marszałek wielki koronny


• 
  Stanisław Herakliusz Lubomirski (ok. 1642-1702) marszałek wielki koronny, pisarz polityczny, poeta


• 
  Stanisław Sebastian Lubomirski (1875-1932) przemysłowiec, finansista, działacz gospodarczy


• 
  Stanisław Stefan Lubomirski-Lanckoroński (ur. 1931) Prezydent Zjednoczenia Rodowego Książąt Lubomirskich


• 
  Teodor Lubomirski (1683-1745) wojewoda krakowski, feldmarszałek austriacki


• 
  Władysław Lubomirski (1866-1934) ziemianin, mecenas sztuki, kompozytor


• 
  Władysław Emanuel Lubomirski (1824-1882) przyrodnik, działacz filantropijny


• 
  Zdzisław Lubomirski (1865-1943) senator, prezydent Miasta Stołecznego Warszawy, członek Rady Regencyjnej
  


• 
  Alexi Lubomirski brytyjski fotograf polskiego pochodzenia

Drzewo genealogiczne Lubomirskich |

Główne źródła danych: wielcy.pl, http://strony.toya.net.pl/~mc_herbarz/NOBLE_gen/lubomirski0.htm, W. Semkowiecz, Drużyna i Śreniawa. Studium heraldyczne, „Kwartalnik Historyczny” R. 14(1900), s. 200-222. Daty w nawiasach kwadratowych, np. [1244,1253] oznaczają czas występowania danej osoby w źródłach, gdy nie zanmy dat życia.

Henryk ze Słupii [1253]

Idzi ze Słupii [1244, 1253]

Marcin ze Szczyrzyc [1306, 1333]

Andrzej z Boczowa [1361,1382]

Michał z Grabi [1389, 1399]

Jakub z Wieruszyc (zm. 1459)

Piotr z Lubomierza (ok. 1420-1480) Dorota z Gnijnika

Feliks Lubomirski (ok. 1480-1533) Beata Gniewęcka h. Lis Anna N.

Stanisław Lubomirski (ok. 1513-1577) Laura de Effrem Barbara Hruszowska

Sebastian Lubomirski (1546-1613) Anna Pieniążek Anna Branicka

Stanisław Lubomirski (1583-1649) Zofia Ostrogska

Jerzy Sebastian Lubomirski (1616-1667) Konstancja Ligęza Barbara Tarło

Jerzy Dominik Lubomirski (1654-1727) Urszula Altenbockum Magdalena Tarło

Bonawentura Lubmirski (ur. ok. 1700)

Agnieszka Magdalena Anna Lubomirska (1739-1780) Józef Lubomirski Aleksander Michał Sapieha

Łucja Franciszka Lubomirska (1770-1811) Jerzy Tyszkiewicz

Idzi [1333,1340] cześnik krakowski

Prandota „Laska” [1377,1398]

Spytek z Wieruszc (zm. ok. 1471)

Jan Lasocki (zm. ok. 1444)

Stanisław Lubomirski (ok. 1470-1536) Anna Secygniowska z Pacanowa

Pitr Lubomirski (zm. ok. 1520) Beata Gniewęcka

Faustyn Lubomirski (1538-1539)

Anna Lubomirska (1582-1613)

Krystyna Anna Lubomirska (1618-1667) Wojciech Stanisław Radziwiłł

Krystyna Lubomirska (1647-1669) Feliks Kazimierz Potocki

Antoni Benedykt Lubomirski (1783-1811)

Jerzy Marcin Lubomirski (1738-1811) Ewa Awacza Frank Wilhelmina von Sydlitz-Kurzbach Anna Wyleżyńska Anna Haddik de Futak Honorata Stempkowska Tekla Łabędzka

Antoni Lubomirski (ur. ok. 1700)

Wojciech z Lipia [1327, 1347] wójt bocheński

Oland z Boczowa [1339, 1400]

Mokołaj z Grabi [1403, 1414, 1459]

Stanisław z Lasocic [1450, 1447]

Dymitr Teodoryk Lubomirski (ok. 1420-1493) podstarości zatorski Elżbieta Gniewęcka

Elżbieta Lubomirska (ur. ok. 1500)

Katarzyna Lubomirska (zm. ok. 1566)

Krystyna Lubomirska (ok. 1582-1611)

Konstanty Jacek Lubomirski (1620-1663) Barbara Domicella Szczawińska

Anna Krystyna Lubomirska (ok. 1651-1701)

Franciszek Ferdynand Lubomirski (ok. 1712-1774)

N. córka (ur. ok. 1770)

Zbigniew ze Szczyrzyca (zm. ok. 1356) kanclerz Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego

Jan (Jaśko) Lubomirski [1389]

Mikołaj ze Zbigniewa [1403, 1439]

Świętochna [1459]

Elżbieta Lubomirska

Katarzyna Lubomirska (ur. ok. 1500)

Anna Lubomirska

Zofia Lubomirska (1585-1612) Mikołaj Oleśnicki

Konstancja Lubomirska (ok. 1622-1646) Franciszek Czarnkowski

Franciszek Sebastian Lubomirski (1666-1699)

Anna Lubomirska (1728-1771) Mikołaj Esterhazy

Stanisław Antoni Lubomirski (1778-1780)

Zbigniew ze Szczyrzyca (zm. przed 1335)

Jastek (Jestko) [1335, 1346]

Zbigniew ze Zbigniewa [1403, 1453]

Zofia Lubomirska

N. (ur. ok. 1500) Jan Zabawski

Joachim Lubomirski (1588-1610)

Stanisław Herakliusz Lubomirski (1640-1702) Zofia Opalińska Elżbeta Doenhoff

Teodor Józef Konstanty Lubomirski (1683-1745) Elżbieta Culler Cuming

Kasper Lubomirski (1724-1780) Barbara Lubomirska

Józefa Lubomirska (1764-1851)Adam Walewski Joseph de Witt

Marcin z Dębna [1335]

Andrzej ze Zbigniewa [1403, 1441]

Małgorzata Lubomirska

Wawrzyniec Lubomirski (ur. ok. 1500)

Katarzyna Lubomirska (1585-1620)

Franciszek Lubomirski (1685-1721)

Marianna Lubomirska (ok. 1766-1810) Protazy Potocki Walerian Zubow Teodor Uwarow

Piotr [1335, 1355]

Jan z Ujazdu [1441]

Anna Lubomirska (ur. ok. 1520) Jan Zabawski z Marszowic

Krzysztof Lubomirski (ur. ok. 1590)

Józef Lubomirski (1676-1732) katarzyna Bełżecka Teresa Mniszech

Antoni Lubomirski (1718-1782) Apolonia Ustrzycka Zofia Krasińska

N. (syn) (ok. 1756-1769)

Jerzy [1335]

Marian [1426]

Jakub [1545] kanonik krakowski

Krystyna Lubomirska (1593-1645) Stanisław Koniecpolski

Adam Lubomirski (ur. ok. 1672)

Stanisław Lubomirski (1663-1716)

Izabela Elżbeta Krystyna Lubomirska (1755-1783) Ignacy Potocki

Klemens [1335, 1357] miecznik krakowski

Prandota [1426]

Sebastian Lubomirski (1520-1558) stolnik krakowski

Sebastian Lubomirski (zm. 1594)

Elżbieta Helena Lubomirska (1669-1729) Adam Mikołaj Sieniawski

Anna Lubomirska (1717-1763) Wacław Beydo Rzewuski

Aleksandra Lubomirska (1760-1831) Stanisław Kostka Potocki

Barbara Lubomirska (zm. ok. 1630)

Jan Wojciech (ur. ok. 1680)

Konstancja Małgorzata (1761-1840)

Eleonora Lubomirska (1597-1613)

Julia Lubomirska (1766-1794) Jan Nepomucen Potocki

Zofia Maria Albertyna Lubomirska (1893-1981) Konstanty Przeździecki Stefan Humnicki

Anna Lubomirska (1683-1736)

Franciszek Lubomirski (ok. 1800)

Anna Maria Lubomirska (1891-1942) Jerzy Ignacy Lubomirski

Hieronim Augustyn Lubomirski 1648-1706) Konstancja Bokum

Marianna Lubomirska (ur. ok. 1685) Krzysztof Towiański

Karol (ok. 1800)

Adam Franciszek Lubomirski (1852-1893) Maria Wanda Zamoyska

Jadwiga Ewa Lubomirska (1889-1962) Ludwik Świerzawski

Elżbieta Lubomirska (ur. ok. 1787)

Stanisław Lubomirski (ok. 1800)

Henryk Lubomirski (ok. 1850)

Roland Raymond Pierre Lubomirski (1932-) Jolanta Anna Lubomirska

Urszula Lubomirska (ok. 1690-1763)

Hieronim Lubomirski (ok. 1800)

Maria Lubomirska (1850)

Jerzy Ignacy Lubomirski (1882-1945) Anna Maria Lubomirska

Jolanta Anna Lubomirska (1927-) Roland Raymond Pierre Lubomirski

Jerzy Ignacy Lubomirski (1691-1753) Magdalena Bielińska Joanna von Stein

Marianna Anna Lubomirska (ur. ok. 1722)

Pelagia Lubomirska (ok. 1800-1829) Feliks Doliński Franciszek Gostyński

Hieronim Adam Lubomirski (1844-1905)

Karolina Emilia Joanna Lubomirska (1878)

Teodor Hieronim Lubomirski (1740-1764) Eleonora Małachowska

Teofila Lubomirska (1800-1819) Józef Świderski

Jerzy Kalikst Hieronim (ok. 1843)

Adolf Lubomirski (1738-1775)

Adam Lubomirski (1812-1873) Karolina Ewelina Ponińska

Wanda Maria Lubomirska (1841–1910) Stanisław Michał Lubomirski

Jerzy Ignacy Lubomirski (ok. 1740-1797)

Karol Lubomirski (ok. 1810)

Józefa Zofia Lubomirska (ur. ok. 1742) Adam Poniński

Stanisław Lubomirski (ok. 1800)

Herakliusz Sebastian Maria Lubomirski (1926-1992) Anaida Kurulanc Dorota Brzozowska Marie France de Christen

Herakliusz Jerzy Lubomirski (1969-) Ewa Kacprzak

Marianna Lubomirska (1992-)

Barbara Lubomirska (ok. 1744) N. Sołłohub Aleksander Winnicki Kasper Lubomirski Kalikst Poniński

Franciszek Lubomirski (ok. 1810)

Wanda Zofia Antonina Lubomirska (1923-1983) Aleksander Pawlikowski Frank Jackson Jan Bonawentura Józef Ruciński

Ryszard Hubert Lubomirski (1955-) Zofia N.

Franciszek Grzegorz Lubomirski (1752-1813) Anna Dobrzańska Agata Mossakowska

Jerzy Roman Lubomirski (1799-1865) Felicja Mniszek

Hubert Stanisław Lubomirski (1914-1977) Anna Krzyżanowska Małgorzata Kałwa

Irena Krystyna Lubomirska (1953-) N. Walczak Kazimierz Antczak

Jan Kazimierz Lubomirski (1691-1736) "Urszula Branicka

Maria Lubomirska (1730-1795)

Maria Lubomirska (1838)

Zdzisław Herakliusz Lubomirski (1917-1996) Maria Dzierżanowska

Jakub Krzysztof Lubomirski (1990-)

Kazimierz Lubomirski (ok. 1693)

Anna Lubomirska (1730)

Kazimierz Lubomirski (1784-1812) Marianna Granowska

Józef Maksymilian Lubomirski (1839-1911) Franciszka Troussel de Saussages Seweryna de Loewenthal

Anna Jadwiga Lubomirska (1882-1947) Janusz Radziwiłł

Anna Maria Lubomirska (1916-1973) Tadeusz Doria Dernałowicz

Jacek Lubomirski (1989)

Aleksander Jakub Lubomirski (1695-1772) Karolina Vitzhum von Eckstaedt

Fryderyka Konstancja Lubomirska (1718) N. de Liree Roland Desaleurs

Józef Lubomirski (1785-1870) Dorota Stecka-Olechowicz

Marceli Lubomirski (1810-1865) Eliza Thiebault Jadwiga Jabłonowska

Leon Franciszek Lubomirski (1867-1962) Maria Hawlaczko

Stanisław Lubomirski (1880)

Henryk Ignacy Lubomirski (1919-) Adelajda Małachowska

Krzysztof Jan Lubomirski (1959-) Anna Kogla

Agata Lubomirska (1984-)

Karolina Henryka Lubomirska (1720-1782) Karol Jerzy Fleming

Konstanty Lubomirski (1790)

Maria Zofia Lubomirska (1877-1954) Franciszek Józef Zamoyski

Stanisław Hubert Lubomirski (1914-1977)Helena Krajnik

Teresa Maria Lubomirska (1953-) Franciszek Kowalski

Mateusz Lubomirski (1984-)

Ludwika Amelia Lubomirska (1722) August Fryderyk Rutowski

Marceli Lubomirski (1792-1809)

Hubert Stanisław Lubomirski (1875-1939) Teresa Katarzyna Radziwiłł

Jan Kazimierz Lubomirski (1913-1984) Gabriela Elżbieta Przeździecka

Tadeusz Lubomirski (1950-) Cecylia Laska

Marta Lubomirska (1987-)

Marianna Wilhelmina Lubomirska (1732)

Teresa Lubomirska (1793-1847) Maksymilian Jabłonowski

Adam Jan Lubomirski (1873-1940) Maria Bożeniec-Jełowicka Jane Colville Ada Beydo-Rzewuska

Marcin Stanisław Lubomirski (1914-1944) Jeanne Villiers-Terrage Jane Colville

Władysław Lubomirski (1949-) Eillen Berdsell Susan Charman Renata Balińska

Alex Jan Lubomirski (1975-)

Aleksander Michał Lubomirski (1642-1675) Katarzyna Sapieha

Jerzy Aleksander Lubomirski (1666-1735) Joanna Startzhausen Teresa Michowska

Stanisław Lubomirski (1704-1793) Ludwika Pociej

Michał Lubomirski (1752-1809) Magdalena Raczyńska

Edward Lubomirski (1796-1823)

Kazimierz Anastazy Lubomirski (1813-1871) Zeneida Hołyńska

Stanisław Michał Lubomirski (1838-1918) Wanda Maria Lubomirska

Kazimierz Henryk Lubomirski (1870-1900)

Julia Wanda Lubomirska (1908-1989)

Izabela Joanna Lubomirska (1950-)

Leonora Atalanta Lubomirska (1982-)

Anna Karolina Lubomirska (1700-1770) Antoni Józef Dąmbski

Aleksander Lubomirski (1751-1804) Rozalia Chodkiewicz

Ludwika Lubomirska (ok. 1790)

Maria Lubomirska (1847-1930) Rene ks. Lannes se Montebello

Maria Stanisława Lubomirska (1903-1992) Jerzy Uznański

Natalia Aleksandra Lubomirska (1986-)

Aleksander Michał Lubomirski (1614-1677) Helana Tekla Ossolińska

Józef Karol Lubomirski (1661-1702) Teofila Ludwika Zasławska

Karol Lubomirski (1693)

Józef Lubomirski (1743-1745)

Rozalia Aleksandra Lubomirska (1788-1865) Wacław Beydo-Rzewuski

Ada Lubomirska (1928-) Stanisław Tarnowski-Męciński

Konstancja Izabela Lubomirska (2000-)

Jarosław Lubomirski (ur. ok. 1660)

Aleksander Dominik Lubomirski (1693-1720)

Józef Aleksander Lubomirski (1751-1817) Ludwika Sosnowska

Helana Lubomirska (1783-1876) Stanisław Mniszek

Teresa Lubomirska (1856-1883) Karol Jan Radziwiłł

Maria Innocenta Lubomirska (1894-1979) Stanisław Potulicki

Katarzyna Lubomirska (ur. ok. 1691)

Adelajda Lubomirska (ur. ok. 1780)

Elżbieta Lubomirska (1858-1859)

Teresa Izabela Lubomirska (1888-1964) Eustachy Sapieha Różański

Dymitr Teodoryk Lubomirski (ok. 1440-1493) Elżbieta Gniewęcka

Mikałaj Lubomirski (1520-1582) Barbara Chocimowska

Sykstus Lubomirski (ok. 1550-1612) Anna Palczowska

Sykstus Lubomirski (ok. 1590-1651) Zofia Staszkowska

Dezydery Aleksander Lubomirski (ok. 1620-1677) Anna Teresa Karnkowska

Józef Lubomirski (1689-1720)

Karol Lubomirski (ok. 1780)

Władysław Lubomirski (ok. 1810-1839)

Maria Lubomirska (1860-1942) Benedykt Tyszkiewicz-Łohojski

Jerzy Rafał Lubomirski (1887-1978) Anna Wilamowska

Elżbieta Lubomirska (ur. ok. 1490)

Prokop Lubomirski (ur. ok. 1550)

Jadwiga Lubomirska (ok. 1560-1616) Wojciech Niewiarowski

Teresa Anna Lubomirska (1685-1712) Karol Filip Neuburski

Władysław Lubomirski (ok. 1790)

Aleksander Lubomirski (ok. 1810)

Andrzej Lubomirski (1862-1953) Eleonora Husarzewska

Helena Maria Lubomirska (1886-1939) Stanisław Sierakowski

Jakub Lubomirski (ur. ok. 1500)

Barbara Lubomirska (ur. ok. 1550) Augustyn Siemianowski Marcin Suskrajowski

Zofia Lubomirska (ur. ok. 1570)

Marianna Teofila Lubomirska (1683-1729) Paweł Lubartowicz

Fryderyk Wilhelm Lubomirski (1779-1848) N.N. Franciszka Maria Załuska Klara de Flamand

Jerzy Lubomirski (ok. 1810)

Kazimierz Lubomirski (1869-1930) Teresa Wodzicka

Andrzej Lubomirski (1911-2003)

Piotr Lubomirski (ok. 1510-1544)

Jadwiga Lubomirska (ur. ok. 1550) Paweł Samborzecki

Katarzyna Lubomirska (ur. ok. 1570) Andrzej Jordan Paweł Gajewski Piotr Jordan

Henryk Ludwik Lubomirski (1777-1850) Teresa Czartoryska

Jerzy Henryk Lubomirski (1817-1872) Cecelia Zamoyska Laura Godefroid

Laura Ludwika Lubomirska (ur. ok. 1860)

Sebastian Lubomirski (1908)

Stanisław Lubomirski

Beata Lubomirska (ur. ok. 1550) Jan Mstowski

Mikołaj Lubomirski (ok. 1570-1617)

Ludwika Lubomirska (1750-1829) Józef Makary Potocki

Rozalia Lubomirska (ok. 1750)

Cecylia Lubomirska (1907-2001) Gabriel Burbon-Siciles

Mikołaj Lubomirski (1550-1594) Zofia Minocka

Joachim Lubomirski (1580-1613) Katarzyna Domiechowska

Marianna Lubomirska (ur. ok. 1740)

Klementyna Lubomirska (ur. ok. 1780)

Izabela Maria Lubomirska (1808-1890) Władysław Sanguszko-Kowelski

Henryk Lubomirski (1905-1896)

Piotr Lubomirski (ok. 1460-1498) Małgorzata Błędowska

Seweryn Marcin Lubomirski (ok. 1510-1562) Anna Bembińska

Zofia Lubomirska (ur. ok. 1530)

Rozalia Lubomirska (ur. ok. 1750)

Zofia Lubomirska (ur. ok. 1780)

Dorota Lubomirska (1807-1832)

Stanisław Lubomirski

{{{ 71A }}}

Franciszek Ksawery Lubomirski (1747-1819)Antonina Potocka Teofila Beydo-Rzewuska Maria Naryszkin

Elżbieta Izabela Lubomirska (1766-1821)

N. N. syn (zm. 1876)

Piotr Lubomirski (zm. ok. 1560) proboszcz w Żabnie

Stanisław Lubomirski (ok. 1550-1602) Magdalena Palczowska

Zofia Lubomirska (ur. ok. 1570)

Natalia Lubomirska (ur. ok. 1800)

Antoni Kazimierz Lubomirski (1847-1876) Maria Waśkowska

Aleksander Lubomirski (1876) N. Żukow

Dorota Lubomirska (ur. ok. 1500) Gabriel Rakowski

Barbara Lubomirska (or. ok. 1550) Augustyn Siemianowski Marcin Suskrajowski

Anna Lubomirska (ur. ok. 1570) Paweł Szczawiński

Izabela Lubomirska (ur. ok. 1792)

Stefania Lubomirska (1845-1897) Gustaw Tarnowski

Konstancja Barbara Lubomirska (ok. 1540) Stanisław Stadnicki

Katarzyna Lubomirska (ur. ok. 1550) Krzysztof Sudo Stanisław Borek

Katarzyna Lubomirska (ur. ok. 1570)

Amelia Anna Lubomirska (ok. 1790-1878) Jan Stempkowski

Dorota Lubomirska (ur. ok. 1843) Józef Młodecki

Jakub Lubomirski (ok. 1460-1521) Anna z Wieruszyc

Joachim Lubomirski (ok. 1490-1576) Anna Dąbrowska

Sebastian Lubomirski (ok. 1570-1627) Elżbieta Drohojowska

Krzysztof Lubomirski (ok. 1590-1616)

Karolina Lubomirska (ok. 1800-1821) Feliks Berlicz Strutyński

Maria Lubomirska (1842)

Maria Lubomirska (ur. ok. 1800) N. Ładomirski

{{{ 328 }}}

Antoni Juliusz Lubomirski (1801-1885) Honorata Krawszewska

Julia Lubomirska (1836-1891) Władysław Siestrzanek-Karnicki

Stefan Jerzy Lubomirski (1894-1988) Zofia Hantke

Aleksander Ignacy Lubomirski (1802-1893) Julia Radziwiłł

Franciszek Ksawery Lubomirski (1833-1895) Emilia Działyńska

Leon Franciszek Lubomirski (1867-1962) Maria Hawlaczko Emilia Schrener

Aleksander Lubomirski (1890) Ewelina Wiłłojć-Dowiatt

Eugeniusz Lubomirski (ok. 1789-1834) Maria Czacka Klementyna Światopełk Czetwertyńska

Stefan Ksawery Lubomirski (1819-1900)

Jerzy Lubomirski (1866-1894)

Władysław Jan Emanuel Lubomirski (1824-1882)

Zdzisław Lubomirski (1864-1943) Maria Branicka

Dorota Lubomirska (1904-1930)

Jan Tadeusz Lubomirski (1841-1922) Maria Zamoyska

Maria Lubomirska (1878-1923)

Julia Maria Lubomirska (1894-1982) Tadeusz Dzierżykraj-Morawski

Jadwiga Lubomirska (1876-1930) Franciszek Kwielecki

Jerzy Aleksander Lubomirski (1896-1943) Maria Rembielińska

Jan Sebastian Lubomirski (1872)

Helena Lubomirska (1870-1950) Stanisław Gawroński

Zofia Klementyna Lubomirska (1867-1950) Zygmunt CZartoryski

Aleksander Lubomirski (1967-)

Eugeniusz Adolf Lubomirski (1825-1911) Krytyna Lubomirska Róża Zamoyska

Stanisław Sebastian Lubomirski (1875-1932) Jadwiga Bozeniec-Jełowicka

Eugeniusz Karol Lubomirski (1895-1982) Eryka von Wolff

Jan Leon Lubomirski (1933-) Ingrid Maria Rayska

Stanisław Jan Lubomirski (1970-) Delphine Eggly

Weronika Karla Konstancja Kulczyk-Lubomirska (2008-)

Krystyna Lubomirska (1871-1958) Władysław Tyszkiewicz Łohojski

Stefan Kazimierz Lubomirski (1899-1948) Krystyna Lubomirska

Stanisław Stefan Lubomirski-Lanckoroński (1931-) Ewa Maria Tarnawiecka

Jan Eugeniusz Lubomirski-Lanckoroński (1978-) Dominika Kulczyk

Jeremi Sebastian Kulczyk-Lubomirski (2004-)

Konstanty Lubomirski (1868-1934) Maria Potocka

Róża Elżbieta Lubomirska (1892-1969) Tomasz Potocki

Władysław Lubomirski (1866-1934) Elżbieta de Vaux

Aleksander Lubomirski (1876)

Stefan Andrzej Lubomirski (1862-1941) Natalia Zamoyska

Hieronim Lubomirski (1892-1931) Maria Dzierżanowska

Krystyna Lubomirska (1925-) N. Murphy

Konstanty Stanisław Lubomirski (1786-1870) Katarzyna Tołstoj

Anna Maria Lubomirska (1838-1916) Franciszek Łubieński

Róża Zofia Lubomirska (1860-1881) Artur Potocki

Hieronim Lubomirski (1927-1944)

Paweł Xawery Lubomirski (1953-) Rhona Staszkow

Maria Anna Lubomirska (1825-1905) Władysław Goetzendorf-Grabowski

Maria Kazimiera Lubomirska (1851-1852)

Tomasz Lubomirski (1892-1969) Maria Drucka Lubecka Stefania Garbarczyk

Rafał Stefan Lubomirski (1918-1984) Maria Puzyna

Allison Williams Lubomirska (1962-) Marek Lubomirski

Jadwiga Maria Lubomirska (1828-1908) Adam Goetzendorf-Grabowski

Natalia Lubomirska (1895-1981) Konstanty Zamoyski

Marek Lubomirski (1920-1987) Joan Wooley

Dominik Wilhelm Lubomirski (1953-) Susan Vavra

Anna Maria Lubomirska (1984-)

Krystyna Lubomirska (1825-1911)

Anna Teresa Lubomirska (1922-) Felix Pallavicini

Maria Aleksandra Lubomirska (1955-) Daniel Sledge Herbert

Elżbieta Krystyna Lubomirska (1987-)

Zygmunt Maria Lubomirski (1822-1863) Aleksandra Guriew

Władysław Eugeniusz Lubomirski (1897-1927) Róża Broel-Plater

Róża Gabriela Lubomirska (1925-1933)

Maria Filipa Lubomirska (1950-)

Marek Wilhelm Lubomirski (1989-)

Walentyna Maria Lubomirska (1817-1889) Rajmund de Segur d’Aguesseau

Krystyna Lubomirska (1901-1984) Stefan Lubomirski

Elżbieta Lubomirska (1922-) Józef Stadnicki Jean Ollier

Tomasz Marek Lubomirski (1958-)

Stefan Józef Lubomirski (1993-)

Teofilia Lubomirska (ok. 1812)

Katarzyna Maria Lubomirska (1822-1854)

Natalia Lubomirska (1923-) Michał Sobański

Julia Lubomirska (1960-) Yves Carakehian

Przypisy |

Bibliografia |

• Adam Hornecki, Produkcja i handel zbożowy w latyfundium Lubomirskich, c. 1650-1750, PAN: Prace Komisji Nauk Historycznych, Wrocław, 1970.

Linki zewnętrzne |

• Strona Fundacji Książąt Lubomirskich