Cfrtjryk

Profesor zwyczajny (skrót: prof. zw., łac. professor ordinarius) – w Polsce do 2018 r. stanowisko w szkole wyższej przewidziane dla pracownika naukowo-dydaktycznego lub pracownika naukowego, który posiadał tytuł naukowy profesora (art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2017 r. poz. 2183, z późn. zm.)). Stanowisko profesora zwyczajnego było ukoronowaniem kariery naukowej pracowników uczelni, wiązało się bowiem z największym prestiżem – jest przyznawane szczególnie zasłużonym dla uczelni i wyróżniającym się naukowcom z tytułem naukowym profesora. Od 1 października 2018 r. wprowadzono stanowisko profesora i profesora uczelni^[1].

Do 1990 profesor zwyczajny i profesor nadzwyczajny były dwoma odrębnymi tytułami naukowymi, które nadawała Rada Państwa; profesor zwyczajny był wyższy rangą niż profesor nadzwyczajny^[2].

Stanowisko profesora zwyczajnego a tytuł naukowy profesora |

Tytuł naukowy profesora, na podstawie wniosku Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z inicjatywy rady uprawnionej podstawowej jednostki organizacyjnej, nadaje Prezydent RP postanowieniem w sprawie nadania tytułu profesora. Stanowisko profesora zwyczajnego przyznawane natomiast było jako etat przez upoważnione organy uczelni wyłącznie osobom mającym tytuł naukowy profesora. Stanowisko profesora nadzwyczajnego mogło być natomiast powierzone pracownikom naukowym lub naukowo-dydaktycznym, którzy mieli tytuł naukowy albo stopień doktora habilitowanego, a w wyjątkowych wypadkach osobom mającym stopień naukowy doktora^[3].

W stanie prawnym obowiązującym od 2005 do 2018 r. stanowisko profesora zwyczajnego ma wyższą rangę niż stanowisko profesora nadzwyczajnego.

Przypisy |

Zobacz też |

• tytuł naukowy profesora


• 
  profesor: uczelniany, nadzwyczajny, wizytujący, emeritus.