8/VI Batalion Wartowniczy

Multi tool use
.mw-parser-output table.zolnierz-lotnictwo td.naglowek{color:black!important;background:#95a7b9!important}.mw-parser-output table.zolnierz-marynarka td.naglowek{color:white!important;background:#6082B6!important}.mw-parser-output table.zolnierz-lądowe td.naglowek{color:white!important;background:#556B2F!important}.mw-parser-output table.zolnierz-paramilitarny td.naglowek{color:black!important;background:#b6b3c7!important}
8/VI Batalion Wartowniczy
|
|
Historia
|
Państwo
|
II Rzeczpospolita
|
Sformowanie
|
1919
|
Rozformowanie
|
1921
|
Tradycje
|
Kontynuacja
|
13 batalion celny
|
Organizacja
|
Dyslokacja
|
Siedlce Szczuczyn
|
|
Podległość
|
DOG Lwów
|
8/VI Batalion Wartowniczy – pododdział Wojska Polskiego pełniący służbę ochronną na granicy II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne |
8/VI batalion wartowniczy sformowano w 1919 roku[1]. Funkcjonował w strukturze Okręgu Generalnego Lwów[2]. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz 4 kompanie po 3 plutony. W dowództwie, oprócz dowódcy batalionu, służyli oficerowie: sztabowy, adiutant, prowiantowy i kasowy; podoficerowie: mundurowy, prowiantowy, rusznikowy, sanitarny oraz 6 ordynansów[2].
Pod koniec września 1920 roku zapadła decyzja o likwidacji Korpusu Strzelców Granicznych[3]. 29 września 1920 dyrektywa Ministerstwa Spraw Wojskowych nakazała batalionom wartowniczym ochronę granic. W sumie na 48 baonów wartowniczych, do służby granicznej przeznaczono 21 baonów[4].
4 listopada 1920 roku bataliony wartownicze nr 8/VI i 1/VI otrzymały rozkaz zluzowania 6 pułku Strzelców Granicznych. Batalion nr 8/VI przegrupował się z Siedlec do Szczuczyna, a nr 1/VI z Łodzi do Chorzel. W drugiej dekadzie tego miesiąca bataliony osiągnęły nakazane im rejony i przejęły przeznaczone im odcinki graniczne[5].
Jako uzupełnienie batalion wcielił w swoje struktury żołnierzy 4/IX Grodzieńskiego batalionu wartowniczego[6].
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921 roku[7], na bazie 8/VI batalionu wartowniczego powstał 13 batalion celny[8].
Przypisy |
↑ Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 13.
↑ ab Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 5.
↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 113.
↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 14.
↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 121.
↑ Spis byłych oddziałów WP 1935 ↓, s. 112.
↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 24.
↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 124.
Bibliografia |
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Henryk Dominiczak: Granice państwa i ich ochrona na przestrzeni dziejów 966–1996. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 1997. ISBN 83-11-08618-4.
Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
Teresa Prengel-Boczkowska. Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Bataliony Wartownicze”. , 2009. Szczecin: Archiwum Straży Granicznej.
Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
Formacje graniczne II Rzeczypospolitej
|
Straż Graniczna (1918–1919) |
- 1 p SG
- 2 p SG
- 1 d SG
- 2 d SG
- 3 d SG
- 4 d SG
|
Wojskowa Straż Graniczna |
- Inspektorat WSG
- 1 p WSG
- 2 p WSG
- 3 p WSG
- 4 p WSG
- 5 p WSG
- 6 p WSG
- 1 d WSG
- 2 d WSG
- 3 d WSG
|
Strzelcy Graniczni |
- Dowództwo Strzelców Granicznych
- 1 p StG
- 2 p StG
- 3 p StG
- 4 p StG
- 5 p StG
- 6 p StG
- 9 p StG
- 10 p StG
- 11 p StG
- 1 sd StG
|
Bataliony Wartownicze |
- 3/I
- 6/I
- 1/II
- 1/III
- 4/III
- 1/V
- 2/V
- 3/V
- 4/V
- 8/VI
- 1/VII
- 2/VII
- 3/VII
- 4/VII
- 5/VII
- 1/VIII
- 2/VIII
- 4/VIII
|
Bataliony Etapowe |
- I Wbe
- II Wbe
- III Wbe
- IV Wbe
- V Wbe
- VII Wbe
- I Kbe
- II Kbe
- III Kbe
- IV Kbe
- I Krbe
- II Krbe
- III Krbe
- IV Krbe
- V Krbe
- I Lbe
- II Lbe
- III Lbe
- IV Lbe
- V Lbe
- VI Lbe
- VII Lbe
- I Lwbe
- II Lwbe
- III Lwbe
- IV Lwbe
- V Lwbe
- VI Lwbe
- II Łbe
- III Łbe
- IV Łbe
- V Łbe
- VI Łbe
- I Pbe
- II Pbe
- III Pbe
- IVPbe
- V Pbe
- I LBbe
- II LBbe
- III LBbe
- IV LBbe
|
|
zOHLiWHdORGJMHb,rKl16,F
Popular posts from this blog
Scott Moir Tessa Virtue i Scott Moir w 2016 r. Reprezentacja Kanada Data i miejsce urodzenia 2 września 1987 London Wzrost 180 cm Konkurencja Pary taneczne Partner sportowy Tessa Virtue Trener Marie-France Dubreuil, Patrice Lauzon, Romain Haguenauer Poprzednio: Marina Zujewa, Oleg Epstein, Igor Szpilband, Johnny Johns, Carol Moir, Paul MacIntosh, Suzanne Killing Klub Montreal International School of Skating Poprzednio: Arctic Edge FSC Ilderton Skating Club Lokalizacja treningowa Montreal Poprzednio: Canton Kitchener Rekordy życiowe ISU przed sezonem 2018/2019 Nota łączna 206,07 Igrzyska Olimpijskie 2018 Taniec krótki 83,67 Igrzyska Olimpijskie 2018 Taniec dowolny 122,40 Igrzyska Olimpijskie 2018 Dorobek medalowy Reprezentacja Kanada Igrzyska olimpijskie Złoto Vancouver 2010 pary taneczne Złoto Pjongczang 2018 pary taneczne Złoto Pjongczang 2018 drużynowo Srebro S...
Souastre — miejscowość i gmina — Herb Państwo Francja Region Hauts-de-France Departament Pas-de-Calais Okręg Arras Kod INSEE 62800 Powierzchnia 7,18 km² Populacja (1990) • liczba ludności 352 • gęstość 49 os./km² Kod pocztowy 62111 Położenie na mapie Francji Souastre 50°09′N 2°34′E / 50,150000 2,566667 Portal Francja Souastre – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Hauts-de-France, w departamencie Pas-de-Calais. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 352 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 49 osób/km² (wśród 1549 gmin regionu Nord-Pas-de-Calais Souastre plasuje się na 887. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 507.). Bibliografia | Francuski urząd statystyczny ( fr. ) . p • d • e Gminy okręgu Arras Ablain-Saint-Nazaire Ablainzevelle Acheville Achicourt Achiet-le-Grand Achiet-le-Pe...
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „ biegi ”. Zobacz też: bieg rzeki. Biegi w konkurencjach lekkoatletycznych dzielą się na: Bieg na 100 m przez płotki kobiet podczas Olimpiady w Atlancie 1996 Biegacz Start niski z bloku startowego Start wysoki sprinty (biegi krótkie), biegi średnie, biegi długie, biegi przez płotki. Sprint to bieg na krótkich dystansach: 60 metrów (hala), 100 metrów, 200 metrów, 400 metrów, sztafety 4 × 100 metrów i 4 × 400 metrów. Zawodnicy startują na sygnał (strzał) startera z bloków startowych. Każdy zawodnik biegnie po swoim torze (przed zawodami odbywa się losowanie torów albo też numer toru przydzielonego zawodnikowi wynika z miejsca, które zajął on w biegu eliminacyjnym). O kolejności na mecie decyduje pierś zawodnika. W biegach sztafetowych biorą udział zespoły czteroosobowe, konkurencja polega na biegu z pałeczką sztafetową trzymaną w dłoni. Zawodnicy podczas zmian przekazują sobie pałeczkę w wyznaczonej strefie zmian...