Cfrtjryk

Karl Raimund Popper
sir Karl Raimund Popper
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1902 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	17 września 1994 Londyn
Narodowość	Austriak
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Karl Raimund Popper (ur. 28 lipca 1902 w Wiedniu, zm. 17 września 1994 w Londynie) – filozof specjalizujący się w filozofii nauki i filozofii społeczno-politycznej. Jego system filozoficzny został przez niego samego nazwany racjonalizmem krytycznym, który on sam uważał za kontynuację filozofii Immanuela Kanta. Sformułował zasadę falsyfikowalności jako kryterium naukowości (popperyzm) oraz koncepcję społeczeństwa otwartego, będącego swoistym rozwinięciem koncepcji demokracji Johna Locke’a i Johna Stuarta Milla.

Życiorys |

Karl Popper urodził się w Wiedniu, w rodzinie zamożnych prawników pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec, znany wiedeński adwokat, był też filozofem-amatorem i od wczesnych lat dziecięcych zaczął edukować Karla w tym kierunku. Całe dzieciństwo Karla przebiegało w dość pogodnej i szczęśliwej atmosferze. W wieku 13 lat został wysłany, tak jak większość dzieci w Wiedniu, do miejscowego gimnazjum państwowego, jednak bardzo szybko zniechęcił się do tej szkoły, a rodzice pogodzili się z jego decyzją opuszczenia jej i zorganizowali mu eksternistyczny tryb nauczania w oparciu o domowe wizyty wybranych nauczycieli.

W 1918 roku Karl zaczął studiować filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim, jako wolny słuchacz. Zaangażował się tam mocno w działalność w Socjalistycznym Stowarzyszeniu Studenckim, w którym miał okazję zapoznać się dobrze z marksizmem, który wykładano na specjalnych kursach dla działaczy tego stowarzyszenia. Dyskusje z wykładowcami szybko przekonały Karla, że marksizm jest skostniałą i w dużym stopniu błędną ideologią, co spowodowało zerwanie ze Stowarzyszeniem. W trakcie studiów Popper miał też okazję zapoznać się z poglądami Freuda poprzez wakacyjne praktyki prowadzone przez jednego z bezpośrednich uczniów Freuda. Podobnie, jak to było z marksizmem, Karl nabrał bardzo szybko krytycznego dystansu do bardzo popularnej wtedy w Wiedniu psychoanalizy. W trakcie studiów zaczął się też bardzo żywo interesować współczesną fizyką, często chodząc na wykłady przyjeżdżających do Wiednia naukowców z całego świata. Szczególnie silne wrażenie wywarł na nim wykład Alberta Einsteina, w którym Einstein określił dokładnie eksperyment, który dowiódłby niesłuszności jego teorii względności.

W roku 1925 Karl Popper uzyskał dyplom magisterski, a w 1928 obronił doktorat z filozofii i zdał egzamin uprawniający go do nauczania fizyki w gimnazjum. Od 1929 do 1934 roku pracował jako nauczyciel fizyki w gimnazjum. Równolegle nadal żywo interesował się współczesną filozofią i dał się poznać jako jeden z aktywniejszych uczestników paneli dyskusyjnych organizowanych przez filozofów z tzw. Koła Wiedeńskiego. Stał się na tych panelach nawet czymś w rodzaju człowieka-instytucji, gdyż zazwyczaj miał inne poglądy od większości dyskutantów i gdy na jakimś panelu zbyt długo milczał, zadawano mu na koniec spotkania sakramentalne pytanie „A co Pan o tym sądzi, Panie Popper?”, po czym Popper wstawał i wygłaszał dość długi monolog, którego tezy stały zazwyczaj w ostrej sprzeczności z właśnie uzgodnionym na sali poglądem. W końcu Herbert Feigl, jeden z filozofów z kręgu Koła, namówił Poppera na wydanie w formie książkowej jego poglądów głoszonych na spotkaniach Koła.

W ten sposób powstała jedna z najważniejszych prac Poppera – „Logika odkrycia naukowego” („Logik der Forschung”, 1934), która nieoczekiwanie dla samego autora stała się bardzo popularna w całej Europie. Dzięki temu sukcesowi Karl Popper stał się z dnia na dzień sławny. Zapraszano go na wykłady w prestiżowych uniwersytetach w całej Europie, otrzymał stanowisko „privat-docenta” na Uniwersytecie Wiedeńskim i stał się samodzielny finansowo.

W 1937 roku, na kilka miesięcy przed zajęciem Austrii przez Niemcy, wyemigrował do Nowej Zelandii, gdzie uzyskał stanowisko wykładowcy filozofii na Uniwersytecie w Canterbury. Dominującym kierunkiem filozoficznym na tym uniwersytecie był wtedy wciąż heglizm, stąd poglądy wygłaszane przez Poppera były zupełnie nie rozumiane, a sam Popper był praktycznie odizolowany od życia akademickiego swojego wydziału. W trakcie swojego pobytu w Nowej Zelandii Popper napisał swoje dwa kluczowe dzieła z dziedziny filozofii politycznej – „Nędza historycyzmu” (1945), oraz „Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie” (1945). W Nowej Zelandii zapoznał się też dobrze z anglosaskim stylem pisania, dzięki czemu zerwał całkowicie ze zbyt „mętnym” i niejasnym stylem pisania popularnym wśród niemieckojęzycznych filozofów.

W 1947 roku jego książka „Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie” zwróciła uwagę Hayeka, dziekana wydziału filozofii politycznej słynnej London School of Economics, który ściągnął Poppera do Anglii i powierzył mu na swoim wydziale specjalnie stworzoną dla niego katedrę racjonalizmu krytycznego. Popper prowadził nauczanie na tej katedrze głównie poprzez prowadzenie paneli dyskusyjnych podobnych nieco do paneli Koła Wiedeńskiego, które stały się bardzo szybko sławne i zaczęli na nie uczęszczać oprócz studentów także znani brytyjscy naukowcy i politycy. W 1959 roku wydał swoje najważniejsze dzieło: „The Logic of Scientific Discovery”, które było „wyklarowaną”, rozszerzoną i pogłębioną wersją jego pierwszej książki. Po wydaniu tej książki zaproponowano mu funkcję profesora logiki na Uniwersytecie Cambridge. Funkcji tej jednak nie objął, podobno na skutek sporu z rektorem Cambridge. Anegdota na ten temat głosi^{[potrzebny przypis]}, że w dniu, w którym Popper miał podpisać umowę o pracę na Uniwersytecie w Cambridge, odbył się wcześniej wykład rektora, który był zafascynowany astrologią. Rektor zakończył swój wykład stwierdzeniem, że wobec przedstawionych przez niego „faktów”, tylko ktoś o strusiej mentalności będzie mógł dalej negować wartość astrologii jako nauki. Na to Popper wstał i wygłosił swoim zwyczajem długi monolog „w obronie strusia”, czym zamknął sobie drogę do kariery w Cambridge. Funkcję profesora swojej katedry w London School of Economics Popper pełnił do roku 1969, kiedy to przeszedł na emeryturę. Na emeryturze był jednak wciąż aktywny, wygłaszając wykłady na całym świecie i pisząc cotygodniowe felietony w The Observer oraz w The Economist. W 1992 otrzymał Nagrodę Kioto w dziedzinie sztuki i filozofii^[1], a w 1994 został odznaczony tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Karola w Pradze^[2]. Zmarł 17 września 1994 roku, w Londynie.

Poglądy filozoficzne |

Poglądy na temat teorii poznania |

Filozofia Poppera wyrosła w dużym stopniu pod wpływem, ale i jednocześnie w opozycji do pozytywizmu logicznego. Zdaniem Poppera pozytywiści logiczni popełniali dwa „kardynalne błędy”:

• chcieli sprowadzić wszelkie naukowe poznanie do postaci logiczno-matematyczno-fizycznej, odrzucając niemal całkowicie wszelkie inne sposoby myślenia,


• całkowicie odrzucali metafizykę, której jednak w praktyce nie sposób odrzucić, gdyż jest ona stałym elementem myślenia ludzkiego i jest także „wszyta” w poglądy pozytywistów logicznych.

Falsyfikowalność – jako metoda demarkacji nauki |

 Główny artykuł: Problem demarkacji.

Pozytywiści logiczni jako kryterium rozróżnienia poglądów naukowych od nie-naukowych przyjęli zasadę weryfikowalności teorii. Upraszczając, jeśli jakaś teoria ma potwierdzenie w faktach, to jest prawdziwa, a jeśli nie, to jest fałszywa. Zdaniem pozytywistów, teorie naukowe raz zweryfikowane będą już zawsze prawdziwe. Popper nie zgodził się z tym poglądem, twierdząc, że ostateczne zweryfikowanie teorii faktami nie jest nigdy możliwe. Nawet jeśli będziemy mieli zbiór miliona faktów potwierdzających daną teorię, może się w każdej chwili zdarzyć, że ktoś zarejestruje fakt nr milion jeden, który nie będzie z teorią zgodny. Ponadto, jak pokazywał zwłaszcza rozwój fizyki w latach 20. i 30. XX wieku, teorie długo uważane za już dawno zweryfikowane, okazują się nagle niesłuszne i są zastępowane nowymi.

Popper zaproponował więc nowe kryterium naukowości, mianowicie falsyfikowalność. Falsyfikowalność teorii polega na tym, że jej struktura jest taka, że można zaproponować eksperyment, którego wynik jednoznacznie zaprzeczy słuszności teorii. Eksperyment ten nie musi być koniecznie technicznie wykonalny w danym momencie – ważne jest tylko, że dana teoria w ogóle dopuszcza możliwość obalenia siebie samej w wyniku jakiegoś, dającego się pomyśleć, eksperymentu.

Kryterium to od kryterium pozytywistycznego różni się jedną istotną cechą – powoduje ono, że żadna teoria naukowa nigdy nie może być uznana za 100% pewną – każda pozostaje więc tylko bardziej lub mniej prawdopodobną hipotezą. Dla Poppera sama struktura logiczna teorii nie była tak ważna jak dla pozytywistów logicznych – nie musiała być matematyczna, do końca spójna wewnętrznie, ani być wolna od założeń metafizycznych. Popper wskazywał, że wiele teorii fizycznych, wbrew poglądom pozytywistów, zawiera w sobie silne założenia metafizyczne (np. continuum czasoprzestrzeni, niezniszczalność ogólnego bilansu masy i energii, czy założenie racjonalnej struktury materii). Ważne tylko, żeby teoria dawała się falsyfikować. Jak pisał sam Popper „Teoria naukowa jest jak słup wbity w ruchomy piasek, na którym buduje się całą konstrukcję, gdy słup zgnije albo się zawali pod naporem faktów, trzeba go zastąpić nowym”.

Zwolennicy pozytywizmu logicznego zgodzili się po drugiej wojnie światowej z poglądami Poppera w zakresie nieweryfikowalności teorii naukowych i włączyli do swojego systemu kryterium falsyfikowalności. Popper jednak do końca nie zgadzał się z nimi co do tego, że całą wiedzę naukową da się kiedykolwiek sprowadzić do matematyki i fizyki, co było podstawą tej filozofii.

Krytyka historycyzmu i psychologizmu |

Popper uważał, że w kontraście do prawdziwej nauki, która tworzy falsyfikowalne teorie, takie koncepcje jak marksistowska teoria walki klas czy psychoanaliza mają charakter pseudonaukowy, gdyż ich konstrukcja jest taka, że są one w stanie „wyjaśnić” każdy fakt i nie da się w związku z tym wymyślić dla tych teorii eksperymentu lub choćby obserwacji, która byłaby w stanie je obalić.

W przypadku psychoanalizy i innych tego rodzaju „nauk” (w tym również np. wszelkich „naukowych” teorii sztuki) nie można ich sfalsyfikować, gdyż badają one zjawiska silnie subiektywne, mające źródło wyłącznie w ludzkiej wyobraźni. Ta zaś jest bardzo plastyczna, dlatego sprawny psychoanalityk, czy krytyk sztuki, jest w stanie wmówić wielu ludziom, że ich emocje czy gusty są takie jak oni sugerują. Występuje tu więc zjawisko kreowania „faktów” przez samych rzekomo obiektywnych badaczy, po czym te fakty same potwierdzają ich teorie.

W przypadku marksizmu i innych koncepcji, które Popper nazwał teoriami historycystycznymi (heglizm, materializm historyczny, rozmaite teorie religijne itp.) występuje w nich jakaś „przewodnia” teoria natury metafizycznej, która jest przyjmowana na wiarę i która nie może być praktycznie w żaden sposób sfalsyfikowana. Teoria ta „tłumaczy” wszelkie zjawiska, w jeden zunifikowany sposób i rzekomo stosując ją można przewidzieć ogólny przebieg przyszłych zdarzeń. Ponadto teoria ta działa bezwzględnie, niezależnie od ludzkiej woli, choć zwykle dotyczy ona ludzkich zachowań. Np. zdaniem marksistów cała historia ludzkości da się wyjaśnić w kategoriach walki klas. Nawet jeśli aktualny przebieg historii zdaje się zaprzeczać teorii, to według marksistów i innych historycystów jest to tylko „chwilowy” zwrot, po którym historia z pewnością wejdzie na „właściwe tory”. Tak skonstruowane teorie, mimo że czasem wychodzą z wcześniejszej obserwacji i uogólniania prawdziwych faktów, nie są w istocie naukowe, gdyż nie można ich sfalsyfikować. Poza tym Popper krytykował Hegla m.in. za wspieranie reżimu państwa pruskiego^[3].

Poglądy na tematy społeczne i polityczne |

Naukowe teorie społeczne i ekonomiczne |

Poglądy te wywodzą się wprost z Popperowskiej krytyki wszelkich teorii historycystycznych. Popper nie twierdził, że w zakresie nauk społecznych nie da się w ogóle formułować żadnych teorii naukowych – twierdził on tylko, że teorie starające się w tym zakresie wyjaśnić „wszystko” i na podstawie tych wyjaśnień przewidywać przyszłość w bardzo długich okresach, zwykle dają fatalne rezultaty, zwłaszcza wtedy kiedy stają się oficjalną doktryną państwową. W ramach tej krytyki Popper starał się udowadniać, że wdrażanie wszelkiego tego rodzaju koncepcji daje zawsze w rezultacie tylko całą masę nieszczęść. Dotyczy to nie tylko marksizmu, czy państw gdzie wdraża się systemy oparte na państwowej religii, lecz także z pozoru niewinnych koncepcji w rodzaju humanitaryzmu, czy skrajnego liberalizmu i utylitaryzmu.

Zdaniem Poppera uczciwie naukowe teorie społeczne i ekonomiczne muszą się opierać na następujących kryteriach:

• opierają się na obiektywnych, mierzalnych danych,


• muszą być tak sformułowane, aby dać się falsyfikować,


• nie mogą twierdzić, że są w stanie przewidzieć bardzo długofalowe kierunki zmian (np. w okresie dłuższym niż 50–100 lat), mogą co najwyżej przewidywać krótkotrwałe trendy lub być skonstruowane na zasadzie: „Jeśli zrobimy A to prawdopodobnie osiągniemy skutek B”.

Teorie te, a więc i rządy na nich oparte, nie mogą się zatem charakteryzować próbami „uszczęśliwiania wszystkich”. Muszą one mieć charakter „minimalistyczny” i samoograniczający się. Zwykle mają one charakter drobnych, systematycznych zmian, polegających nie tyle, jak chcieli np. utylitaryści „generowaniu maksymalnej ilości szczęścia”, lecz raczej na „zatykaniu dziur” i zapobieganiu dziesiątkom i setkom drobnych nieszczęść i niedogodności.

Społeczeństwo otwarte i zamknięte |

Popper rozwinął też pojęcie społeczeństwa otwartego i zamkniętego wprowadzone przez Henriego Bergsona. Posługując się swoim podziałem teorii społecznych na prawdziwie naukowe i historycystyczne, stwierdził, że społeczeństwa, które są owładnięte wspólną teorią historycystyczną mają prawie zawsze charakter zamknięty. Zamknięcie to przejawia się z jednej strony na odrzucaniu przez rządzące osoby faktów niezgodnych z ich historycystycznymi założeniami, a z drugiej na dławieniu dyskusji na temat tych faktów wewnątrz tych społeczności. Dławienie to nie musi koniecznie wynikać z cenzury prewencyjnej czy braku demokracji. Czasami wystarcza, jeśli większość społeczeństwa jest również wyznawcami tego rodzaju teorii. Wówczas cenzura ma charakter dobrowolnej autocenzury, zaś osoby chcące zmian niezgodnych z założeniami systemu opartego na obowiązującej teorii historycystycznej są albo ignorowane, albo eliminowane. Społeczeństwa takie, oprócz dławienia wewnętrznej dyskusji, mają też poważne trudności z adoptowaniem wszelkich zmian, których pomysły pochodzą z zewnątrz. Wszystko co z zewnątrz jest bowiem przez te społeczeństwa traktowane jako potencjalnie niezgodne z ogólną, oficjalnie obowiązującą doktryną, a próby przekonywania, że tak nie jest, są dławione, w ramach ogólnego dławienia wewnętrznej dyskusji.

W przeciwieństwie do tego społeczeństwa otwarte charakteryzuje stała równowaga zwolenników różnych teorii historycystycznych lub ew. większość takiego społeczeństwa odrzuca takie teorie, przynajmniej w zakresie ekonomiczno-politycznym. Dzięki temu społeczeństwo otwarte jest w stanie dyskutować o wszystkich istotnych faktach z życia polityczno-ekonomicznego i przyjmować różne punkty widzenia oraz adaptować nowe pomysły pochodzące zarówno spoza danej społeczności, jak i będące jej własnym wytworem. W społeczeństwie takim nie ma nigdy 100-procentowego konsensusu – stąd niemożliwe jest wdrożenie działań w oparciu o ideologie, które głoszą uszczęśliwienie wszystkich za jednym zamachem. Społeczeństwo takie działa raczej ostrożnie – testuje rozmaite teorie cząstkowe i decyduje się na działania powodujące powolne i często niedoskonałe zmiany – jednak o charakterze przewidywalnym i dającym się potwierdzić w krótkich okresach.

Pojęcia społeczeństwa otwartego i zamkniętego nie są tożsame z pojęciem demokracji i jej braku. Wiele społeczeństw, które miały długą tradycję „zamkniętości”, funkcjonowało w systemach demokratycznych, zaś z kolei wiele społeczeństw otwartych powstawało w warunkach braku demokracji. Ogólnie jednak można powiedzieć, że społeczeństwa otwarte dążą zwykle do demokratycznych form rządów, zaś zamknięte mają tendencję do tworzenia systemów autorytarnych i totalitarnych.

Polskie wydania prac Poppera |

• 
  Logika odkrycia naukowego, wyd. I: Wyd. PWN, Warszawa 1977, przedm. J. Kmita; s. 382, wyd. II: Wyd. PWN, Warszawa 2002, s. 383, ​ISBN 83-01-13870-X​, wyd. III: Fundacja „Aletheia”, 2002, ​ISBN 83-89372-01-0​, Wyd IV: Wyd. Antyk, 2003 (Logik der Forschung 1934)


• 
  Nędza historycyzmu, wyd. I-II: Wyd Krąg, 1984, 1989; wyd. III: Wydawnictwo PWN, Warszawa 1999, s. 160, ​ISBN 83-01-13022-9​ (Das Elend des Historizismus – prywatny odczyt podczas spotkania w Brukseli 1936, seria artykułów w piśmie Econometrica 1944–1945, ostatecznie książka wydana w roku 1957 The Poverty of Historicism)


• 
  Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie tom 1 i 2, Wyd Naukowe PWN, Warszawa 2006, s. 440+516, ​ISBN 83-01-14842-X​, ​ISBN 978-83-01-14843-0​ (The Open Society and Its Enemies 1945)


• 
  Wszechświat otwarty: Argument na rzecz indeterminizmu (The Open Universe: An Argument for Indeterminism notatki z lat 1956/1957 przekazywane prywatnie, ostatecznie książka wydana w roku 1982).


• 
  Droga do wiedzy: Domysły i refutacje, Wyd. PWN, Warszawa 1999 (Conjectures and Refutations: The Growth of Scientific Knowledge 1963)


• 
  Wiedza obiektywna: Ewolucyjna teoria epistemologiczna, wyd. I: Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 512, ​ISBN 83-01-13920-X​, wyd. II – poprawione: Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2016, s. 512, ​ISBN 978-83-01-17240-4​ (Objective Knowledge: An Evolutionary Approach 1973)


• 
  Nieustanne poszukiwania, Wyd. Znak, Kraków 1997 (Unended Quest; An Intellectual Autobiography 1976)


• 
  W poszukiwaniu lepszego świata. Wykłady i rozprawy z trzydziestu lat, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1997 (In Search of a Better World 1984)


• 
  Świat skłonności (A World of Propensities 1990)


• 
  Mit schematu pojęciowego, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1997, s. 274, ​ISBN 83-05-12929-2​ (The Myth of the Framework: In Defence of Science and Rationality 1994)


• 
  Wiedza a zagadnienie ciała i umysłu. W obronie interakcji, tłum. Tadeusz Baszniak, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1998, s. 200, ​ISBN 83-05-12982-9​ (Knowledge and the Mind-Body Problem: In Defence of Interaction 1994)


• (z Johnem Condry) Telewizja – zagrożenie dla demokracji, przeł. [z ang., fr.] i posłowiem opatrzył Marcin Król, Wyd. Sic!, Warszawa 1996, s. 77 (zawiera: Złodziejka czasu, niewierna służebnica – J. Condry; Prawo dla telewizji- K. Popper), ​ISBN 83-86056-23-1​.


• 
  O Marksie, tł. z ang. Adam Waksman, Czy teoria jest niewinna? Stefan Kisielewski, Wyd. Arka, Kraków 1983, s. 22.


• 
  Fakt i teoria: teksty źródłowe, wstęp Dariusz Aleksandrowicz (wybór tekstów i tł. [z ang., niem.] D. Aleksandrowicz), Wyd. UWroc., Wrocław 1986, ​ISBN 83-229-0087-2​.

Przypisy |

Bibliografia |

• Michał Heller: Jak być uczonym. Kraków: CC Press, 2017. ISBN 978-83-7886-315-1.

Linki zewnętrzne |

• 
  Zdjęcie Karla Poppera (1), Zdjęcie Karla Poppera (2)
  


• Zdjęcie Karla Poppera w młodszym wieku


• 
  Przyszłość jest otwarta – Rozmowa z Sir Karlem Popperem


• StephenS. Thornton StephenS., Karl Popper [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy [online], CSLI, Stanford University, 7 sierpnia 2018, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-08-10]  (ang.).