Cfrtjryk

Mike Tyson
Tyson w 2011 roku
Pełne imię i nazwisko	Michael Gerard Tyson
Pseudonim	Iron Mike
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1966 Nowy Jork
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	178[1] cm
Masa ciała	96 - 109 kg
Styl walki	boks
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	58
Zwycięstwa	50
Przez nokauty	44
Porażki	6 (5 KO)
Remisy	0
Nieodbyte	2
↑ Bilans walk aktualny na 10 sierpnia 2012.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Gerard „Mike” Tyson^[2][3], znany także jako Malik Abdul Aziz^[4][5] (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie^[6][7] w Nowym Jorku) – amerykański bokser, w latach 1986-90 i 1996 był niekwestionowanym mistrzem świata wagi ciężkiej. Jeden z najbardziej brutalnie walczących bokserów, znany też jako Iron Mike (Żelazny Mike)^[8], zasłynął z nokautującego ciosu, najmłodszy mistrz świata wagi ciężkiej w historii boksu zawodowego (20 lat, 4 miesiące i 22 dni)^[9]. Znalazł się na 16. miejscu w rankingu na najlepszego pięściarza wszech czasów według magazynu The Ring.

Życiorys |

Wczesne lata |

Urodził się i wychowywał na Brooklynie, w Nowym Jorku jako syn Lorny (z domu Smith; zm. gdy Tyson miał 16 lat) i Jimmy’ego Kirkpatricka (zm. 28 października 1992). Dorastał bez ojca wraz z bratem Rodneyem i siostrą Denise w dzielnicy o wysokiej przestępczości. Miał problemy z prawem od najmłodszych lat.

W wieku 13 lat, po jednym z rozbojów, trafił do Catskill High School^[10] z poprawczakiem. Został tam dostrzeżony przez byłego boksera Deshawna Stewarta, który zapoznał go z trenerem Teddym Atlasem^[11][12]. Potem młody Tyson trenował pod opieką Cusa D’Amato^[13], u którego także zamieszkał.

Kariera |

W 1982 roku, jako amator zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Nie dostał się jednak na Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles i przeszedł na zawodowstwo. W zawodowym ringu debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku^[14]. Wygrał swoje pierwsze 19 zawodowych walk przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie^[15]. 22 listopada 1986 roku, po swojej 28. walce Tyson zdobył tytuł WBC i stał się najmłodszym mistrzem wagi ciężkiej w historii boksu. Wkrótce po tym, 7 marca 1987 w Las Vegas Hilton potwierdził swój status jako najlepszy na świecie mistrz IBF. W lutym 1990 w Tokio przez KO w 10. rundzie przegrał z Jamesem “Busterem” Douglasem.

W lipcu 1991 roku został oskarżony o gwałt na 18-letniej Desiree Washington, a w listopadzie 1992 skazany na sześć lat więzienia. Być może wpływ na jego zachowania miał incydent z przeszłości. Bokser podczas wywiadu w 2014 roku wyznał, że w wieku 7 lat sam padł ofiarą gwałtu^[16]. Wyszedł na wolność po trzech latach (1992-95) za dobre sprawowanie^[17].

W 1995 wrócił na ring, odzyskał część pasów wagi ciężkiej, po czym stracił je w walce z Evanderem Holyfieldem w 1996. Ich rewanż w 1997 zakończył się dyskwalifikacją Tysona za odgryzienie części ucha. Udało mu się jednak wrócić na ring.

W 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany. Walczył ponownie o mistrzostwo, przegrywając przez nokaut z Lennoxem Lewisem w 2002. Tyson skończył z boksem w 2005, po dwóch kolejnych walkach przegranych przez nokaut (Danny Williams i Kevin McBride).

W 2003 doświadczył upadłości (bankructwa), mimo otrzymania ponad 30 mln dolarów za kilka walk i 400 mln dolarów w ciągu swojej kariery.

Po debiucie w jednoosobowym show w Las Vegas, Tyson podjął współpracę z reżyserem Spike'em Lee i w sierpniu 2012 roku trafił na Broadway. W 2013 roku, w ramach kampanii reklamowej napoju energetycznego Black Energy Drink (FoodCare) w sieci handlowe Tesco, Asda i Sainsbury’s, odwiedził Polskę^[18]. W lutym 2013 roku wystąpił w jednoosobowym pokazie Mike Tyson: Undisputed Truth, gdzie opowiadał o swoim życiu osobistym i zawodowym na scenie^[19]. Jego występ był też emitowany 16 listopada 2013 na antenie HBO. W listopadzie 2013 roku ukazała się jego książka Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times^[20].

Wystąpił w dramacie Czarne i białe (Black and White, 1999) z Robertem Downeyem Jr., tragikomedii Kumpel do bicia (Play It to the Bone, 1999) z Antonio Banderasem i Woodym Harrelsonem, Milion za noc (When Will I Be Loved, 2004) z Neve Campbell, dramacie sportowym Sylvestra Stallone’a Rocky Balboa (2006), komedii Kac Vegas (The Hangover, 2009) śpiewając przebój Phila Collinsa „In the Air Tonight” i sequelu Kac Vegas w Bangkoku (The Hangover 2, 2011) wykonując utwór z repertuaru Murraya Heada „One Night in Bangkok” oraz komedii Straszny film 5 (Scary Movie 5, 2013)^[21], a także pojawił się w sitcomach: ABC Webster (1987), HBO Ekipa (Entourage, 2010, 2015), Fox Breaking In (2011) czy CBS Jak poznałem waszą matkę (How I Met Your Mother, 2013).

Walczył lub pokazywał się na PPV lub tygodniówkach WWE (dawniej WWF). Ostatnim razem 11 stycznia 2010. Na największej gali WWE- WrestleManii 1 kwietnia 2012 w Miami został wprowadzony do WWE Hall of Fame (hali sław tej organizacji).

Życie prywatne |

7 lutego 1988 roku ożenił się aktorką Robin Givens^[22]. Rozwiedli się rok później - 14 lutego 1989. 19 kwietnia 1997 roku w Bethesda zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner^[23], z którą miał dwójkę dzieci: córkę Raynę (ur. 14 lutego 1996) i syna Amira (ur. 5 sierpnia 1997). 13 stycznia 2003 doszło do rozwodu. Konsekwencją rozwodu było znaczne uszczuplenie majątku Tysona, który musiał zapłacić z przyszłych zarobków byłej żonie 6,5 mln dolarów i oddać posiadłość w Farmington w stanie Connecticut) i dom w Potomac, a Tyson zatrzymał rezydencję w Las Vegas.

Z innych nieformalnych związków ma syna D’Amato Kilraina, córkę Mickey i syna Miguela. Ze związku z Sol Xochitl miał córkę Exodus (ur. 2005), która 25 maja 2009 roku została znaleziona przez jej brata Miguela przy bieżni elektrycznej, na której bawiąc się zahaczyła głową o kabel; została przewieziona w stanie krytycznym do szpitala, gdzie zmarła 26 maja 2009 w wieku czterech lat^[24]. 6 czerwca 2009 roku poślubił Lakihę „Kiki” Spicer, swoją wieloletnią dziewczynę, z którą ma dwójkę dzieci: córkę Milan i syna Morocco Elijaha (ur. 25 stycznia 2011). W marcu 2011 roku pojawił się w talk-show The Ellen DeGeneres Show, gdzie w wywiadzie z Ellen DeGeneres opowiadał o przejściu na dietę wegańską^[25].

Osiągnięcia |

Tytuły

1. Junior Heavyweight Champion Igrzyska Olimpijskie 1982


2. Narodowy Golden Gloves Champion Heavyweight 1984


3. Niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej (który zdobył wszystkie trzy pasy mistrzostw WBA, IBF i WBC) – 1 sierpnia 1987 – 11 lutego 1990


4. WBC Heavyweight Champion – 22 listopada 1986 – 11 lutego 1990, 16 marca 1996 – 1997


5. WBA Heavyweight Champion – 7 marca 1987 – 11 lutego 1990, 7 września 1996 – 9 listopada 1996


6. IBF Heavyweight Champion – 1 sierpnia 1987 – 11 lutego 1990

Rekordy

1. Najmłodszy mistrz wagi ciężkiej – 20 lat, 4 miesiące i 22 dni


2. Junior Olympic najszybsze KO – 8 sekund

Nagrody

1. Ring Magazine Fighter of the Year – 1986 i 1988


2. BBC Sports Personality of the Year Overseas Personality – 1989


3. Ring magazynie „Prospect of the Year” – 1985

W 2011 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.
W 2012 roku na WrestleManii 28 został wprowadzony do WWE Hall of Fame.

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów z Mike’a Tysona

• 
  Mike Tyson w bazie IMDb (ang.)
  


• 
  Mike Tyson w bazie Filmweb
  


• 
  Mike Tyson w bazie Notable Names Database (ang.)