Roy Wegerle




.mw-parser-output .infobox td>.kariera td{padding:2px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(1){min-width:61px}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(2){width:100%}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(3){text-align:right}.mw-parser-output .kariera td:nth-child(4){text-align:right}


























Roy Wegerle

Data i miejsce urodzenia
19 marca 1964
Pretoria, RPA
Wzrost
186 cm
Pozycja

napastnik
Kariera seniorska[a]










































































Lata
Klub
Wyst.
Gole
1984

Tampa Bay Rowdies
21
(9)
1984–1986
Tacoma Stars (futsal)
59
(?)
1986–1988

Chelsea F.C.
23
(3)
1988
→ Swindon Town (wyp.)
7
(1)
1988–1990

Luton Town
45
(10)
1990–1992

Queens Park Rangers
65
(29)
1992

Blackburn Rovers
11
(4)
1992–1995

Coventry City
53
(9)
1996–1997

Colorado Rapids
36
(4)
1997–1998

DC United
24
(7)
1998

Tampa Bay Mutiny
12
(1)

Kariera reprezentacyjna[b]














Lata
Reprezentacja
Wyst.
Gole
1993–2001

 Stany Zjednoczone
41
(7)




  1. Aktualne na: 19 sierpnia 2008.


  2. Aktualne na: 19 sierpnia 2008.


Dorobek medalowy









Puchar Konfederacji
Brąz Arabia Saudyjska 1992


Roy Wegerle (ur. 19 marca 1964 w Pretorii) – amerykański piłkarz grający na pozycji napastnika. Podczas kariery piłkarskiej mierzył 186 cm wzrostu, ważył 71 kg.



Kariera klubowa |


Wegerle urodził się w Republice Południowej Afryki. Już w 1980 roku jako 16-latek uczestniczył w testach w Manchesterze United, jednak zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych i na grę w piłce nożnej uniwersyteckiej. Przez dwa lata grał w zespole University of South Florida. W 1982 i 1983 roku był królem strzelców ligi szkolnej. W 1984 roku został wybrany w drafcie NASL do zespołu Tampa Bay Rowdies. W swoim pierwszym sezonie w NASL rozegrał 21 meczów i zdobył 9 goli i wybrano go Debiutantem Roku. Był to jednak ostatni sezon tej ligi. W latach 1984-1986 Roy grał w futsalowej drużynie Tacoma Stars.


Jesienią 1986 roku Wegerle trafił do Anglii, gdzie podpisał kontrakt z tamtejszym zespołem Chelsea F.C. W jego barwach zadebiutował 8 listopada w zremisowanym 2:2 wyjazdowym spotkaniu z Evertonem. Z kolei pierwszego gola w Division One zaliczył w meczu z Queens Park Rangers (3:1). Przez półtora roku nie przebił się jednak do podstawowego składu „The Blues” i 24 marca 1988 został wypożyczony do występującego w Division Two, Swindon Town, dla którego rozegrał 7 spotkań. Przed rozpoczęciem sezonu 1988/1989 został sprzedany za 75 tysięcy funtów do Luton Town i przez półtora roku zdobył dla tego klubu 10 bramek, będąc jego czołowym strzelcem.


W grudniu 1989 Wegerle przeszedł do Queens Park Rangers, a kierownictwo tego klubu zapłaciło za niego milion funtów. W londyńskim klubie po raz pierwszy wystąpił 16 grudnia przeciwko Sheffield Wednesday (0:2). W QPR, podobnie jak w Luton, był najlepszym strzelcem zespołu, a w sezonie 1990/1991 zaliczył 18 trafień w rozgrywkach Division One i stał się jednym z najskuteczniejszych graczy ligi. Jednak po przyjściu do klubu menedżera Gerry’ego Francisa Wegerle stracił miejsce w składzie i w efekcie czego w marcu 1992 został sprzedany za 1,1 miliona funtów do Blackburn Rovers, grającego w Division Two. Na koniec sezonu awansował z Blackburn do nowo powstałej Premiership, a w barwach Rovers grał do rundy wiosennej sezonu 1992/1993. Następnie Amerykanin odszedł do Coventry City za milion funtów, dla którego swoje pierwsze spotkanie rozegrał 13 maja przeciwko Arsenalowi. W Coventry grał do końca sezonu 1994/1995 i zdobył dla tego klubu 9 goli.


Na początku 1996 roku Wegerle podpisał kontrakt z amerykańską ligą piłkarską Major League Soccer. Dzięki temu podpisał kontrakt z zespołem tej ligi, Colorado Rapids. W Colorado grał przez półtora sezonu, a w połowie 1997 roku przeszedł do stołecznego DC United w zamian za Steve’a Rammela. W tym samym sezonie osiągnął swój pierwszy sukces w MLS, którym było wywalczenie mistrzostwa ligi. Wygrał także MLS Supporters' Shield oraz dotarł do finału US Open Cup. W 1998 roku stracił jednak miejsce w składzie drużyny prowadzonej przez Bruce’a Arenę i 26 kwietnia odszedł do Tampa Bay Mutiny w zamian za Roya Lassitera. Dla Mutiny zdobył jednego gola i pod koniec roku zakończył piłkarską karierę.



























































































































































Sezon
Klub
Kraj
Rozgrywki
Mecze
Bramki
1986/87

Chelsea F.C.

Anglia 

Division One
12
2
1987/88

Chelsea F.C.

Anglia 

Division One
11
1
1987/88

Swindon Town

Anglia 

Division Two
7
1
1988/89

Luton Town

Anglia 

Division One
30
8
1989/90

Luton Town

Anglia 

Division One
15
2
1989/90

Queens Park Rangers

Anglia 

Division One
19
6
1990/91

Queens Park Rangers

Anglia 

Division One
35
18
1991/92

Queens Park Rangers

Anglia 

Division One
21
5
1991/92

Blackburn Rovers

Anglia 

Division Two
12
2
1992/93

Blackburn Rovers

Anglia 

Premiership
22
4
1992/93

Coventry City

Anglia 

Premiership
6
0
1993/94

Coventry City

Anglia 

Premiership
21
6
1994/95

Coventry City

Anglia 

Premiership
26
3
1996

Colorado Rapids

Stany Zjednoczone 

Major League Soccer
22
2
1997

Colorado Rapids

Stany Zjednoczone 

Major League Soccer
14
2
1997

DC United

Stany Zjednoczone 

Major League Soccer
17
3
1998

DC United

Stany Zjednoczone 

Major League Soccer
5
2
1998

Tampa Bay Mutiny

Stany Zjednoczone 

Major League Soccer
12
1


Kariera reprezentacyjna |


W 1991 roku Wegerle otrzymał obywatelstwo Stanów Zjednoczonych po tym, jak ożenił się z Amerykanką. W reprezentacji tego kraju zadebiutował 30 maja 1992 roku w wygranym 3:1 towarzyskim spotkaniu z Irlandią. W 1994 roku przeszedł artroskopię kolana, ale latem znalazł się w kadrze USA na Mistrzostwa Świata w tym kraju. Tam był rezerwowym zawodnikiem swojej drużyny, ale wystąpił we wszystkich czterech meczach: grupowych ze Szwajcarią (1:1), z Kolumbią (2:1) i z Rumunią (0:1) oraz w 1/8 finału z Brazylią (0:1). W 1998 roku został powołany przez Steve’a Sampsona do kadry na Mundialu we Francji. Tam z kolei zagrał tylko w spotkaniach z Niemcami (0:2) i Iranem (1:2). Mecz z Irańczykami był jego ostatnim w kadrze narodowej, w której wystąpił w niej 41 razy i zdobył 7 goli.



Linki zewnętrzne |



  • Profil na stronie National Football Teams (ang.)









Popular posts from this blog

Morgemoulin

Scott Moir

Souastre