Cfrtjryk

المملكة المصرية al-Mamlakah al-Miṣriyyah Królestwo Egiptu
1922-1953
Flaga Egiptu Godło Egiptu
Hymn: Es-Salam el-gamhury el-masry
Język urzędowy	arabski
Stolica	Kair
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Typ państwa	królestwo
Ostatnia głowa państwa	ostatni król Fuad II
Ostatni szef rządu	ostatni premier Muhammad Nadżib
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	6. na świecie 3 507 263 km² 0,6%
Liczba ludności (1953)  • całkowita   • gęstość zaludnienia  • narody i grupy etniczne	b/d. na świecie ok. 70 mln 79,8 osób/km² Fellahowie, Turcy, Koptowie i Brytyjczycy
Jednostka monetarna	funt egipski (EGP)
Niepodległość	od Wielkiej Brytanii 28 lutego 1922
Rewolucja	doprowadziła do abdykacji króla Faruka I i króla Fuada II (rok później) 23 lipca 1952
Religia dominująca	Islam, Kościół koptyjski
Strefa czasowa	UTC +2 - zima UTC+3 - lato
Kod ISO 3166	EG
Kod telefoniczny	ET
Terytoria zależne	Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)

To jest artykuł z cyklu Historia Egiptu

Egipt starożytny Okres predynastyczny i protodynastyczny Okres wczesnodynastyczny Stare Państwo Pierwszy Okres Przejściowy Średnie Państwo Drugi Okres Przejściowy Nowe Państwo Trzeci Okres Przejściowy Epoka Późna Egipt ptolemejski Egipt rzymski Egipt średniowieczny Egipt pod rządami kalifatu Tulunidzi Ichszydydzi Fatymidzi Ajjubidzi Mamelucy Egipt nowożytny Egipt osmański Okupacja francuska Wicekrólestwo Egiptu Sułtanat Egiptu Królestwo Egiptu Egipt republikański

Królestwo Egiptu – to arabskie państwo powstałe po uzyskaniu (oficjalnej) niepodległości od Brytyjczyków. Położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym.

Królowie |

• 
  Fuad I (brat sułtana Husajna Kāmila)
  
  
  
  • 
    sułtan Egiptu (1917-1922)
  
  
  • 
    król Sudanu (1917-1936)
  
  
  • suweren Nubii (1917-1936)
  
  
  • suweren Kordofanu (1917-1936)
  
  
  • suweren Darfuru (1917-1936)
  
  
  • 
    król Egiptu (1922-1936)
  
  
  
  


• 
  Faruk I (syn króla Fuada I)
  
  
  
  • 
    król Egiptu (1936-1952)
  
  
  • 
    król Sudanu (1936-1952)
  
  
  • suweren Nubii (1936-1952)
  
  
  • suweren Kordofanu (1936-1952)
  
  
  • suweren Darfuru (1936-1952)
  
  
  
  


• 
  Fuad II (syn króla Faruka I)
  
  
  
  • 
    król Egiptu (1952-1953)
  
  
  • 
    król Sudanu (1952-1953)
  
  
  • suweren Nubii (1952-1953)
  
  
  • suweren Kordofanu (1952-1953)
  
  
  • suweren Darfuru (1952-1953)
  
  
  
  

Sąsiedzi |

• 
  Wielka Brytania
  
  
  
  • 
    Palestyna (do 1948)
  
  
  • 
    Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)
  
  
  
  


• 
  Zjednoczone Królestwo Włoch (od 1946 Republika)
  
  • 
    Libia (od 1951 niepodległa)
  
  


• 
  Izrael (od 1948)

Podział administracyjny |

 Osobny artykuł: Podział administracyjny Egiptu.

Historia |

 Osobny artykuł: Historia Egiptu.

Powstanie |

W latach 1804-1914 istniało tu Wicekrólestwo Egiptu, które w 1878 dostało się pod brytyjską okupację. Gdy Imperium Osmańskie 2 sierpnia 1914 nawiązało sojusz z II Rzeszą Niemiecką (stając się sojusznikiem państw centralnych) Wielka Brytania ogłosiła Egipt swoim protektoratem. Usunęła protureckiego wicekróla Abbas II Hilmi. Na miejsce tureckiego wicekrólestwa Egiptu wprowadziła Sułtanat Egiptu, a sułtanem mianowano Husajna Kāmila.

Okres międzywojenny |

Stan z 1914 utrzymywał się do 28 lutego 1922, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu. Mimo formalnej niepodległości Egipt nadal znajdował się w strefie wpływów brytyjskich.

II wojna światowa w Afryce |

 Osobny artykuł: II wojna światowa w Afryce.

W 1940 Włochy przystąpiły do wojny po stronie Niemiec . Włochy posiadały dwie kolonie w Afryce - Libię i Włoską Afrykę Wschodnią.

13 września 1940 armia włoska, pod dowództwem marszałka Rodolfo Grazianiego, przekroczyła granicę Egiptu i zdobyła Sidi Barrani. Włosi umocnili się i czekali na zaopatrzenie dla armii. Brytyjczycy - dowodzeni przez generała Archibalda Wavella - wycofali się do Marsa Matruh. 9 grudnia Brytyjczycy przypuścili kontrofensywę, która wyparła Włochów z Egiptu i zajęła Cyrenajkę oraz wschodnią Libię (wraz z Bardią i Tobrukiem).

9 stycznia 1941 Adolf Hitler podjął decyzję o wsparciu swego włoskiego sojusznika. W lutym Włosi w Libii zostali wsparci przez pierwsze oddziały Niemieckiego Korpusu Afrykańskiego dowodzonego przez generała Erwina Rommla.

Afrika Korps w północnej Afryce, 1942

31 marca ruszyło natarcie wojsk niemiecko-włoskich (główne uderzenie wyszło od strony pustyni). Natarcie podzieliło armię brytyjską na pół i zepchnęła ją aż nad granicę libijsko-egipską, pozostawiając jedynie załogę w oblężonym Tobruku. 25 sierpnia obleganych Australijczyków wsparła polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. 18 listopada Brytyjczycy rozpoczęli ofensywę, która po ciężkich walkach zlikwidowała oblężenie Tobruku zepchnęła Włochów i Afrika Korps z Cyrenajki. 21 stycznia 1942 rozpoczął się niemiecko-włoski kontratak, który nie dość, że odzyskał utracone terytoria libijskie, Cyrenajkę i Tobruk to dotarł w głąb Egiptu pod El Alamein. Bitwa pod El Alamein trwała od 31 sierpnia do 4 listopada i zakończyła się porażką wojsk świeżo mianowanego feldmarszałka Rommla. Przegrana bitwa była kluczowa w walkach w Afryce i od końca tej bitwy można rozpocząć wyliczanie do utraty przez państwa osi Afryki Północnej oraz późniejszej inwazji na Sycylię i Apeniny.

Okres powojenny |

 Osobny artykuł: Okres powojenny.

Rewolucja 23 lipca 1952 |

 Osobny artykuł: Rewolucja w Egipcie (1952).