Pius XII




.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz td.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup td.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha td.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal td.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez td.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil td.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}.mw-parser-output table.duchowny-ksiadz tr.naglowek{color:white!important;background:black!important}.mw-parser-output table.duchowny-biskup tr.naglowek{color:white!important;background:#E56DC4!important}.mw-parser-output table.duchowny-patriarcha tr.naglowek{color:white!important;background:#BA55D3!important}.mw-parser-output table.duchowny-kardynal tr.naglowek{color:white!important;background:#FF2400!important}.mw-parser-output table.duchowny-papiez tr.naglowek{color:black!important;background:gold!important}.mw-parser-output table.duchowny-cywil tr.naglowek{color:black!important;background:#C0C0C0!important}































































Pius XII
Pius Duodecimus



Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli

Czcigodny Sługa Boży
Papież
Biskup Rzymu
Suweren Państwa Watykańskiego

Ilustracja
Papież Pius XII





Herb Pius XII
 Opus iustitiae pax
Pokój dziełem sprawiedliwości

Kraj działania
 Włochy
Data i miejsce urodzenia
2 marca 1876
Rzym
Data i miejsce śmierci
9 października 1958
Castel Gandolfo
Papież
Okres sprawowania
 1939 – 1958
Kamerling
Okres sprawowania
 1935 – 1939


Wyznanie
katolicyzm

Kościół
rzymskokatolicki

Prezbiterat
 2 kwietnia 1899

Nominacja biskupia
 3 kwietnia 1917

Sakra biskupia
 13 maja 1917

Kreacja kardynalska
 16 grudnia 1929
Pius XI

Pontyfikat
 2 marca 1939

Signature of Pope Pius XII.svg





Commons
Multimedia w Wikimedia Commons






Wikicytaty
Cytaty w Wikicytatach


Strona internetowa



















Sukcesja apostolska

Data konsekracji
 13 maja 1917
Konsekrator
Benedykt XV
Współkonsekratorzy
Giovanni Battista Nasalli Rocca di Corneliano
Agostino Zampini





























































































































Pius XII (łac. Pius XII), właśc. Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli (ur. 2 marca 1876 w Rzymie, zm. 9 października 1958 w Castel Gandolfo[1]) – włoski biskup rzymskokatolicki, w latach 1930–1939 sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. 260. papież i 2. Suweren Państwa Watykańskiego od 2 marca 1939 do 9 października 1958[2]. Jako papież w latach 1944–1958 pełnił obowiązki sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej. Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego.




Spis treści






  • 1 Życiorys


    • 1.1 Dzieciństwo i kapłaństwo


    • 1.2 Biskupstwo i służba dyplomatyczna


    • 1.3 Wybór na papieża


    • 1.4 Pontyfikat


      • 1.4.1 Sprawy zagraniczne


      • 1.4.2 Sprawy religijne




    • 1.5 Śmierć




  • 2 Proces beatyfikacyjny


  • 3 Encykliki


  • 4 Kontrowersje


    • 4.1 Pius XII a sprawcy Holocaustu


    • 4.2 Sprawa Ustaszy




  • 5 Zobacz też


  • 6 Przypisy


  • 7 Linki zewnętrzne





Życiorys |



Dzieciństwo i kapłaństwo |


Urodził się w rodzinie adwokata konsystorii. Pochodził ze szlachty związanej z Watykanem. Był synem Filippa Pacelli i Virginii Graziosi[3].


Po ukończeniu katolickiej szkoły powszechnej u Sióstr Bożej Opatrzności uczył się w gimnazjum świeckim. Od dzieciństwa wykazywał zamiłowanie do języków, zwłaszcza łaciny, oraz antyku i muzyki. Był ministrantem w kościele Chiesa Nuova, a jego ulubioną zabawą było odprawianie udawanych mszy. W 1894 r. uzyskał maturę w Liceum Visconti i wstąpił do seminarium duchownego. W Collegium Capranica studiował filozofię oraz matematykę i grekę[1]. W 1895 r. przeniósł się do rzymskiego Seminarium św. Apolinarego, a na Uniwersytecie Rzymskim uczęszczał na wykłady z literatury i historii[1]. Od 1899 r. kontynuował studia prawnicze na Gregorianum[3]. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 kwietnia 1899[3]. W 1902 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Odbył praktykę w Sekretariacie Stanu, a od 1903 r. był minutantem. 1905 r. został prałatem domowym i rozpoczął współpracę z Pietrem Gasparrim – późniejszym sekretarzem stanu. W 1911 r. objął stanowisko podsekretarza, w 1912 r. prosekretarza, a w 1914 r. sekretarza Kongregacji ds. Kościoła[3]. Pacelli negocjował konkordat z Serbią, podpisany bezpośrednio przed pierwszą wojną światową. Jego podpisanie wywołało poruszenie i sprzeciw w Austro-Węgrzech, które dotychczas miały zwierzchnictwo nad Kościołem serbskim.



Biskupstwo i służba dyplomatyczna |




Kardynał Pacelli podczas oficjalnej wizyty dyplomatycznej w Argentynie, rok 1934


3 kwietnia 1917 papież Benedykt XV mianował go nuncjuszem w Monachium w Bawarii, a następnie konsekrował go na arcybiskupa tytularnego Sardes[3]. 8 maja 1917 roku Pacelli wyruszył do Monachium. Jego podróż zwróciła uwagę komentatorów, ze względu na luksusy jakich zażądał podczas podróży[4].
Nuncjaturę w Monachium, w pałacu przy Brennerstraße, znajdującym się naprzeciwko (późniejszego) Brunatnego Domu, objął 25 maja 1917. W następnych latach zaprzyjaźnił się z mieszkającym wtedy w Monachium Dietrichem von Hildebrandem i jego żoną Małgorzatą. Ze spotkań tych Hildebrand wyniósł obraz Pacellego jako męża wielkiego formatu, cechującego się intensywną duchowością[5].


W 1920 roku Eugenio Pacelli otrzymał nominację na nuncjusza w Berlinie. 16 grudnia 1929 został kreowany kardynałem, a 9 lutego 1930 roku został sekretarzem stanu[3].


W 1933 roku przyczynił się do podpisania konkordatu z III Rzeszą. Negocjował go z Hitlerem. Traktat ten pozwalał uzyskać status prawny dla działalności niemieckich katolików w III Rzeszy. Zapewnił on ochronę prawną dla katolickich szkół i duchownych, jednak w rzeczywistości katolickie instytucje były wciąż represjonowane, jak świadczą o tym interwencje u władz hitlerowskich przewodniczącego episkopatu niemieckiego, kardynała Adolfa Bertrama. W warunkach wzrastającego terroru organizacje i gazety katolickie nie mogły prowadzić dalej normalnej działalności społecznej i politycznej[5]. Wahania wobec podpisania konkordatu oraz jego nikłe owoce opisał w wydanej parę lat później w 1937 encyklice „Mit brennender Sorge” Pius XI: Gdy, Czcigodni Bracia, w lecie 1933 roku, uwzględniając inicjatywę rządu Rzeszy, poleciliśmy wznowić pertraktacje konkordatowe (...) Pomimo wielu poważnych wątpliwości powzięliśmy jednak wtedy decyzję, by swej zgody nie odmówić[6]. Część episkopatu Niemiec przyjęła konkordat z dużą aprobatą jako narzędzie ochrony prawnej instytucji katolickich przed szykanami ze strony nowych władz. Niektórzy biskupi, jak kardynał Michael von Faulhaber z Monachium czy Adolf Bertram z Wrocławia napisali listy dziękczynne do Hitlera, które dziś budzą duże wątpliwości. Można to uznać też po części za przejaw wrodzonego niemieckiego patriotyzmu, któremu ulegali nawet ludzie będący w opozycji do narodowego socjalizmu[7]. Sam Führer starał się wykorzystać konkordat, stwierdził w przemówieniu do Reichstagu, że „należy to uznać za wielkie osiągnięcie”, bowiem konkordat „stworzył podstawy zaufania, szczególnie istotne w nasilającej się walce z międzynarodowym żydostwem”[8].


20 listopada 1938 – trzy tygodnie po nocy kryształowej – Pacelli wystąpił do ponad 60 przedstawicieli Kościoła na całym świecie z prośbą o pomoc w uzyskaniu ponad 200 tys. wiz dla „niearyjskich katolików” i „żydowskich konwertytów na chrześcijaństwo”, którym groziły represje a których większość była praktykującymi żydami[9]. Kościół niemiecki miał prawo zapewnienia szczególnej ochrony dla konwertytów na mocy konkordatu z 1933 roku[9].




Pius XII koronowany tiarą 2 marca 1939.


Podczas swojej działalności dyplomatycznej w latach 30., składał wizyty w wielu krajach, m.in. w Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Francji i Wielkiej Brytanii[1]. Od 1 kwietnia 1935 do momentu elekcji był także kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego[3]. Był także archiprezbiterem Bazyliki Watykańskiej, prefektem Fabryki Świętego Piotra oraz kamerlingiem Świętego Kolegium Kardynałów[3].


Był członkiem następujących dykasterii w Kurii Rzymskiej: Świętego Oficjum, Kongregacji Konsystorialnej, Kongregacji ds. Ceremoniału, Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, Kongregacji ds. Obrzędów i Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów[10].



Wybór na papieża |


Po śmierci papieża Piusa XI konklawe trwało tylko jeden dzień[1]. W trzecim głosowaniu, kardynał Eugenio Pacelli, w dniu swoich 63. urodzin, został wybrany na papieża[2]. Przyjął on imię Piusa XII. Po raz pierwszy w historii Kościoła katolickiego uroczystość koronacji transmitowano przez radio.



Pontyfikat |



Sprawy zagraniczne |


Pierwsze sześć lat jego pontyfikatu przypadło w okresie II wojny światowej[2]. Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych, w marcu 1939 Pius obrał sobie za motto „Pokój jest dziełem sprawiedliwości” i uczynił starania o utrzymanie pokoju, swoim głównym priorytetem[2]. 5 maja wysłał pismo do Hitlera z prośbą o dochowanie starań utrzymania pokoju, lecz rząd Rzeszy zapewnił, że nie ma zagrożenia wojną[2]. Podobną prośbę skierował do Benito Mussoliniego, ale efekt był taki sam, jak w przypadku Hitlera[2]. Do momentu przystąpienia duce do wojny w 1940, papież starał się zachować pełną neutralność, dzięki czemu Rzym był traktowany jako otwarte miasto[1]. Podczas wojny nadal nawoływał o pokój, co było głównie widoczne w przemówieniach bożonarodzeniowych[2]. Organizował także pomoc humanitarną i udzielił azylu ok. 5000 Żydów[2]. Potępił Hitlera za jego agresję na Związek Radziecki, a kiedy führer zajął Rzym (10 września 1943), Pius udzielał azylu dla jeńców wojennych i uchodźców w Watykanie[1]. Nigdy jednak nie zaprotestował ostro przeciwko okrucieństwu hitlerowców i represji wobec Żydów, za co był krytykowany[1][2].


Pius XII przychylnie był nastawiony do narodowo-katolickich dyktatur gen. Francisca Franco[11] w Hiszpanii, Antonia Salazara w Portugalii[12] oraz faszystowskiej dyktatury Ante Pavelića w Chorwacji. Pavelića osobiście przyjął na audiencji w Watykanie, 18 maja 1941 roku i udzielił mu błogosławieństwa[13][14][15]. W trakcie okupacji niemieckiej w Polsce zezwolił na przeniesienie pasterki z godzin nocnych (policyjnych) na wcześniejsze, aby ludność mogła w niej uczestniczyć[potrzebny przypis].


Wkrótce po zakończeniu wojny przesłuchiwany w charakterze świadka przed procesami norymberskimi generał SS Karl Wolff twierdził, że istniał niemiecki plan porwania papieża. Szczegóły tego planu Wolff podał w 1972 roku na prośbę administracji Watykanu[16]. Twierdził przy tym, że sam Hitler odstąpił od planu, obawiając się konsekwencji[17]. Z kolei z dokumentów przebadanych przez niemieckiego jezuitę Petera Gumpela wynika, że Pius XII przygotował się na ewentualne internowanie: zdecydował, że wraz z momentem jego pojmania zrzeka się swojej funkcji, nakazując kardynałom wybranie nowego papieża i – w razie potrzeby – przeniesienie Stolicy Apostolskiej[18]. Garry Krupp – emerytowany amerykański biznesmen i filantrop żydowskiego pochodzenia – mówi o realnym zagrożeniu życia papieża. Twierdzi, iż we wrześniu 1943 roku Hitler wydał Karlowi Wolffowi rozkaz przygotowania planu „neutralizacji papieża”. Watykan miał zostać zajęty, członkowie Kurii wymordowani, a Pius XII wywieziony do zamku w Lichtenstein, gdzie miał zostać zamordowany[19].


Do bardzo znaczących elementów historii Piusa XII należy zaliczyć relację przyjaźni, która wywiązała się między nim a naczelnym rabinem Rzymu Izraelem Zolli. Relacja ta została uwieńczona konwersją rabina do Kościoła katolickiego i przyjęciem na chrzcie, w dowód wdzięczności, świeckiego imienia Piusa XII – Eugenio[20].


Po wojnie, zawarł korzystne dla Kościoła konkordaty z Portugalią (1950) i Hiszpanią (1955)[1].



Sprawy religijne |



 Osobny artykuł: Reformy liturgiczne Piusa XII.

W 1951 roku rozpoczął reformę liturgiczną Wielkiego Tygodnia[1]. Ujednolicił ulgi w stosowaniu postu eucharystycznego i udziału w wieczornych mszach świętych[1]. Dopuścił do częściowego stosowania języków narodowych w liturgii Eucharystii oraz do liturgii niektórych sakramentów. Jako pierwszy papież uznał znaczenie objawień w Fátimie[1]. Pius XII zezwolił na prowadzenie na szeroką skalę wykopalisk archeologicznych pod Bazyliką św. Piotra, które miały na celu zidentyfikowanie grobu apostoła św. Piotra[1].


Doprowadził do otwarcia nowoczesnego centrum radiowego w Santa Maria di Galeria. Był pierwszym papieżem, który stał się znany za pośrednictwem nie tylko radia, ale i telewizji. Audiowizualnym środkom masowego przekazu poświęcił obszerną encyklikę Miranda Prorsus[1]. Jego oficjalne wypowiedzi były, po Piśmie Świętym, najczęściej cytowanymi dokumentami w trakcie Soboru Watykańskiego II[21]. Dzięki jego inicjatywie, zrealizowanej w 1965 roku, powstało przeznaczone dla chłopców edukacyjno-wychowawcze Centrum ELIS w Rzymie.


Kreował 56 kardynałów na dwóch konsystorzach[3]. Mocno ograniczył jednak włoskie wpływy w Kolegium Kardynałów, mianując wielu kardynałów spoza Włoch[2]. Kanonizował 33 osoby, w tym Piusa X[2]. Za jego czasów powstało niemal 400 nowych diecezji, głównie w Afryce[1]. Jednakże nie udało mu się zapobiec licznym prześladowaniom Kościoła w Chinach i w Rosji[2].



Śmierć |




Grób Piusa XII w grotach watykańskich


Pius XII zmarł 9 października 1958 w Castel Gandolfo z powodu ostrej niewydolności krążeniowej spowodowanej atakiem serca[3]. Cztery dni później pochowany w Watykanie w Bazylice św. Piotra[3].


Jego następcą został Jan XXIII, wybrany na konklawe 28 października 1958.



Proces beatyfikacyjny |


Proces beatyfikacyjny Piusa rozpoczął Paweł VI 18 listopada 1965, pod koniec obrad II soboru watykańskiego[3]. W maju 2007 r. Komisja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w liczbie 13 członków jednomyślnie opowiedziała się za beatyfikacją Piusa XII.


W grudniu 2007 roku papież Benedykt XVI zadecydował o wstrzymaniu procesu beatyfikacyjnego Piusa XII[22], przy czym jednym z głównych powodów podano reperkusje, jakie jego beatyfikacja mogłaby mieć dla dialogu z judaizmem oraz stosunków Watykanu z Izraelem, ponieważ beatyfikacji tej usilnie i od początku sprzeciwiało się wiele środowisk żydowskich[23]. Wynika to z interpretacji postawy Piusa XII: zdaniem części angażował on się w ratowanie Żydów od zagłady w czasie międzynarodowego konfliktu, jednak według innych opinii Pius XII miał milczeć w obliczu Holocaustu[23].


19 grudnia 2009 Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do wydania dekretu o heroiczności cnót Piusa XII i od tej chwili Piusowi XII przysługuje tytuł Czcigodnego Sługi Bożego[23].



Encykliki |



 Osobny artykuł: Lista encyklik papieża Piusa XII.

W ogłoszonej 20 października 1939 encyklice Summi Pontificatus Pius XII potępił rozpętanie II wojny światowej przez totalitaryzm nazistowskich Niemiec. W Mystici Corporis Christi[24] ogłoszonej 29 czerwca 1943 przedstawił naturę Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa[1]. Zaapelował w niej również o jedność chrześcijan. W encyklikach: Orientalis Ecclesiae decus i Sempiternus Rex z 8 września 1951 podjął tematykę święceń diakonów, kapłanów i biskupów[1]. W wydanej 1 listopada 1950 konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus Pius XII ogłosił – dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny[2]. Encykliką Ad coeli reginam z 11 października 1954 wprowadził maryjne Święto Królowej Świata[2]. Divino afflante Spiritu z 1943 roku otworzyła pole do zmian w katolickiej biblistyce, postulując wykorzystanie języków oryginalnych w tłumaczeniach na języki narodowe, zamiast jak dotąd Wulgaty[1].



Kontrowersje |



Pius XII a sprawcy Holocaustu |



 Osobny artykuł: Pius XII a Holocaust.

Rozstrzygnięcie kontrowersji wokół działań papieża w latach poprzedzających wybuch wojny i podczas jej trwania[25] wzięła na siebie powołana w 1999 roku międzynarodowa katolicko-żydowska komisja historyczna. Wiele pytań, które postawiono dotyczyło zaniechań lub wstrzymania się od reakcji ze strony Piusa XII mimo wyraźnych sygnałów (listy i raporty) płynących do Stolicy Apostolskiej z obszaru działań wojennych[15].



Sprawa Ustaszy |



 Osobny artykuł: Kościół katolicki a ustasze.

Lider Ustaszy, Ante Pavelić, był niewątpliwie przyjmowany w Watykanie przez Piusa XII, który nazywał go „drogim synem”, a jedyną reakcją Piusa XII były napominania go, by wprowadził w Chorwacji zakaz aborcji. Natomiast założenia Ante Pavelicia, w których wszyscy mieszkańcy Niepodległego Państwa Chorwackiego niebędący wyznawcami religii rzymsko-katolickiej mieli stać się na drodze konwersji katolikami, a w przypadku niewyrażenia na nią zgody, alternatywą miała być tylko śmierć, nie zostały oficjalnie skrytykowane, choć w encyklice Mystici Corporis Christi z 1943[26] Pius XII potępił przymuszanie do wiary katolickiej. Same zapewne znane papieżowi (obecność legata papieskiego w terenie, przyjmowanie na audiencji prominentnych przedstawicieli rządu ustaszy) działania członków zakonu franciszkanów nie zostały też przed ani po wojnie oficjalnie skrytykowane (mimo że reżim ustaszy przestał istnieć jeszcze w czasie II wojny światowej)[27][28]. Kościół podejmował jedynie dyplomatyczne zabiegi niejawnego wpłynięcia na rząd ustaszy w sprawie niemoralności i ludobójstwa[29].



Zobacz też |



  • Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa XII

  • ODESSA



Przypisy |




  1. ↑ abcdefghijklmnopqr John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 446-449. ISBN 83-06-02633-0.


  2. ↑ abcdefghijklmn Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 170-173. ISBN 83-7006-437-X.


  3. ↑ abcdefghijkl Pacelli, Eugenio (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-10].


  4. ↑ John Cornwell: Papież Hitlera : tajemnicza historia Piusa XII. Warszawa: Da Capo, 2000.


  5. ↑ ab Dietrich von Hildebrand (ang.). CatholicAuthors.com. [dostęp 2013-10-12].


  6. ↑ Mit brennender Sorge (pol.). opoka.org.pl. [dostęp 2013-10-12].


  7. ↑ Joseph Ratzinger: Milestones. Memoirs 1927-1977. San Francisco: Ignatius Press, 1998, s. 27. ISBN 0-89870-702-1.


  8. ↑ Cyt. w: S. Friedländer, Nazi Germany and the Jews, Vol. I: The Years of Persecution,1933-39, Londyn 1997, s. 49. Niemieckie źródło cytatu: Der Nationalsozializmus: Dokumente 1933-1945, Frankfurt nad Menem 1957, s. ; Por. Ian Kershaw: Hitler, 1889-1936 Hybris. Poznań: 2001, s. 424-425. ISBN 83-7120-927-4.


  9. ↑ ab Piotr Zychowicz: Pius XII ratował Żydów (pol.). rp.pl, 7 lipca 2010.


  10. ↑ Andrea Tornielli, Pio XII: Eugenio Pacelli : un uomo sul trono di Pietro, Mediolan 2010, s. 289.


  11. ↑ Pope Pius XII (1939-58) (ang.). GlobalSerucity.org. [dostęp 2013-10-12].


  12. ↑ Duncan Simpson: The Catholic Church and the Portuguese dictatorial regime (ang.). Universidade Catolica Portuguesa. [dostęp 2013-10-12].


  13. ↑ Jozo Tomasevich: War and Revolution in Yugoslavia 1941–1945. Stanford: Stanford University Press, 2001, s. 238. ISBN 0-8047-3615-4.


  14. ↑ Viktor Novak: Magnum Crimen. Nova Knjiga: 1986, s. 894.


  15. ↑ ab The Vatican and the Holocaust: A Preliminary Report (ang.). Jewish Virtual Library. [dostęp 2013-10-12].


  16. ↑ Sven F. Kellerhoff. Hitler wollte den Papst verschleppen. „Die Welt”, 2005-01-18 (niem.). [dostęp 2012-04-25]. 


  17. ↑ Karl Wolff, 84. „Der Spiegel”, 1984-07-23 (niem.). [dostęp 2012-04-25]. 


  18. ↑ Wartime Pope Pius XII 'more concerned about Communism than Holocaust' (ang.). The Daily Telegraph. [dostęp 2013-10-12].


  19. ↑ Pius XII, ukochany papież Żydów (pol.). Rzeczpospolita. [dostęp 2010-03-29].


  20. ↑ Eugenio Zolli: Przed Świtem. Naczelny rabin Rzymu: dlaczego zostałem katolikiem?. Warszawa: 1999.


  21. ↑ The Pope most quoted by Vatican Council II (ang.). 30Days. [dostęp 2013-10-12].


  22. ↑ Nie będzie beatyfikacji Piusa XII? (pol.). kościół.wiara.pl. [dostęp 2013-10-12].


  23. ↑ abc Franciszek zamierza kanonizować także Piusa XII? (pol.). Katolicka Agencja Informacyjna. [dostęp 2013-10-12].


  24. ↑ Mystici Corporis Christi (pol.). opoka.org.pl. [dostęp 2013-10-12].


  25. ↑ Papież zgadzał się na Holocaust? Beatyfikacja wstrzymana (pol.). Pardon. [dostęp 2013-10-12].


  26. ↑ Pius XII – Wikicytaty, pl.wikiquote.org [dostęp 2015-12-16] .


  27. ↑ Dlaczego Pius XII milczał podczas wojny? (pol.). Wirtualna Polska. [dostęp 2013-10-12].


  28. ↑ Ustasze, bałkańscy krzyżowcy Piusa XII (pol.). Interia.pl. [dostęp 2013-10-12].


  29. ↑ M. Phayer: The Catholic Church and the Holocaust 1930–1965. Indianapolis: Indiana University Press, 2000, s. 39. ISBN 0-253-33725-9.



Linki zewnętrzne |




  • Papież opluty, – artykuł Andrzeja Grajewskiego

  • watykańska strona Piusa XII, zawierająca biogram i teksty encyklik w kilku językach

  • Critical Online Edition of the Nuncial Reports of Eugenio Pacelli (1917–1929)

  • Wybrane dokumenty papieża Piusa XII


  • David G. Dalin, Pius XII i Żydzi,
































































































































































p • d • e

Papież Pius XII

  • 2 marca 1939-9 października 1958

Biografia

  • konklawe 1939

  • herb

  • konklawe 1958
Pontyfikat

  • Beatyfikowani i kanonizowani przez Piusa XII

  • Kościół katolicki a ustasze

  • Operacja Rabat

  • Pius XII a Holokaust

  • Prześladowanie polskiego Kościoła katolickiego w czasie okupacji niemieckiej
Dokumenty papieskie
  • Encykliki
Współpracownicy

  • Luigi Maglione

  • Robert Leiber

  • Kardynałowie z nominacji Piusa XII


  • 046CupolaSPietro.jpgPortal:Katolicyzm









-

Popular posts from this blog

Morgemoulin

Image
Morgemoulin — miejscowość i gmina — Państwo   Francja Region Grand Est Departament Moza Okręg Verdun Kod INSEE 55357 Powierzchnia 6,82 km² Populacja  (1990) • liczba ludności 75 • gęstość 11 os./km² Kod pocztowy 55400 Położenie na mapie Francji Morgemoulin 49°14′N   5°35′E / 49,233333   5,583333 Portal Francja Morgemoulin – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Grand Est, w departamencie Moza. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 75 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 11 osób/km² (wśród 2335 gmin Lotaryngii Morgemoulin plasuje się na 970. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 848.). Bibliografia | Francuski urząd statystyczny ( fr. ) . p   •   d   •   e Gminy okręgu Verdun Abaucourt-Hautecourt • Aincreville • Ambly-sur-Meuse • Amel-sur-l'Étang • Ancemont • Arrancy-sur-Crusne • Aubréville • Autré...
Read more

Scott Moir

Image
Scott Moir Tessa Virtue i Scott Moir w 2016 r. Reprezentacja   Kanada Data i miejsce urodzenia 2 września 1987 London Wzrost 180 cm Konkurencja Pary taneczne Partner sportowy Tessa Virtue Trener Marie-France Dubreuil, Patrice Lauzon, Romain Haguenauer Poprzednio: Marina Zujewa, Oleg Epstein, Igor Szpilband, Johnny Johns, Carol Moir, Paul MacIntosh, Suzanne Killing Klub Montreal International School of Skating Poprzednio: Arctic Edge FSC Ilderton Skating Club Lokalizacja treningowa Montreal Poprzednio: Canton Kitchener Rekordy życiowe ISU przed sezonem 2018/2019 Nota łączna 206,07 Igrzyska Olimpijskie 2018 Taniec krótki 83,67 Igrzyska Olimpijskie 2018 Taniec dowolny 122,40 Igrzyska Olimpijskie 2018 Dorobek medalowy Reprezentacja   Kanada Igrzyska olimpijskie Złoto Vancouver 2010 pary taneczne Złoto Pjongczang 2018 pary taneczne Złoto Pjongczang 2018 drużynowo Srebro S...
Read more

Souastre

Image
Souastre — miejscowość i gmina — Herb Państwo   Francja Region Hauts-de-France Departament Pas-de-Calais Okręg Arras Kod INSEE 62800 Powierzchnia 7,18 km² Populacja  (1990) • liczba ludności 352 • gęstość 49 os./km² Kod pocztowy 62111 Położenie na mapie Francji Souastre 50°09′N   2°34′E / 50,150000   2,566667 Portal Francja Souastre – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Hauts-de-France, w departamencie Pas-de-Calais. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 352 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 49 osób/km² (wśród 1549 gmin regionu Nord-Pas-de-Calais Souastre plasuje się na 887. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 507.). Bibliografia | Francuski urząd statystyczny ( fr. ) . p   •   d   •   e Gminy okręgu Arras Ablain-Saint-Nazaire Ablainzevelle Acheville Achicourt Achiet-le-Grand Achiet-le-Pe...
Read more