Sztolnia Czarnego Pstrąga
| ||
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
![]() Sztolnia Głęboka „Fryderyk” | ||
Państwo | ![]() | |
Typ | kulturowy | |
Spełniane kryterium | I, II, IV | |
Numer ref. | 1539 | |
Region[b] | Europa i Ameryka Północna | |
Historia wpisania na listę | ||
Wpisanie na listę | 2017 na 41. sesji | |
|
Sztolnia Czarnego Pstrąga – 600-metrowy fragment Głębokiej Sztolni „Fryderyk” (niem. Tiefer Friedrichsstollen), najdłuższej w rejonie Tarnowskich Gór sztolni odwadniającej, należącej do założonej w 1784 roku królewskiej kopalni rudy ołowiowo-srebrowej „Fryderyk” (niem. Königliche Friedrichsgrube).
Spis treści
1 Historia
2 Znaczenie turystyczne
3 Obiekt UNESCO
4 Przypisy
5 Linki zewnętrzne
Historia |

Logo Sztolni Czarnego Pstrąga

Szyb sztolniowy nr 13 („Ewa”)

Portal wylotu Głębokiej Sztolni Fryderyk – Brama Gwarków

Roznos sztolni
Wkrótce po rozpoczęciu działalności królewskiej kopalni rud „Fryderyk” w 1784 roku pojawiła się konieczność stworzenia nowego, bardziej wydajnego systemu odprowadzania wód z podziemi, który zastąpiłby istniejące kieraty konne. Podjęto decyzję o wybudowaniu nowej sztolni odwadniającej (zarzucając plany odbudowy istniejącej dawniej sztolni „Krakowskiej”) według projektu górmistrzów Thürnagela i Eislebena opracowanego w listopadzie, a zatwierdzonego w grudniu 1820 roku[1][2]. Budowę sztolni zaplanowano na 15 lat, a jej chodnik o długości niemal 4570 metrów miał osiągnąć istniejący już szyb „Adolph” na terenie stacji wodociągowej „Staszic”[2].
Sztolnię rozpoczęto drążyć 21 kwietnia 1821 roku[2]. Początkowo zbudowano roznos oraz wylot ujęty w ozdobny klasycystyczny portal z piaskowca, na którego tympanonie umieszczono metalową tablicę z inskrypcją TIEFE / FRIEDRICH-STOLLN (niezachowana do czasów współczesnych) oraz wyryto rok rozpoczęcia budowy i godło górnicze. Powstał również pierwszy murowany odcinek chodnika głównego[1]. Chodnik o długości 4568 m drążono jednocześnie z 14 przodków udostępnionych wykopanymi w linii przebiegu sztolni szybikami. Dla celów wentylacji przodków zgłębiono wzdłuż trasy sztolni 25 szybików, zaś istniejący szyb „Adolph” pogłębiono. Dwa nowe szyby były pomocnicze i służyły do transportu materiałów oraz wydobycia urobionej w chodniku skały, na dwóch kolejnych zainstalowano maszyny parowe o średnicach cylindrów 40 cali (zainstalowana na stałe obok szybu „Adolph”, na terenie obecnej stacji wodociągowej „Staszic”) i 24 cale (działała m.in. w szybie „Pokój” koło hałdy popłuczkowej)[2]. Jedynie trzem szybom nadano nazwy. Były to szyby: „Glückhilf” (pol. „Pomoc Szczęściu”), „Zwischen” (pol. „Pośredni”) i „Kummer” (pol. „Zmartwienie”). Pozostałe szyby zwane był świetlikami (niem. Lichtschächte). Ujście części podziemnej ujęto klasycystyczną bramą, murowaną z bloków piaskowca[2][3], zaś jej roznos po 889 metrach łączy się z rzeką Dramą[1][2].
Drążenie chodnika postępowało w tempie 3-4 metrów na tydzień[2]. Ostatecznie sztolnię oddano do użytku 15 lipca 1834 roku. Uroczystości odbyły się u jej wylotu, a także w pobliżu szybu „Adolph” (obecnie „Staszic”) i były połączone z jubileuszem 50-lecia kopalni „Fryderyk”[4].
Znaczenie turystyczne |
Sztolnię można zwiedzać od 1957 roku[5]. Jest ona jedną z atrakcji Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego. Sztolnia Czarnego Pstrąga oraz podziemia Zabytkowej Kopalni Srebra zostały uznane za pomnik historii rozporządzeniem Prezydenta RP z 14 kwietnia 2004 roku[6].
Trasa turystyczna przebiega pomiędzy szybami „Ewa” (szyb sztolniowy nr 13 Sztolni Głębokiej „Fryderyk”; głębokość 20 m) i „Sylwester” (szyb sztolniowy nr 17; głębokość 30 m)[5][7][8]. Podczas wycieczki, która odbywa się łodziami, można obserwować niewielkie, tworzące się współcześnie stalaktyty i oryginalne partie chodnika sztolniowego wykutego w skale dolomitowej.
Zwiedzanie obiektu rozpoczyna się od zejścia krętymi schodami do podziemnej przystani znajdującej się w szybach „Ewa” lub „Sylwester” (ruch wahadłowy). Kilkadziesiąt metrów pod ziemią turyści wsiadają do łodzi i przy świetle lamp przepływają odcinek 600 m – do 2018 roku najdłuższy w Polsce podziemny przepływ łodziami[9]. Przewodnik odpychając łódki od ociosów, opowiada o historii tarnogórskiego górnictwa. Na skutek zmiennego profilu terenu, sztolnia usytuowana jest na głębokości 20–30 m[5]. Szerokość sztolni waha się od 1,2 do 2,5 m, wysokość dochodzi do 4 m, a głębokość wody wynosi od 0,7 do 1 m[5].
Obiekt UNESCO |
Sztolnia Czarnego Pstrąga (wraz z Zabytkową Kopalnia Srebra oraz innymi obiektami pokopalnianymi) została zgłoszona przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wniosek Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Tarnogórskiej do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wpisu na listę dokonano podczas 41. sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa w Krakowie 9 lipca 2017[10].
Przypisy |
↑ abc Tadeusz B. Hadaś: Przyroda i jej przemiany w Dziejach Tarnowskich Gór. Środowisko geograficzno-przyrodnicze – stosunki wodne i ich przeobrażenia. W: praca zbiorowa pod red. Jana Drabiny: Historia Tarnowskich Gór. Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 721. ISBN 83-911508-3-6.
↑ abcdefg Komitet Światowego Dziedzictwa: Tarnowskie Góry Lead-Silver-Zinc Mine and its Underground Water Management System – Nomination Text. Description: 1.0 Friedrich Mine Deep Adit (and associated levels and workings) (ang.). whc.unesco.org, 2017-07-09. s. 94–97. [dostęp 2018-08-27].
↑ Kandzia Marek: Dzień dzisiejszy sztolni „Czarnego Pstrąga”, w: „Materiały Szkoły Eksploatacji Podziemnej 2002”, t. II, wyd. Polska Akademia Nauk i Akademia Górniczo-Hutnicza, Kraków 2002, s. 783788, ISBN 83-87854-34-4.
↑ Józef Moszny: Miasto pod panowaniem pruskim i w okresie II Rzeszy Niemieckiej (1763-1918). Życie gospodarcze – górnictwo rudne. W: praca zbiorowa pod red. Jana Drabiny: Historia Tarnowskich Gór. Tarnowskie Góry: Muzeum w Tarnowskich Górach, 2000, s. 175. ISBN 83-911508-3-6.
↑ abcd Technika, MarekM. Barszcz, JudytaJ. Kurowska-Ciechańska, PawełP. Zalewski, Warszawa: Carta Blanca, 2008, s. 264, ISBN 978-83-60887-51-6, OCLC 750803778 .
↑ Rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 14 kwietnia 2004 (Dz.U. z 2004 r. nr 102, poz. 1062).
↑ Komitet Światowego Dziedzictwa: Tarnowskie Góry Lead-Silver-Zinc Mine and its Underground Water Management System – Nomination Text. Description: 1.7 Adit Shaft No. 13 (ang.). whc.unesco.org, 2017-07-09. s. 111. [dostęp 2018-08-31].
↑ Komitet Światowego Dziedzictwa: Tarnowskie Góry Lead-Silver-Zinc Mine and its Underground Water Management System – Nomination Text. Description: 1.6 Adit Shaft No. 17 (ang.). whc.unesco.org, 2017-07-09. s. 110. [dostęp 2018-08-31].
↑ Szlak Zabytków Techniki Województwa Śląskiego: Najdłuższy podziemny spływ w Polsce (pol.). zabytkitechniki.pl, 2018-08-30. [dostęp 2018-08-31].
↑ Anna Malinowska: Mamy to! Tarnowskie Góry trafiły na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO (pol.). W: gazeta.pl [on-line]. Agora, 2017-07-09. [dostęp 2017-07-09].
Linki zewnętrzne |
- Strona Sztolni Czernego Pstrąga w Tarnowskich Górach
|
|
|