Koronacja







Ten artykuł dotyczy obrzędu. Zobacz też: powieść Borysa Akunina.



Koronacja Karola Wielkiego




Koronacja Jana Kazimierza




Koronacja królowej Wiktorii


Koronacja – uroczysty akt intronizacji monarchy, związany z przekazaniem mu insygniów władzy i nałożeniem ozdobnego nakrycia głowy w postaci czepca, korony, mitry lub diademu. W kulturze europejskiej drobiazgowo rozbudowany obrządek sakramentalium, połączony najczęściej z liturgią mszalną.



Starożytność |


Zwyczaj koronacji związany z nałożeniem na głowę monarchy wieńca lub diademu narodził się w starożytności. Praktykowany był początkowo na Bliskim Wschodzie i w Persji. Z czasem obrzęd ten przyjął się też w innych częściach świata.


Ceremonia koronacji funkcjonowała w starożytnym Egipcie, gdzie dwaj arcykapłani wcielający się w rolę bogów Horusa i Tota przekazywali nowemu faraonowi podwójną koronę Górnego i Dolnego Egiptu oraz pastorał Heka i bicz Nehaha. W Asyrii nowy władca poprzedzany przez kapłana wzywającego imienia boga, niesiony był procesyjnie do świątyni Aszura w mieście Aszur, gdzie oddawał hołd wizerunkowi boga, następnie zaś namaszczany był przez kapłanów i przyjmował insygnia władzy. W starożytnym Rzymie, ze względu na silne wpływy tradycji republikańskiej, początek panowania nowego cesarza w okresie pryncypatu wiązał się wyłącznie ze złożeniem stosownych ofiar. W późniejszych wiekach, od czasów panowania Juliana Apostaty związany był z podniesieniem nowego władcy na tarczy przez dowódców jego wojsk[potrzebny przypis].



Kraje chrześcijańskie |


W krajach chrześcijańskich koronacja była traktowana jako sakramentalium i wiązała się z uroczystą mszą świętą, podczas której arcybiskup metropolita nakładał koronę na głowę monarchy, a także, nawiązując do tradycji królów Izraela, namaszczał go olejami świętymi. Wiązało się to z wiarą, że wszelka władza pochodzi od Boga, a także że król jest posłańcem bożym (por. również J 19:10-11 – rozmowa Jezusa z Piłatem: "Rzekł więc Piłat do Niego: «Nie chcesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzą Ciebie ukrzyżować?» Jezus odpowiedział: «Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie»."[1]). Jednocześnie potwierdzało to zwierzchność papieża nad monarchą (zob. papocezaryzm). Podczas swojej koronacji na Cesarza Francuzów, Napoleon Bonaparte, jakoby wziął koronę z rąk papieża i sam nałożył ją sobie na głowę, tym samym pokazując swoją niezależność wobec niego.


W poszczególnych krajach koronacja zwykle odbywała się w jednym kościele, który był najczęściej katedrą metropolitalną lub miał dla niego szczególne znaczenie. Tradycyjnie, królowie francuscy koronowani byli w Reims, angielscy w Opactwie Westminster. W Polsce, do 1320 koronacje odbywały się w Gnieźnie, a potem w Krakowie. Trzej królowie (Stanisław Leszczyński, Stanisław August Poniatowski i Mikołaj I) koronowani byli w Warszawie. Tradycyjnie koronacja trwała trzy dni, w piątek post a główne uroczystości od soboty, przy czym główny akt następował w niedzielę. W poniedziałek monarcha pokazywał się poddanym.


Królom elekcyjnym dopiero koronacja dawała prawo sprawowania rządów.



Współczesność |


Większość monarchii europejskich zaprzestała organizowania ceremonii koronacyjnych na przełomie XIX i XX wieku. Obecnie tylko królowie Wielkiej Brytanii i królowie Tonga są koronowani w uroczystości połączonej z liturgią mszalną. Inni monarchowie składają przysięgę na konstytucję w parlamencie lub ich intronizacja ma charakter świecki.



Zobacz też |



  • legitymizm

  • koronacyjne

  • koronacja królów i cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego

  • koronacja papieska



Przypisy |




  1. cyt. za Biblią Tysiąclecia



Bibliografia |




  • Paweł Janowski, D. Prucnal, Koronacja I. Królewska, w: Encyklopedia Katolicka, Lublin 2002, t. IX, kol. 2877−879.

  • Paweł Janowski, Koronacja II. Cesarska III. Papieska, w: Encyklopedia Katolicka, Lublin 2002, t. IX, kol. 879−881.


  • Слюнькова И. Н. Проекты оформления коронационных торжеств в России XIX века. — М., Буксмарт, 2013 438 с. ​ISBN 978-5-906190-9



Linki zewnętrzne |






  • Jacek Bartyzel Korona








Popular posts from this blog

Morgemoulin

Scott Moir

Souastre