Cfrtjryk

Ten artykuł dotyczy generała. Zobacz też: rewolucjonistę.

Grigorij Siemionow Григоpий Михайлович Семёнов
Generał-lejtnant
Data i miejsce urodzenia	13 września?/25 września 1890 obwód zabajkalski, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	14 czerwca 1946 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1911–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Biała Armia
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji,
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ostatnie zdjęcie Grigorija Siemionowa z archiwów NKWD 1945.

Grigorij Michajłowicz Siemionow, ros. Григоpий Михайлович Семёнов (ur. 13 września^?/25 września 1890 w obwodzie zabajkalskim, zm. 14 czerwca 1946 w Moskwie) – royjski generał, Kozak i białogwardzista, zdecydowany przeciwnik bolszewizmu.

Urodził się na Zabajkalu. Był synem Kozaka i Buriatki. W 1911 r. ukończył z wyróżnieniem Orenburską Szkołę Kawalerii. Brał udział w kilku ekspedycjach badawczych po krajach Azji przed I wojną światową.

W czasie pierwszej wojny światowej był wielokrotnie ranny, szybko awansował. Walczył kolejno na froncie wschodnim, mezopotamskim, kaukaskim i rumuńskim. Tam też najprawdopodobniej ułożył plan utworzenia Wielkiej Mongolii, obejmującej tereny Chin, Syberii, Turkiestanu i Tybetu. Już w czasie wojny światowej rozpoczął agitację promongolską wśród Mongołów i Buriatów. Jego podkomendnym był m.in. Roman von Ungern-Sternberg.

W lipcu 1917 r. opuścił front, na który miał już nigdy nie powrócić. Został mianowany przez Kiereńskiego komisarzem Rządu Tymczasowego na Zabajkalu. Miał tam tworzyć (okolice Wierchonieduńska) ochotnicze oddziały buriackie w celu walki z Niemcami. Tam zastała go rewolucja bolszewicka, po której uciekł do pobliskiej Daurii. Utworzył tam tzw. Specjalny Oddział Mandżurski, który miał na celu prowadzenie walki z komunistami. 5 grudnia 1917 r. z siedmioma Kozakami rozbroił na pogranicznej stacji Mandżuria 1500-osobowy, zdemoralizowany rosyjski garnizon, jednak po 3 tygodniach zaciętych walk z byłymi jeńcami wojsk Państw Centralnych i Czerwoną Gwardią został rozbity i musiał ponownie wycofać się do Chin. Tam znacznie powiększył swój specjalny oddział mandżurski do 600 ludzi łącznie (koniec stycznia 1918 r.), nadal jednak nie dysponował ani jednym działem.

Od stycznia do marca 1918 r. trzykrotnie bezskutecznie atakował Zabajkale. Dopiero za czwartym razem, latem 1918 r., przy pomocy Japończyków (którzy 5 kwietnia wylądowali we Władywostoku) udało mu się opanować tereny na wschód od jeziora Bajkał. W latach 1918 r. – 1920 r. kontrolował te tereny. Był niezależny od admirała Aleksandra Kołczaka. Jednak po jego klęsce zimą 1920 r, utworzeniu marionetkowej Republiki Dalekiego Wschodu i wycofaniu się z Zabajkala pod koniec lata 140-tysięcznego kontyngentu japońskiego, Armia Czerwona w październiku 1920 r. przeprowadziła przeciwko liczącej 40000 żołnierzy armii Siemionowa zmasowaną ofensywę. Po trwającej 7 tygodni krwawej kampanii bolszewikom udało się rozbić Kozaków. Sam ataman Siemionow poleciał samolotem na nadal kontrolowane przez Japończyków Przymorze, gdzie próbował stworzyć nową armię, lecz bez większych rezultatów. Niechciany w Rosji udał się w końcu na emigrację.

Od września 1921 na emigracji (Chiny, USA, Japonia). W roku 1932 osiadł w Mandżukuo – podporządkowanej Japonii Mandżurii. Po inwazji ZSRR na Japonię 7 sierpnia 1945 r. (atak na Mandżurię nastąpił już po zrzuceniu amerykańskiej bomby atomowej na Hiroszimę) schwytany wraz z wielu innymi przedstawicielami rosyjskiej (i polskiej – por. Harbin) kolonii emigracyjnej w Mandżurii przez komando Smiersz i wywieziony w głąb ZSRR. Po szeroko relacjonowanym procesie pokazowym stracony z art.58 KK RFSRR za działalność kontrrewolucyjną.

Odznaczony: Orderem Świętego Jerzego IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza III klasy, złotą szablą "Za dzielność".

Bibliografia, linki |

• 
  Григоpий Михайлович Семёнов na portalu hrono.ru