Cfrtjryk

Ramsay MacDonald
Data i miejsce urodzenia	ur. 12 października 1866 Lossiemouth
Data i miejsce śmierci	9 listopada 1937 Atlantyk
Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 22 stycznia 1924 do 4 listopada 1924
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Stanley Baldwin
Następca	Stanley Baldwin
Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 5 czerwca 1929 do 7 czerwca 1935
Przynależność polityczna	Partia Pracy, od 1931 r. Narodowa Partia Pracy
Poprzednik	Stanley Baldwin
Następca	Stanley Baldwin
Multimedia w Wikimedia Commons

James Ramsay MacDonald (ur. 12 października 1866 w Lossiemouth, Morayshire, Szkocja, zm. 9 listopada 1937 podczas rejsu statkiem Reina del Pacifico na Oceanie Atlantyckim) – brytyjski polityk szkockiego pochodzenia, premier Wielkiej Brytanii w latach 1924 oraz 1929-1935. Przewodził mniejszościowemu rządowi Partii Pracy, który załamał się wobec wielkiego kryzysu. Od 1931 r. MacDonald stał na czele tzw. rządu narodowego składającego się z konserwatystów, liberałów i kilku laburzystów. Wszedł też do kolejnego rządu premiera Baldwina.

Wczesne lata życia |

Przyszły premier był nieślubnym synem szkockiego rolnika Johna Macdonalda i Anne Ramsay^[1]. Podstawowe wykształcenie odebrał w Free Church of Scotland School w Lossiemouth. Od 1875 r. kształcił się w szkole parafialnej w Drainie. W latach 1881-1885 był nauczycielem w tej szkole. Następnie rozpoczął pracę w Bristolu. Tam wstąpił do Federacji Demokratycznej, która wkrótce przekształciła się w Federację Socjaldemokratyczną. Pod koniec 1885 r. powrócił na krótko do Lossiemouth, ale na początku 1886 r. wyjechał do Londynu. Tam początkowo nie mógł znaleźć pracy. Kontynuował nadal swoją działalność w organizacjach socjalistycznych.

Interesował się polityką rządu w sprawach szkockich. W 1888 r. brał udział w tworzeniu London General Committee of Scottish Home Rule Association. Po 1890 r. wycofał się z aktywnego uczestnictwa w pracach komitetu, ale pozostał zwolennikiem wprowadzenia w Szkocji rządów domowych. W tym czasie MacDonald uczęszczał na wieczorowe kursy fizyki, botaniki, rolnictwa i matematyki w Birkbeck Literary and Scientific Institution, jednak nagłe pogorszenie się jego stanu zdrowia uniemożliwiło mu przystąpienie do egzaminów.

W 1888 r. MacDonald został prywatnym sekretarzem Thomasa Lougha, późniejszego liberalnego deputowanego do Izby Gmin. MacDonald pracował u niego do 1892 r., następnie został dziennikarzem. Przez krótki czas był członkiem Fabian Society oraz wykładowcą w London School of Economics.

Początki kariery politycznej |

W maju 1894 r. MacDonald wstąpił do utworzonej rok wcześniej Niezależnej Partii Pracy. W 1895 r. wystartował z jej ramienia w wyborach parlamentarnych, ale poniósł porażkę. Brakiem sukcesu zakończył się również jego start w wyborach 1900 r. W 1900 r. został pierwszym sekretarzem Labour Representation Committee. W tym czasie wiele podróżował. Odwiedził m.in. Kanadę i Stany Zjednoczone w 1897 r., Związek Południowej Afryki w 1902 r., Australię i Nową Zelandię w 1906 r., oraz kilkukrotnie Indie.

W 1906 r. LRC zmienił nazwę na Partię Pracy i wchłonął w swoje szeregi ILP. W tym samym roku MacDonald wreszcie dostał się do Izby Gmin, wygrywając wybory w okręgu Leicester. Nieliczna grupa parlamentarzystów Partii Pracy popierała liberalne gabinety. MacDonald rychło stał się liderem lewego skrzydła partii, nawołującego do odcięcia się od polityki Partii Liberalnej. W 1911 r. MacDonald został przewodniczącym Parlamentarnej Partii Pracy. W 1914 r. poparł rząd w sprawie przystąpienia Wielkiej Brytanii do I wojny światowej.

MacDonald przegrał wybory parlamentarne w 1918 r. i przez kolejne 4 lata pozostawał poza Izbą Gmin. Do parlamentu powrócił w 1922 r., wygrywając wybory w okręgu Aberavon. W tym samym roku został wybrany liderem Partii Pracy. W tym czasie, wobec kryzysu w szeregach Partii Liberalnej, laburzyści stali się główną opozycją parlamentarną. W grudniu 1923 r. odbyły się przedterminowe wybory, które wprawdzie wygrała Partia Konserwatywna, ale nie uzyskała większości w Izbie Gmin. W styczniu 1924 r. rząd Stanleya Baldwina otrzymał od izby wotum nieufności i podał się do dymisji. Nowym premierem został dotychczasowym lider Opozycji, Ramsay MacDonald.

Pierwszy raz na stanowisku premiera |

Równocześnie z objęciem stanowiska premiera MacDonald został przewodniczącym Izby Gmin (stanowisko ministerialne, nie mylić ze speakerem) i ministrem spraw zagranicznych. W marcu 1924 r., mimo sprzeciwu ze strony Admiralicji, zadecydował o zakończeniu budowy bazy wojskowej w Singapurze. W czerwcu odbyła się w Londynie konferencja państw alianckich z czasów I wojny, na którym opracowano nowy plan spłat reparacji wojennych oraz podjęto decyzje w sprawie francuskiej okupacji Zagłębia Ruhry. Wkrótce podpisano brytyjsko-niemiecki traktat handlowy.

Rząd brytyjski nawiązał również bliższe kontakty ze Związkiem Radzieckim, przede wszystkim poprzez uznanie tego państwa. W lutym 1924 r. rozpoczęły się negocjacje nad brytyjsko-radzieckim traktatem handlowym. Te negocjacje spotkały się ze sprzeciwem zarówno konserwatystów jak i liberałów. Stały się też jedną z przyczyn upadku pierwszego laburzystowskiego rządu.

25 października 1924 r., na cztery dni przez przyspieszonymi wyborami parlamentarnymi, w konserwatywnym Daily Mail ukazał się tzw. „list Zinowjewa” (Zinoviev Letter), adresowany do Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, który nawoływał partię do zwiększenia agitacji w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza w siłach zbrojnych. Konserwatyści wykorzystali to do kampanii przeciwko brytyjsko-radzieckiemu traktatowi handlowemu z 8 sierpnia, który ich zdaniem był furtką dla radzieckich wpływów w brytyjskim ruchu robotniczym. Wybory zakończyły się lawinowym zwycięstwem konserwatystów i Partia Pracy ponownie przeszła do opozycji.

Drugi rząd |

Stabilna większość jaką cieszył się po wyborach rząd Baldwina pozwoliła mu przetrwać do końca kadencji w 1929 r. Zorganizowane w maju tego roku wybory parlamentarne zakończyły się zwycięstwem Partii Pracy, która uzyskała 288 mandatów, wobec 260 mandatów Partii Konserwatywnej i 59 Partii Liberalnej. MacDonald zmienił podczas tych wyborów okręg wyborczy na Seaham) i stanął po raz drugi na czele mniejszościowego laburzystowskiego rządu, który cieszył się jeszcze poparciem liberałów.

Ponieważ Partia Pracy dysponowała tym razem stabilniejszą większością w parlamencie niż w 1924 r., udało jej się przegłosować kilka ustaw z zakresu bezpieczeństwa socjalnego - Old Age Pensions Act oraz Unemployment Insurance Act. MacDonald zorganizował również spotkanie z liderami Indyjskiego Kongresu Narodowego, na którym obiecał większą autonomię Indii. W kwietniu 1930 r. negocjował ze Stanami Zjednoczonymi i Japonią traktat dotyczący ograniczenia zbrojeń na morzu.

Laburzystowski rząd nie poradził sobie jednak z narastającym od 1929 r. światowym kryzysem ekonomicznym. Rząd uległ presji bankierów i zastosował operację deflacyjną, zmierzającą do drastycznych cięć wynagrodzeń urzędników państwowych, zasiłków dla bezrobotnych oraz do wprowadzenia „Means Test”, który miał określać sytuację finansową całej rodziny osoby bezrobotnej, której do otrzymania zasiłku wystarczał do tej pory sam fakt bycia bez pracy. Cięcia nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Obniżka żołdu dla marynarzy wywołała niezadowolenie w Royal Navy, co zostało zinterpretowane jako symptom upadku wiarygodności gospodarki brytyjskiej. Zagraniczni posiadacze funtów szybko wycofali swoje fundusze z City of London, zmuszając rząd do rezygnacji z parytetu złota i funta.

Ramsay MacDonald w latach 30.

Narastający kryzys i konflikt wewnątrz rządu na tle dalszych cięć spowodował, że 24 sierpnia 1931 r. MacDonald podał się do dymisji, po czym rozpoczął negocjacje z konserwatystami i liberałami dotyczące powołania rządu narodowego. Negocjacje zakończyły się sukcesem i MacDonald pozostał premierem, ale za sojusz z Partią Konserwatywną i Partią Liberalną został usunięty z Partii Pracy, która przeszła do opozycji. Razem z MacDonaldem do rządu narodowego przeszli Kanclerz Skarbu Philip Snowden oraz minister ds. dominiów James Henry Thomas, którzy założyli Narodową Partię Pracy.

Rząd narodowy |

Mimo braku poparcia dla rządu narodowego ze strony środowisk laburzystowskich wybory parlamentarne 1931 r. zakończyły się sukcesem stronników rządu narodowego (uzyskali oni 554 miejsca, w tym 470 dla konserwatystów, 68 dla liberałów i 13 dla narodowych laburzystów), wobec zaledwie 52 miejsc dla Partii Pracy. MacDonald stał na czele rządu, który dysponował największym w historii Wielkiej Brytanii zapleczem parlamentarnym. Był jednak uzależniony od Partii Konserwatywnej, która stanowiła większość rządowego zaplecza. Konserwatyści obsadzili też najważniejsze stanowiska rządowe.

W tym czasie MadDonald skoncentrował się na polityce zagranicznej. W 1932 r. uczestniczył w dwóch konferencjach międzynarodowych - rozbrojeniowej w Genewie oraz konferencji w Lozannie, dotyczącej niemieckich reparacji wojennych.

Pomiędzy 1933 a 1934 r. pogorszył się stan zdrowia MacDonalda. W maju 1935 r. zrezygnował ze stanowiska premiera, które przekazał Stanleyowi Baldwinowi. Sam został Lordem Przewodniczącym Rady. Podczas wyborów 1935 r. MacDonald przegrał w swoim okręgu z kandydatem Partii Pracy, Emmanuelem Shinwellem. Do Izby Gmin powrócił już w 1936 r. z okręgu Combined Scottish Universities, ale pogarszający się stan zdrowia nie pozwolił mu na aktywną działalność polityczną. MacDonald zmarł podczas podróży morskiej w 1937 r.

Życie prywatne |

W 1896 r. poślubił Margaret Gladstone. MacDonald miał z nią sześcioro dzieci, w tym przyszłego polityka i ministra Malcolma oraz Ishbel MacDonald. Przyszły premier ciężko przeżył śmierć żony w 1911 r. i już nigdy więcej się nie ożenił.

Gabinety Ramsaya MacDonalda |

Pierwszy gabinet, styczeń - listopad 1924 |

 Osobny artykuł: Pierwszy rząd Ramsaya MacDonalda.

• 
  premier, minister spraw zagranicznych, przewodniczący Izby Gmin: Ramsay MacDonald


• 
  Lord Kanclerz, przewodniczący Izby Lordów: Richard Haldane, 1. wicehrabia Haldane
  


• 
  Lord Przewodniczący Rady: Charles Cripps, 1. baron Parmoor
  


• 
  Lord Tajnej Pieczęci: John Robert Clynes
  


• 
  Kanclerz Skarbu: Philip Snowden
  


• 
  minister spraw wewnętrznych: Arthur Henderson
  


• 
  minister kolonii: James Henry Thomas
  


• 
  minister wojny: Stephen Walsh
  


• 
  minister ds. Indii: Sydney Olivier, 1. baron Olivier
  


• 
  minister ds. Szkocji: William Adamson
  


• 
  minister lotnictwa: Christopher Thomson, 1. baron Thomson
  


• 
  pierwszy lord Admiralicji: Frederic Thesiger, 1. wicehrabia Chelmsford
  


• 
  Kanclerz Księstwa Lancaster: Josiah Wedgwood
  


• 
  przewodniczący Zarządu Handlu: Sidney Webb
  


• 
  minister rolnictwa i rybołówstwa: Noel Buxton
  


• 
  przewodniczący Rady Edukacji: Charles Trevelyan
  


• 
  poczmistrz generalny: Vernon Hartshorn
  


• 
  pierwszy komisarz ds. prac publicznych: Frederick William Jowett
  


• 
  minister pracy: Thomas Shaw
  


• 
  minister zdrowia: John Wheatley
  

Drugi gabinet, czerwiec 1929 - sierpień 1931 |

 Osobny artykuł: Drugi rząd Ramsaya MacDonalda.

• 
  premier, przewodniczący Izby Gmin: Ramsay MacDonald


• 
  Lord Kanclerz: John Sankey, 1. wicehrabia Sankey
  


• 
  Lord Przewodniczący Rady, przewodniczący Izby Lordów: Charles Cripps, 1. baron Parmoor
  


• 
  Lord Tajnej Pieczęci: James Henry Thomas
  


• 
  Kanclerz Skarbu: Philip Snowden
  


• 
  minister spraw wewnętrznych: John Robert Clynes
  


• 
  minister spraw zagranicznych: Arthur Henderson
  


• 
  minister kolonii, minister ds. dominiów: Sidney Webb, 1. baron Passfield
  


• 
  minister wojny: Thomas Shaw
  


• 
  minister ds. Indii: William Benn
  


• 
  minister lotnictwa: Christopher Thomson, 1. baron Thomson
  


• 
  minister ds. Szkocji: William Adamson
  


• 
  pierwszy lord Admiralicji: Albert Alexander
  


• 
  przewodniczący Zarządu Handlu: William Graham
  


• 
  przewodniczący Rady Edukacji: Charles Trevelyan
  


• 
  minister rolnictwa i rybołówstwa: Noel Buxton
  


• 
  minister pracy: Margaret Bondfield
  


• 
  minister zdrowia: Arthur Greenwood
  


• 
  pierwszy komisarz ds. prac publicznych: George Lansbury
  

Zmiany

• czerwiec 1930 r. - James Henry Thomas zastępuje lorda Passfielda na stanowisku ministra ds. dominiów, Vernon Hartshorn zastępuje Thomasa na stanowisku Lorda Tajnej Pieczęci, Christopher Addison zastępuje Noela Buxtona na stanowisku ministra rolnictwa i rybołówstwa


• październik 1930 r. - lord Amulree zastępuje lorda Thomsona na stanowisku ministra lotnictwa


• marzec 1931 r. - Hastings Lees-Smith zastępuje Charlesa Trevelyana na stanowisku przewodniczącego Rady Edukacji, Thomas Johnston zastępuje Vernona Hartshorna na stanowisku Lorda Tajnej Pieczęci, Herbert Morrison wchodzi w skład gabinetu jako minister transportu
  

Gabinet narodowy, sierpień 1931 - maj 1935 |

 Osobny artykuł: Trzeci rząd Ramsaya MacDonalda.

• 
  premier, przewodniczący Izby Gmin: Ramsay MacDonald


• 
  Lord Kanclerz: John Sankey, 1. wicehrabia Sankey
  


• 
  Lord Przewodniczący Rady: Stanley Baldwin
  


• 
  Kanclerz Skarbu: Philip Snowden
  


• 
  minister spraw wewnętrznych: Herbert Samuel
  


• 
  minister spraw zagranicznych: Rufus Isaacs, 1. markiz Reading
  


• 
  minister kolonii, minister ds. dominiów: James Henry Thomas
  


• 
  minister ds. Indii: Samuel Hoare
  


• 
  przewodniczący Zarządu Handlu: Philip Cunliffe-Lister
  


• 
  minister zdrowia: Neville Chamberlain
  

Zmiany

• listopad 1931 r. - Neville Chamberlain zastępuje Philipa Snowdena na stanowisku Kanclerza Skarbu, Snowden pozostaje w gabinecie jako Lord Tajnej Pieczęci, Hilton Young zastępuje Chamberlaina na stanowisku ministra zdrowia, John Simon zastępuje lorda Reading na stanowisku ministra spraw zagranicznych, Philip Cunliffe-Lister zastępuje Jamesa Henry’ego Thomasa na stanowisku ministra ds. kolonii, Walter Runciman zastępuje Cunliffe-Listera na stanowisku przewodniczącego Zarządu Handlu, minister wojny lord Hailsham, minister lotnictwa lord Londonderry, minister ds. Szkocji Archibald Sinclair, pierwszy lord Admiralicji Bolton Eyres-Monsell, minister rolnictwa i rybołówstwa John Gilmour, przewodniczący Rady Edukacji Donald Maclean, minister pracy Henry Betterton oraz pierwszy komisarz ds. prac publicznych William Ormsby-Gore wchodzą w skład gabinetu


• wrzesień 1932 r. - Stanley Baldwin zastępuje Snowdena na stanowisku Lorda Tajnej Pieczęci, John Gilmour zastępuje Herberta Samuela na stanowisku ministra spraw wewnętrznych, Walter Elliot zastępuje Gilmour na stanowisku ministra rolnictwa i rybołówstwa, Godfrey Collins zastępuje Archibalda Sinclaira na stanowisku ministra ds. Szkocji, lord Irwin zastępuje Donalda Macleana na stanowisku przewodniczącego Rady Edukacji


• grudzień 1933 r. - Baldwin przestaje być Lordem Tajnej Pieczęci, jego następcy na tym stanowisku nie wchodzą w skład gabinetu, Kingsley Wood zostaje członkiem gabinetu jako poczmistrz generalny
  


• czerwiec 1934 r. - Oliver Stanley zastępuje Henry’ego Bettertona na stanowisku ministra pracy

Publikacje |

• 
  The Socialist Movement, 1911
  


• Labour and Peace, 1912


• 
  Parliament and Revolution, 1919
  


• 
  Foreign Policy of the Labour Party, 1923
  


• 
  Margaret Ethel MacDonald, 1924
  

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• Profil MacDonalda na stronach 10 Downing Street

Bibliografia |

• Jane Cox, A Singular Marriage: a Labour Love Story in Letters and Diaries (of Ramsay and Margaret MacDonald), Harrap, Londyn, 1988
  


• Lord Elton, The Life of James Ramsay MacDonald, 1939
  


• Bernard Barker (red.), Ramsay MacDonald's Political Writings, Allen Lane, Londyn, 1972
  


• David Marquand, Ramsay MacDonald, Jonathan Cape, Londyn, 1977
  

p • d • e Liderzy Opozycji (Wielka Brytania) Arthur Balfour Joseph Chamberlain Arthur Balfour Andrew Bonar Law Edward Carson Herbert Henry Asquith Donald Maclean Herbert Henry Asquith Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Arthur Henderson George Lansbury Clement Attlee Hastings Lees-Smith Frederick Pethick-Lawrence Arthur Greenwood Clement Attlee Winston Churchill Clement Attlee Hugh Gaitskell George Brown Harold Wilson Alec Douglas-Home Edward Heath Harold Wilson Edward Heath Margaret Thatcher James Callaghan Michael Foot Neil Kinnock John Smith Margaret Beckett Tony Blair John Major William Hague Iain Duncan Smith Michael Howard David Cameron Harriet Harman Ed Miliband

p • d • e Premierzy Wielkiej Brytanii Królestwo Wielkiej Brytanii (1707-1800) Robert Walpole (1721-1742) Lord Wilmington (1742-1743) Henry Pelham (1743-1754) Thomas Pelham-Holles (1754-1756) William Cavendish (1756-1757) Książę Newcastle (1757-1762) Lord Bute (1762-1763) George Grenville (1763-1765) Lord Rockingham (1765-1766) Lord Chatham (1766-1768) Książę Grafton (1768-1770) Lord North (1770-1782) Lord Rockingham (1782) Lord Shelburne (1782-1783) Książę Portland(1783) William Pitt Młodszy (1783-1801) Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii (1801-1922) Henry Addington (1801-1804) William Pitt Młodszy (1804-1806) Lord Grenville (1806-1807) Książę Portland (1807-1809) Spencer Perceval (1809-1812) Lord Liverpool (1812-1827) George Canning (1827) Lord Goderich (1827-1828) Książę Wellington(1828-1830) Lord Grey (1830-1834) Lord Melbourne (1834) Książę Wellington (1834) Robert Peel (1834-1835) Lord Melbourne (1835-1841) Robert Peel (1841-1846) John Russell (1846-1852) Lord Derby (1852) Lord Aberdeen (1852-1855) Lord Palmerston (1855-1858) Lord Derby (1858-1859) Lord Palmerston (1859-1865) Lord Russell (1865-1866) Lord Derby (1866-1868) Benjamin Disraeli (1868) William Ewart Gladstone (1868-1874) Lord Beaconsfield (Benjamin Disraeli) (1874-1880) William Ewart Gladstone (1880-1885) Lord Salisbury (1885-1886) William Ewart Gladstone (1886) Lord Salisbury (1886-1892) William Ewart Gladstone (1892-1894) Lord Rosebery (1894-1895) Lord Salisbury (1895-1902) Arthur Balfour (1902-1905) Henry Campbell-Bannerman (1905-1908) Herbert Henry Asquith (1908-1916) David Lloyd George (1916-1922) Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (od 1922) Andrew Bonar Law (1922–1923) Stanley Baldwin (1923–1924) Ramsay MacDonald (1924) Stanley Baldwin (1924-1929) Ramsay MacDonald (1929-1935) Stanley Baldwin (1935-1937) Neville Chamberlain (1937-1940) Winston Churchill (1940–1945) Clement Attlee (1945-1951) Winston Churchill (1951-1955) Anthony Eden (1955-1957) Harold Macmillan (1957-1963) Alec Douglas-Home (1963–1964) Harold Wilson (1964-1970) Edward Heath (1970-1974) Harold Wilson (1974-1976) James Callaghan (1976-1979) Margaret Thatcher (1979-1990) John Major (1990-1997) Tony Blair (1997-2007) Gordon Brown (2007-2010) David Cameron (2010-2016) Theresa May (od 2016)

p • d • e Ministrowie spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii XVIII wiek Charles James Fox Lord Grantham Charles James Fox Lord Temple Książę Leeds Lord Grenville XIX wiek Lord Grenville Lord Hawkesbury Lord Harrowby Lord Mulgrave Charles James Fox Lord Howick George Canning Lord Bathurst Lord Wellesley Lord Castlereagh George Canning Lord Dudley Lord Aberdeen Lord Palmerston Książę Wellington Lord Palmeston Lord Aberdeen Lord Palmerston Lord Granville Lord Malmesbury John Russell Lord Clarendon Lord Malmesbury Lord Russell Lord Clarendon Lord Stanley Lord Clarendon Lord Granville Lord Derby Lord Salisbury Lord Granville Lord Salisbury Lord Rosebery Lord Iddesleigh Lord Salisbury Lord Rosebery Lord Kimberley Lord Salisbury Lord Lansdowne XX wiek Lord Lansdowne Edward Grey Arthur Balfour Lord Curzon Ramsay MacDonald Austen Chamberlain Arthur Henderson Lord Reading John Simon Samuel Hoare Anthony Eden Lord Halifax Anthony Eden Ernest Bevin Herbert Morrison Anthony Eden Harold Macmillan Selwyn Lloyd Lord Home Rab Butler Patrick Gordon Walker Michael Stewart George Brown Michael Stewart Alec Douglas-Home James Callaghan Anthony Crosland David Owen Lord Carrington Francis Pym Geoffrey Howe John Major Douglas Hurd Malcolm Rifkind Robin Cook XXI wiek Robin Cook Jack Straw Margaret Beckett David Miliband William Hague Philip Hammond Boris Johnson Jeremy Hunt

p • d • e Przewodniczący Izby Gmin XVIII wiek Robert Walpole Samuel Sandys Henry Pelham Thomas Robinson Henry Fox William Pitt Starszy George Grenville Henry Fox George Grenville Henry Seymour Conway Lord North Charles James Fox Thomas Townshend Charles James Fox Lord North William Pitt Młodszy XIX wiek William Pitt Młodszy Henry Addington William Pitt Młodszy Charles James Fox Lord Howick Spencer Perceval Lord Castlereagh George Canning William Huskisson Robert Peel Lord Althorp John Russell Robert Peel John Russell Robert Peel John Russell Benjamin Disraeli John Russell Lord Palmerston Benjamin Disraeli Lord Palmerston William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli Stafford Northcote William Ewart Gladstone Michael Hicks-Beach William Ewart Gladstone Randolph Churchill William Henry Smith Arthur Balfour William Ewart Gladstone William Vernon Harcourt Arthur Balfour XX wiek Arthur Balfour Henry Campbell-Bannerman Herbert Henry Asquith Andrew Bonar Law Austen Chamberlain Andrew Bonar Law Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Neville Chamberlain Winston Churchill Stafford Cripps Anthony Eden Herbert Morrison James Chuter Ede Harry Crookshank Rab Butler Iain Macleod Selwyn Lloyd Herbert Bowden Richard Crossman Fred Peart William Whitelaw Robert Carr James Prior Edward Short Michael Foot Norman St John-Stevas Francis Pym John Biffen John Wakeham Geoffrey Howe John MacGregor Tony Newton Ann Taylor Margaret Beckett XXI wiek Margaret Beckett Robin Cook John Reid Peter Hain Geoff Hoon Jack Straw Harriet Harman George Young Andrew Lansley William Hague Chris Grayling David Lidington

p • d • e Lordowie Przewodniczący Rady XVI wiek książę Suffolk lord St John książę Northumberland XVII wiek Lord Manchester Lord Marlborough Lord Conway Lord Shaftesbury Lord Radnor Lord Rochester Lord Halifax Lord Sunderland Książę Leeds Lord Pembroke XVIII wiek Lord Pembroke Książę Somerset Lord Pembroke Lord Somers Lord Rochester Książę Buckingham i Normanby Lord Nottingham Książę Devonshire Lord Sunderland Książę Kingston-upon-Hull Lord Townshend Lord Carleton Książę Devonshire Lord Trevor Lord Wilmington Lord Harrington Książę Dorset Lord Granville Książę Bedford Lord Winchilsea Lord Northington Lord Gower Lord Bathurst Lord Camden Lord Stormont Lord Gower Lord Camden Lord FitzWilliam Lord Mansfield Lord Chatham XIX wiek Lord Chatham Książę Portland Lord Sidmouth Lord Camden Lord FitzWilliam Lord Sidmouth Lord Camden Lord Sidmouth Lord Harrowby Książę Portland Lord Bathurst Lord Lansdowne Lord Rosslyn Lord Lansdowne Lord Wharncliffe Książę Buccleuch Lord Lansdowne Lord Lonsdale Lord Granville John Russell Lord Granville Lord Salisbury Lord Granville Książę Buckingham i Chandos Książę Marlborough Lord Ripon Lord Aberdare Książę Richmond Lord Spencer Lord Carlingford Lord Cranbrook Lord Spencer Lord Cranbrook Lord Kimberley Lord Rosebery Książę Devonshire XX wiek Lord Londonderry Lord Crewe Lord Tweedmouth Lord Wolverhampton Lord Beauchamp Lord Morley Lord Beauchamp Lord Crewe Lord Curzon Arthur Balfour Lord Salisbury Lord Parmoor Lord Curzon Lord Balfour Lord Parmoor Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Lord Halifax Lord Hailsham Lord Runciman of Doxford Lord Stanhope Neville Chamberlain John Anderson Clement Attlee Lord Woolton Herbert Morrison Lord Addison Lord Woolton Lord Salisbury Lord Home Lord Hailsham Lord Home Lord Hailsham Herbert Bowden Richard Crossman Fred Peart William Whitelaw Robert Carr James Prior Edward Short Michael Foot Lord Soames Francis Pym John Biffen Lord Whitelaw John Wakeham Geoffrey Howe John MacGregor Tony Newton Ann Taylor Margaret Beckett XXI wiek Margaret Beckett Robin Cook John Reid Lord Williams of Mostyn Lady Amos Lady Ashton Lady Royall Lord Mandelson Nick Clegg Chris Grayling David Lidington Andrea Leadsom

p • d • e Skarbnicy brytyjskiej Partii Pracy Arthur Henderson Ramsay MacDonald Arthur Henderson George Lathan Arthur Greenwood Hugh Gaitskell Aneurin Bevan Harry Nicholas James Callaghan Norman Atkinson Eric Varley Albert Booth Sam McCluskie Tom Burlison Margaret Prosser Jimmy Elsby Jack Dromey Diana Holland

p • d • e Liderzy brytyjskiej Partii Pracy W Izbie Gmin Keir Hardie Arthur Henderson George Nicoll Barnes Ramsay MacDonald Arthur Henderson William Adamson John Robert Clynes Ramsay MacDonald Arthur Henderson George Lansbury Clement Attlee Hugh Gaitskell George Brown Harold Wilson James Callaghan Michael Foot Neil Kinnock John Smith Margaret Beckett Tony Blair Gordon Brown Harriet Harman Ed Miliband Jeremy Corbyn W Izbie Lordów Lord Haldane Lord Parmoor Lord Ponsonby of Shulbrede Lord Snell Lord Addison Lord Jowitt Lord Alexander of Hillsborough Lord Longford Lord Shackleton Lord Shepherd Lord Peart Lord Cledwyn of Penrhos Lord Richard Lady Jay of Paddington Lord Williams of Mostyn Lady Amos Lady Ashton Lady Royall Lady Smith

p • d • e Pierwszy gabinet Ramsaya MacDonalda, 1924 W dniu powstania William Adamson Noel Buxton Lord Chelmsford John Robert Clynes Lord Haldane Vernon Hartshorn Arthur Henderson Frederick William Jowett Ramsay MacDonald Sydney Olivier Lord Parmoor Thomas Shaw Philip Snowden James Henry Thomas Lord Thomson Charles Trevelyan Stephen Walsh Sidney Webb Josiah Wedgwood John Wheatley

p • d • e Drugi gabinet Ramsaya MacDonalda, 1929-1931 W dniu powstania William Adamson Albert Alexander William Benn Margaret Bondfield Noel Buxton John Robert Clynes William Graham Arthur Greenwood Arthur Henderson George Lansbury Ramsay MacDonald Lord Parmoor Lord Passfield Lord Sankey Thomas Shaw Philip Snowden James Henry Thomas Lord Thomson Charles Trevelyan Późniejsi członkowie gabinetu Christopher Addison Lord Amulree Vernon Hartshorn Thomas Johnston Hastings Lees-Smith Herbert Morrison

p • d • e Trzeci gabinet Ramsaya MacDonalda, 1931-1935 W dniu powstania Stanley Baldwin Neville Chamberlain Philip Cunfliffe-Lister Samuel Hoare Ramsay MacDonald Lord Reading Herbert Samuel Lord Sankey Philip Snowden James Henry Thomas Późniejsi członkowie gabinetu Henry Betterton Godfrey Collins Walter Elliot Bolton Eyres-Monsell John Gilmour Lord Hailsham Hilton Young Lord Irwin Lord Londonderry Donald Maclean William Ormsby-Gore Walter Runciman John Simon Archibald Sinclair Oliver Stanley Kingsley Wood

p • d • e Trzeci gabinet Stanleya Baldwina, 1935-1937 W dniu powstania Stanley Baldwin Ernest Brown Neville Chamberlain Godfrey Collins Anthony Eden Walter Elliot Bolton Eyres-Monsell Lord Hailsham Lord Halifax Samuel Hoare Lord Londonderry Malcolm MacDonald Ramsay MacDonald William Ormsby-Gore Eustace Percy Walter Runciman John Simon Oliver Stanley Lord Swinton James Henry Thomas Kingsley Wood Lord Zetland Późniejsi członkowie gabinetu Duff Cooper Leslie Hore-Belisha Thomas Inskip William Morrison Lord Stanhope