Cfrtjryk

Volapük
Obszar	(cały świat)
Liczba mówiących	25-30?
Klasyfikacja genetyczna	język sztuczny volapük
Pismo/alfabet	zmodyfikowane łacińskie
Status oficjalny
Regulowany przez	Kadäm Bevünetik Volapüka
Kody języka
Kod ISO 639-1↗	vo
Kod ISO 639-2↗, ISO 639-2	vol
Kod ISO 639-3↗	vol
IETF	vo
Glottolog	brak
SIL	VOL
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku volapük
Słownik języka volapük w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Symbol volapüku

Członkowie Akademii Volapüku, ok. 1887 r. W środku Johann Martin Schleyer, twórca języka

Hymn języka

Volapük, wolapik (nazwa oznacza „język (ogólno)światowy” od ang. world „świat” i speak „mowa”) – język sztuczny opracowany w 1879 roku przez niemieckiego księdza Johanna Martina Schleyera, który wierzył, że robił to z nakazu Boga. Powstał w oparciu o łacinę, niemiecki, francuski i angielski, przy czym najwięcej elementów pochodzi z tego ostatniego.

Historia |

W roku 1880 ukazała się obszerna gramatyka języka, „Volapük – die Weltsprache”, rok później zaczęto regularnie wydawać gazetę „Volapükabled”, wokół której skoncentrowało się życie społeczności użytkowników języka.

Volapük zyskał w pewnym okresie znaczną popularność – w 1889 roku, a więc jeszcze w dwa lata po ukazaniu się esperanto, istniało 316 podręczników w 25 językach, 283 kluby i 25 gazet; działało 1600 dyplomowanych nauczycieli języka. W tym czasie aktywnych użytkowników języka było ok. 200 tys., głównie na kontynencie europejskim i amerykańskim, a więc więcej niż miał jakikolwiek język sztuczny poza esperanto.

Opracowana przez Schleyera gramatyka, zgodnie z zaleceniami XVII-wiecznych filozofów, charakteryzowała się prostotą. Wyrazy były jednak zniekształcane tak, że niełatwo można było odczytać pochodzenie użytych słów. Volapük pomimo, że był z założenia aposterioryczny, przez zniekształcenie słownictwa był trudny do opanowania pamięciowego. Przykładem przeobrażeń są słowa „stuk” (od construction) i „cin” (od machine), a także sama nazwa języka – „vol” (świat) i „pük” (język) pochodzą od angielskich wyrazów „world” i „speech”. Wyrazy mało zmienione lub identyczne z pierwowzorami (np. „vin” – wino, „sal” – sól) stanowią bardzo małą część słownictwa. Trudność czynnego opanowania spowodowała, że nawet podczas oficjalnych kongresów pomagano sobie użyciem innych języków (sam autor miał problemy z płynnym wyrażaniem myśli w volapüku).

W roku 1887 założone przez Benjamina Franklina Amerykańskie Towarzystwo Filozoficzne w Filadelfii powołało komisję, mającą zbadać użyteczność projektu Schleyera jako języka międzynarodowego. Volapük oceniono negatywnie, jako nie spełniający podstawowych warunków (wymagano m.in. fonetycznej ortografii i prostej gramatyki). Od tej pory język był sukcesywnie wypierany przez znacznie łatwiejszy w nauce projekt Zamenhofa.

W 1931 roku Arie de Jong dokonał rewizji volapüku, m.in. wprowadzając do alfabetu głoskę „r” oraz zmieniając wiele zniekształconych słów. Reforma początkowo została powszechnie przyjęta przez niemal wszystkich zwolenników języka, ale później została zarzucona. Volapük był trapiony przez walki wokół proponowanych reform i zasad kierowania językiem. Od początku XX wieku dawni zwolennicy języka zaczęli przechodzić na esperanto lub tworzyć własne języki, często będące „zreformowanym” volapükiem. Tak powstał m.in. w roku 1901 idiom neutral, a w 1903 – latino sine flexione.

Język volapük ożył w pewnej mierze po pojawieniu się Internetu – istnieje kilka pocztowych grup dyskusyjnych, a także Wikipedia w tym języku, która w latem 2007 r. przekroczyła 100 tys. haseł.

Duże zbiory publikacji w tym języku istnieją w Internacia Esperanto-Muzeo w Wiedniu, American Philosophical Society^[1] w Filadelfii oraz Centre de documentation et d’étude sur la langue internationale w La Chaux-de-Fonds, w Szwajcarii.

Wymowa |

Schleyer proponował alternatywną postać umlautów, ale była rzadko używana.

Uwaga: ä, ö i ü zastępuje się czasem przez ay, oy i uy (porównaj niemieckie ae, oe, ue).

Gramatyka |

Zaimki |

Deklinacja |

Koniugacja |

Koniugacja w volapüku jest dosyć rozbudowana. Tutaj przykład czasownika „löf” (= kochać, utworzone na podstawie angielskiego „love”) porównany z odmianą niemieckiego lieben:

Bezokolicznik kończy się na ön, np.:

löfön – kochać

Końcówki fleksyjne równają się zaimkom. Jak w polskim, zaimki można pominąć.

System czasów przypomina łaciński lub niemiecki, ale formy poszczególnych czasów tworzy się za pomocą jednosamogłoskowych przedrostków. Formy strony biernej tworzy się za pomocą spółgłoski „p” (w czasie teraźniejszym cząstki „pa”).

Przykład |

Przykładowy tekst (modlitwa „Ojcze nasz”):

Krytyka |

Różnice zmieniające znaczenie są często bardzo niewielkie, więc wiele słów jest trudnych do rozróżnienia^{[według kogo?][potrzebny przypis]}.

Dźwięki ö ([ø]) i ü ([y]) są dla dużej części ludzkości trudne do wymówienia, podczas gdy autor, Johann Martin Schleyer, wyeliminował drżące [r] ze swojego języka, aby ułatwić dostęp do volapüku Chińczykom. (Schleyer zakładał, że Chińczycy nie rozróżniają „l” i „r”, co jest prawdą tylko w odniesieniu do mieszkańców południa Chin, posługujących się językiem kantońskim. Również w języku koreańskim są one allofonami. Także użytkownicy języka mandaryńskiego, w którym występuje tylko dźwięk /l/ oraz /r/ retrofleksyjne, i to wyłącznie na końcu sylaby, mają wielkie trudności w wymawianiu drżącego /r/)^{[według kogo?][potrzebny przypis]}.

Międzynarodowe słowa nie pojawiają się lub są tak zniekształcone, że nie można ich rozpoznać^{[według kogo?][potrzebny przypis]}.

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

Zobacz hasło volapük w Wikisłowniku

• 
  Volapük: grammatica completa in lingua italiana e lessicologia, a cura di V. Amoretti (1888)


• Kurs volapük po angielsku


• Lista dyskusyjna w Yahoo!


• 
  Flenef bevünetik Volapüka / International Friendship of The World Language