Karaś pospolity























































Karaś pospolity


Carassius carassius[1]
(Linnaeus, 1758)


Karaś pospolity

Systematyka

Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce
Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

karpiokształtne

Rodzina

karpiowate

Rodzaj

Carassius

Gatunek
karaś pospolity

Synonimy



  • Cyprinus carassius Linnaeus, 1758


  • Carassius carassius carassius (Linnaeus, 1758)


  • Carassius carassius jacuticus Kirillov, 1956


  • Carassius charax (Lesniewski, 1837)


  • Carassius gibelio minutus (Kessler, 1856)


  • Carassius humilis Heckel, 1837


  • Carassius linnaei Bonaparte, 1845


  • Carassius linnei Malm, 1877


  • Carassius linnei lacustrus Malm, 1877


  • Carassius linnei piscinarum Malm, 1877


  • Carassius oblongus Heckel & Kner, 1858


  • Carassius vulgaris Nordmann, 1840


  • Carassius vulgarus crassior Walecki, 1889


  • Cyprinus carassius Linnaeus, 1758


  • Cyprinus charax Lesniewski, 1837


  • Cyprinus gibelio minutus Kessler, 1856


  • Cyprinus moles Selys-Longchamps, 1842


  • Cyprinus moles Valenciennes, 1842


  • Carassius oblongus Heckel & Kner, 1858


Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Status iucn3.1 LC pl.svg
najmniejszej troski


Karaś pospolity[3], karaś[4] (Carassius carassius) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae).




Spis treści






  • 1 Występowanie


  • 2 Charakterystyka


  • 3 Odżywianie


  • 4 Rozród


  • 5 Znaczenie gospodarcze


  • 6 Zobacz też


  • 7 Przypisy


  • 8 Bibliografia





Występowanie |


Europa z wyjątkiem zlewiska Oceanu Lodowatego, północnej Szkocji, Irlandii, zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego, południowych i środkowych Włoszech oraz zachodniej części Bałkanów, a także w dorzeczach większych rzek syberyjskich aż po Lenę.


Preferuje małe i płytkie zbiorniki wodne (starorzecza, glinianki, torfianki). W Polsce jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących, w miejscach o porośniętym roślinami podłożu. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie. Niewielkie jego ilości są hodowane w gospodarstwach stawowych.


Toleruje bardzo niską zawartość tlenu. Często w takich zbiornikach o wysokiej zawartości dwutlenku węgla i siarczku wodoru tworzy formę karłowatą która ma wysmukłe, wydłużone ciało i w wieku 8–10 lat osiąga zaledwie 9–10 cm długości.



Charakterystyka |


Osiąga długość 40 (50) cm i masę 1 (2) kg. Ciało bardzo mocno wygrzbiecone i krótkie, pokryte dużymi, równo ułożonymi łuskami. Płetwa grzbietowa bardzo długa, sięga niemal do nasady trzonu ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowany (około 30 ząbków), podobnie jak ostatni twardy promień płetwy odbytowej. Głowa nieduża, otwór gębowy mały, znajduje się na końcu pyska ustawiony nieco skośnie ku górze. Zęby gardłowe ustawione są w jednym szeregu. Grzbiet i boki brunatnozłociste z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały. Płetwy piersiowe i brzuszne przy nasadzie są lekko zaczerwienione.



Odżywianie |


Bezkręgowce wodne, żyjące w mulistym dnie lub w jego pobliżu, rzadko rośliny.



Rozród |


Tarło trwa od V do VII. Samica średniej wielkości składa kilkakrotnie ok. 200 000 jaj na płytkich miejscach, porośniętych wodnymi roślinami, do których się przykleja. Wylęg po 5–7 dniach.



Znaczenie gospodarcze |


Małe, ponieważ rośnie bardzo powoli. Często występuje w wielkich ilościach ale osiąga bardzo niewielkie rozmiary i wówczas rybacy traktują go jako chwast rybny, mimo że jego mięso jest bardzo smaczne.



Zobacz też |







  • karaś srebrzysty

  • ryby Polski



Przypisy |




  1. Carassius carassius, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).


  2. Carassius carassius. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).


  3. G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.


  4. Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973



Bibliografia |


  • Maria Brylińska: Ryby słodkowodne Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13100-4.



Popular posts from this blog

Morgemoulin

Scott Moir

Souastre